Eline Berings: "Superspikes zijn niet enige verklaring voor supertijden in het hordelopen"

Hoogtepunten genoeg op het WK in Eugene. Het goud van Nafi Thiam, het brons voor Bashir Abdi en de Belgian Tornados, een wereldrecord in het polsstokspringen dat in de sterren stond geschreven van Armand Duplantis en een vijfde wereldtitel voor de kleurrijke Shelly-Ann Fraser Pryce op de 100m. Om er maar enkele te noemen.

Het hordelopen zorgde uiteindelijk voor de meeste sensatie. Zeker bij de vrouwen, met twee fenomenale wereldrecords. Zelfs een aflevering van twee uur van onze podcast De Tribune was te kort geweest voor Eline Berings om uitgepraat te geraken over de prestaties van Tobi Amusan (100m horden) en Sydney McLaughlin (400m horden). 

Amusan is bij het grote publiek niet de bekendste naam en zelfs voor de finale was ze niet dé uitgesproken topfavoriete. Dat veranderde totaal in de halve finales van de 100m horden. Ze liep de rest op een hoopje en vooral, ze snelde naar een wereldrecord van 12"12. Daarmee deed ze 8 honderdsten beter dan het vorige record.

"Een hele dag heb ik in mijn hoofd gezeten met die 12"12", vertelt Bering in De Tribune. "Dat is echt een ongelooflijke tijd. En niet alleen Amusan was verbluffend. In de halve finales liep het hele veld een persoonlijk record, een nationaal record of een beste tijd van het seizoen."

12"52, een tijd waarmee je op vorige WK's goud pakte, bleek dit jaar niet goed genoeg voor een plek in de finale. Het deed de wenkbrauwen fronsen bij Michael Johnson. De viervoudige olympische kampioen vroeg zich op Twitter af of de tijdsregistratie wel goed functioneerde.

"Ik heb me ook even afgevraagd of ze niet per ongeluk de streep op 95 meter hadden getrokken", zei Berings.

Even leek het nog straffer te worden. In de finale liep de Nigeriaanse 12"06, maar haar tijd werd niet geregistreerd als een wereldrecord omdat er te veel rugwind stond.

De fenomenale tijden op de 100m horden hadden niets te maken met een kortere baan of foute tijdsopnames, maar waar dan wel mee? 

Er wordt vaak gewezen naar de superspikes (schoenen waarin een carbonvezelplaat wordt gecombineerd met een dikke schuimlaag, waardoor een "veereffect" ontstaat), die al een hele tijd hun intrede hebben gedaan in de atletieksport.

"Die spelen zeker een rol, maar veerkracht is niet meer dan een deel van de verklaring", legt Eline Berings uit. "Geef mij vandaag superspikes en ik loop mijn record niet." 

"Ik heb me ook laten vertellen dat Amusan niet op sprintspikes loopt, maar op spikes voor lange afstand. Het is dus voor iedereen zoeken naar het juiste evenwicht." 

"Dé uitleg volgens mij is haar manier van lopen. Bij horden zijn er twee factoren die heel belangrijk zijn. De beensnelheid tussen de horden en de snelheid waarmee je over de horden kan vliegen. In beide aspecten haalt zij een ongezien niveau. Het is allemaal zo zuiver. Het is bijna de perfectie."

"Daarnaast waren de omstandigheden natuurlijk ook perfect. Het was ideaal sprintweer."

Twee dagen voor Tobi Amusan had de nieuwe chouchou van de Amerikaanse atletiek al voor grote ogen op alle tribunes gezorgd.

Sydney McLaughlin liep als eerste vrouw ooit onder de 52 seconden op de moordende 400m horden. "Wat een tijd", is Eline Berings ook van de nog maar 22-jarige enorm onder de indruk.

"De Nederlandse Femke Bol is een absolute  topatlete, maar die zie je als tweede bijna niet staan op de finishfoto. En de derde, de 10 jaar oudere Amerikaanse Dalilah Muhammad, olympisch kampioene van Rio en de uittredende wereldkampioene, werd helemaal weggelopen."

Een laatste vaststelling. Tobi Amusan en McLaughlin zorgden voor de geruststellende observatie dat de benen het verschil blijven maken in tijden van superspikes. 

Niet zo lang geleden hadden atleten die door Nike gesponsord worden een streepje voor omdat het Amerikaanse merk het verste stond met superspikes. Ondertussen is dat verschil uitgevlakt. Tobi Amusan loopt op Adidas. McLaughlin op New Balance.