Hein Vanhaezebrouck praat op 60e verjaardag over geluk, gemis en Gent: "Ik heb maar van één ding schrik"

Zijn 53e verjaardag vierde Hein Vanhaezebrouck ooit met een historische zege op Wembley.

Zeven jaar later is de sportieve stemming rond de Gent-coach iets minder feestelijk, maar bijzonder blijft een 60e verjaardag natuurlijk wel. Het zegt ook iets over de status van HVH dat alle nationale media rijtje schoven om met Vanhaezebrouck in gesprek te gaan rond zijn jubileum.

Al is de jarige zelf de eerste om eventuele feestelijkheden te mijden.

"Want 60 worden is voor mij niets speciaals", lacht Vanhaezebrouck meteen. "Ik snap dat sommige mensen daar anders naar kijken, maar voor mij is het een dag zoals een andere."

Met hetzelfde relativeringsvermogen kijkt Vanhaezebrouck ook naar de '6' die nu vooraan verschijnt in alle bio's. Een moment waarop vele leeftijdsgenoten de grijze haren vervloeken en mijmeren over een pensioen.

"Maar ik heb geen moeite met ouder worden", aldus Vanhaezebrouck.

"Omdat ik mij niet zo voel. (lachje) Behalve mijn knie dan, want die is 90 jaar. Het wordt wel eens tijd om daar iets aan te doen. Ik heb vorige week tijdens een vrije dag eens in Gent rondgewandeld, waar in de geplaveide straten niet elke steen effen ligt ... (blaast)."

"Voor het overige weet ik wel dat ik door het geluk gediend ben", gaat Vanhaezebrouck voort.

"Ik heb een goed gezin, een goede partner en fantastische kinderen aan mijn zijde. Dan word je niet oud. En ik heb ook het geluk om elke dag tussen jonge mensen te mogen werken. Ik begrijp dat mensen van mijn leeftijd in andere situaties zich sneller afvragen wat het leven hen nog kan bieden."

Als we Vanhaezebrouck zo bezighoren en -zien, durven we te denken dat hij net zoals bijvoorbeeld Hugo Broos op zijn zeventigste nog voor een dug-out zal staan.

Maar bij die gedachte schudt hij zijn hoofd.

"Mijn vader is trainer geweest tot zijn 73e (bij Lauwe, waar ook Vanhaezebrouck jarenlang actief was, red.) en heeft niet veel meer aan zijn leven gehad, omdat hij kort erna ziek geworden is. Alzheimer."

"Ik mag er absoluut niet aan denken dat dat bij mij ook het geval zou zijn. Ik heb geen schrik om oud te worden en met pijnlijke knieën rond te lopen, maar als het in de bovenkamer niet meer goed zit ..."

"Mijn vader was een verstandige kerel die veel impact had met alles wat hij deed. Het deed pijn om te zien dat zo iemand dan de weg kwijt geraakt. Ik wil niet dat het ooit zo ver komt. Dat heb ik ook al tegen mijn vrouw gezegd."

Over zijn verwezenlijkingen op 60-jarige leeftijd praat Vanhaezebrouck overigens (terecht) met voldoening.

"Het kampioenschap met KAA Gent in 2015 was misschien wel het mooiste verhaal in het Belgische voetbal", blikt hij terug. "Onze volledige kern kostte destijds 6 miljoen euro. Dat is ongeveer wat Anderlecht voor Steven Defour betaalde dat jaar. Fenomenaal."

Maar als Vanhaezebrouck zijn voorbijgeraasde jaren als trainer overschouwt, beseft hij dat er naast sportieve glorie ook veel familiaal gemis was.

"Er zijn geen weekends of vakanties als voetballer of coach", weet hij.

"Zo nam mijn vrouw de kinderen in de zomer mee naar zee, maar papa was nooit mee. Mijn kinderen deden hun plechtige communie, maar papa was er bij alle twee niet bij. Ze zijn afgestudeerd aan het middelbaar, opnieuw was papa er niet. Echt, ik snap dat veel gezinnen kapot gaan in het voetbal."

Vandaar dat Vanhaezebrouck zich ook dankbaar toont voor het eindeloze begrip dat dochter Robin, zoon Beau - allebei ondertussen studenten aan de universiteit - en vrouw Vanja de voorbije jaren toonden.

"De partner van Guardiola getuigde ooit in een boek dat ze maar 30 seconden heeft om door te dringen tot hem. Dan is hij 'weg', met het hoofd weer naar het voetbal. (lacht) Toen mijn vrouw die uitspraak las, zei ze dat ik exact hetzelfde ben." 

"Kijk, zeker tijdens de competitie is het voor mij onmogelijk om niet bezig te zijn met voetbal. (wijst naar zijn hoofd) Dat fabriekje hier blijft draaien. Of ik dan echt nooit kan loskoppelen? Zelden. Als ik aan het koken ben of als we met het gezin samen eens gaan eten."

"Maar zelfs dan zijn mijn kinderen soms aan het vertellen en zegt mijn dochter plots: "Je hebt het weer niet gehoord, zeker?" En ze heeft altijd gelijk. (zucht) Ik ben niet de meest aangename mens in die momenten, maar ik probeer erop te letten."

Opvallende vaststelling voor wie de carrière van Vanhaezebrouck overschouwt én hem een beetje kent.

De succescoach boekte internationale aanzien met KAA Gent, is een man van de wereld die zijn talen spreekt én houdt van reizen.
 

Hoe valt dan te verklaren dat Vanhaezebrouck (nog) nooit in het buitenland coachte?

"Ik kón wel naar een paar grote clubs, maar deed het niet", aldus HVH. "En daar heb ik absoluut geen enkele moeite mee. Het was mijn keuze en ik ben absoluut niet jaloers op andere collega's die het wel deden. Ik gun het de anderen allemaal en hoop dat er nog veel zullen volgen."

De T1 van Gent kreeg dus de mogelijkheden voorgeschoteld, maar weigerde de stap te zetten. Het gevoel dat hij meer kon betekenen voor jongere collega's, blijft hangen.

"Als ik een minpunt mag geven aan het hele verhaal: dat we geen schot hebben gekregen in het aantal Belgische trainers aan de top", oordeelt Vanhaezebrouck.

"Misschien is dat ook mijn schuld, hé. Op een bepaald moment was ik de nummer 1, de persoon die het meest gegeerd was in het buitenland. Had ik dan misschien die stap gezet, ging de deur sneller open voor diegenen die volgden."

"Misschien ben ik daar de jongere generatie tekortgekomen. (lacht) Bij deze: het spijt mij."

Veel interessanter dan het verleden is evenwel de toekomst.

Wat zal die brengen voor Vanhaezebrouck, van wie het contract op het einde van het seizoen afloopt bij KAA Gent?

"Op alle toekomstvragen antwoord ik hetzelfde: ik weet het niet", klinkt het stellig bij Vanhaezebrouck, die nooit zijn frustratie wegstak over de (krimpende) limieten bij de Buffalo's en ook nu nog eens op die nagel slaat.

"Ieder jaar heeft de club afgebouwd, omdat er inderdaad financieel wel wat problemen waren. Ieder jaar gingen lonen naar beneden, gingen spelers weg en was er een mindere kern."

"Ja, dan denk je dat derde jaar: oké, nu moet dat in orde zijn. Nu kunnen we weer strijden voor die prijzen. Er kon niets meer bij de kleine kern. Goed, dan doen we het daarmee."

"Maar als je dan vaststelt in de winter dat je dan nog eens veel moet verkopen om de zaken in orde te krijgen. Dat is natuurlijk wel een domper ... En iets waar je na drie jaar niet meer op rekent."

Afwachten dus hoe zwaar dat verleden doorweegt in de keuze Gent en Vanhaezebrouck om door te gaan met elkaar.

"De nieuwe eigenaar (Sam Baro, red.) heeft zijn plannen, alleen zijn er nog een aantal zaken oningevuld", aldus HVH.

"Dus dat zal zeker meespelen in de keuze die we zullen moeten maken. Je kan moeilijk beginnen in het duister. Dat doe ik niet graag en is altijd risicovol. Dus ja, nu sta ik weer voor een moment waarin ik een beslissing moet nemen." 

"Ik zeg het, ik heb geen antwoord op vragen over mijn toekomst. Dat is zoeken, ook voor mij. Meestal weet ik heel snel de antwoorden. Maar bij dit moet ik zeggen, nee. Ik tast een beetje in het ijle." 

Maar goed, we wilden niet dat dit interview met Vanhaezebrouck (alweer) uitdraaide op een zoveelste integrale voetbalbabbel.

En dus wilden we als afsluiter graag weten: wat staat er eigenlijk nog op de bucketlist van Vanhaezebrouck?

"Niks met voetbal te maken", grijnst hij.

Oef.

"Vooral reizen en het inplannen van de persoonlijke toekomst. Ik ben niet de grote man van de vele vinkjes. Heb ik ooit wel gezegd dat ik de 7 wereldwonderen wil zien? (lacht) Het is geen obsessie en ondertussen zijn die toch allemaal al vernieuwd."

"Peru en Machu Picchu wil ik wél zeker nog doen. Dat is een land met veel geschiedenis, een andere cultuur en voeding. Dat interesseert me allemaal."

Maar ook dichter bij huis koestert HVH hoop om mooie dingen mee te maken. "Ik heb oude vrienden die tastings organiseren en elk jaar naar Schotland trekken om whiskydistilleerderijen te bezoeken. Geweldig."

"Schotland is een enorm mooi land dat me aanspreekt. Die reizen heb ik moeten missen, maar zou ik graag eens meemaken."