De band tussen olympiërs en hun "onschatbare" medailles: "Zelfs zilver afgeven voor goud was moeilijk"

Judoka Dirk Van Tichelt, die brons veroverde op de Spelen in Rio in 2016, bewaart zijn medaille in een trofeeënkast in zijn woonkamer.  "Ik haal die er zelden uit. Voor die ene keer dat er hier iemand langskomt en de prijzenkast ziet, haal ik mijn olympische medaille er wel uit als ze ernaar zouden vragen."

"Ze mogen die zeker vasthouden, maar ik zou ze nu wel niet in mijn auto laten liggen, zeker niet in Brussel. Zelf kijk ik er niet echt meer naar. De prijzenkast is gewoon een bloempot minder in mijn huiskamer." (lacht)

"De emotionele waarde? Het was het laatste ontbrekende stukje op mijn palmares, de kers op de taart. Maar vooral de sportieve prestatie heeft emotionele waarde, de medaille is op zich maar een stukje ijzer. Die titel pakken ze je niet meer af."

Frédérik Deburghgraeve zorgde voor een van de meest beklijvende olympische titels in de Belgische sportgeschiedenis. Zijn meest tastbare aandenken aan Atlanta 1996 bewaart hij evenwel uit het zicht.

"Mijn gouden medaille ligt veilig opgeborgen op zolder, net als mijn andere prijzen. Normaal komt ze er nooit af - tenzij iemand vraagt om ze eens te zien. Ik heb er niet echt nood aan om die medaille elke dag te zien."

"Er is maar één trofee die uitgestald in mijn living staat en dat is de Vlaamse Reus. Omdat het zo'n mooi beeld is, in dat witte marmer. En ik ben ook wel fan van kunstenaar Willem Vermandere."

"Natuurlijk zou ik mijn olympische medaille niet graag kwijtraken. Het is een object dat je koestert voor je hele leven. Ik kan me goed inbeelden dat het voor Gella nu aanvoelt alsof er een deeltje van jezelf wordt weggerukt. Ik duim voor haar."

Kim Gevaert en haar olympische medaille: het is een gedenkwaardig verhaal.

Met de 4x100 meter pakte ze eerst zilver in Peking, maar door een positieve dopingtest bij de Russen veranderde dat enkele jaren later in goud.

"Mijn medaille ligt thuis in een soort polyvalente ruimte, samen met de mascottes en plakken van andere kampioenschappen."

"Net als Gella gebeurt het wel dat ik mijn medaille eens meeneem naar een event. Ik geniet ervan als ik zie hoeveel plezier mensen eruithalen om ze eens aan te raken of om te doen. Op die manier verspreidt het geluk van die medaille zich nog meer."

"Zo'n medaille staat toch symbool voor een belangrijke periode in een mensenleven. Voor al het harde werk, de vele emoties... Het is onmogelijk om daar een bedrag op te plakken."

"Weet je dat ik het zelfs moeilijk had om mijn zilveren medaille van Peking af te geven? (lacht) Terwijl ik wist dat ik er een exemplaar in een 'betere' kleur voor terug zou krijgen. Straf, hé. Je bent dus toch verbonden met de medaille die je op die bewuste Spelen kreeg."

"Ik heb Gella nog niet gehoord - ze is een goeie vriendin - maar voor haar moet het verschrikkelijk zijn. Zelfs als ze een vervangexemplaar krijgt, zal het niet hetzelfde aanvoelen."

Weinigen die zó hard straalden met een olympische medaille om de nek als Bashir Abdi. Het marathonfenomeen, die brons pakte in Tokio, koestert zijn exemplaar dan ook.

"Waar mijn medaille ligt? (knipoogt) Ergens thuis, maar waar precies is een goedbewaard geheim. Ik neem ze wel regelmatig mee naar evenementen waarop ik uitgenodigd word. Vooral als er kinderen of jongeren zijn - die plak even aanraken, betekent veel voor hen."

"Ik weet dat die medaille intrinsiek niet veel waarde heeft, maar voor een atleet is ze onbetaalbaar. Het is de beloning voor zoveel opofferingen... Als je dan naar jouw medaille kijkt, weet je dat het al die moeilijke momenten en blessures waard is geweest. Tegelijk kan het een motivatieboost zijn voor alles dat nog moet komen. Je hebt er dus een intense band mee." 

Judolegende Robert Van de Walle nam vijf keer deel aan de Olympische Spelen en veroverde twee keer een medaille: goud in 1980, brons vier jaar later.

"Ze liggen in een koffer met waardevolle voorwerpen", vertelt hij.

"Mijn medailles staan niet uitgestald. Soms geef ik ze wel eens mee voor een demonstratie of een sportmuseum. Of ik niet bang ben dat ze kwijtraken? Niet echt. Het blijft ook maar iets materieels, hé. Die titel op je palmares is belangrijker."

"Mochten ze gestolen worden, zoals bij Gella, zou ik dat wel allerminst plezant vinden. Voor iets positief heb ik geen moeite om er afscheid van te nemen, maar zeker niet op zo'n manier."

Hij scoorde het enige doelpunt voor de Belgen en was ook nog eens trefzeker in de shoot-outs. Florent Van Aubel deed meer dan een duit in het zakje in de gouden triomf van de Red Lions op de Spelen in Tokio in 2021.

Van Aubel bewaart zijn gouden én zilveren medaille van 2016 in zijn woonkamer. "Ze liggen redelijk zichtbaar, dus mijn oog valt er af en toe wel op", zegt hij.

"In de 6 maanden na de Spelen in Tokio heb ik mijn gouden medaille vaak meegenomen naar vieringen. Nu was het heel lang geleden dat ik ze zelf eens heb vastgenomen. Ze liggen in een kast met herinneringen, foto's, medailles... In de auto laten liggen? Nee, ik ben er wel heel voorzichtig mee."

"Van mijn medailles heeft de olympische medaille wel nog extra emotionele waarde. Het is een cliché, maar voor een hockeyspeler is olympisch goud wel het hoogste. Dat is een droom en het heeft dus grote waarde."