Wondermiddel voor clubs in crisis, of net niet? Het effect van trainerswissels tijdens het seizoen

Wat brengt het op?

Een trainerswissel wordt al jaren aanzien als dé oplossing voor een club een crisis. Een kickstart, een nieuw begin. Zo rooskleurig als het op de persconferenties wordt voorgesteld, zijn de cijfers vaak niet.

Een vleugje statistiek voor beginners, dan maar. We analyseerden de 22 coachwissels van het seizoen van 2021-22 tot en met die van Glen De Boeck.

Wat blijkt? Echt grote verschillen in prestaties merk je vaak niet op tussen de oude en nieuwe trainer. Over het algemeen pakken de vervangers maar 5,86% meer punten dan hun voorganger.

Of om het met een concreet voorbeeld te stellen: pakte de voorganger 5 op 20, dan zal zijn opvolger – volgens dat gemiddelde  –  6 op 20 behalen.

Ook in het klassement op het einde van het reguliere seizoen, is de invloed volgens het gemiddelde beperkt.

Bij 22 trainerswissels gespreid over 2,5 jaar, stijgen de clubs 1 positie in vergelijking met het moment dat de vorige coach ontslagen werd.

Het gehoopte "schokeffect" is dan weer eerder een zeldzaamheid dan de regel. Slechts 7 coaches buisden niet in hun 3 openingsmatchen. De gemiddelde score van de 22 keuzeheren: 3,77 op 9.

Ach, cijfers zijn slechts de helft van het plaatje. Over naar experten in het vak: (ex-)trainers Francky Dury, Edward Still en ex-speler Kilian Overmeire.

"Als nieuwe wind moet je vooral het collectief aanspreken", vertelt die eerste, jarenlang aan het roer bij Zulte Waregem, in Sporza Daily.

Dury legde er op winterstage anno 2012 stevig de pees op, "om op fysiek vlak top te zijn". Want een trainer met een plan, moet dat ook zijn spelers laten uitvoeren.

Voor oude geschillen was er geen plek meer. "Habibou had problemen met de ex-trainer en mocht normaal gezien niet meereizen. Ik nam hem wél mee: het verleden is het verleden. Ik heb op hem ingepraat en hem laten geloven in zijn kwaliteiten."

Door die frisse kijk durft een ploeg wel eens te stunten, zoals Glen De Boeck Kortrijk zag triomferen tegen Club Brugge.

"Misschien was dat een factor", zegt ex-KVK-coach Still, niet overtuigd. "Er kwam ook wat geluk bij kijken. Ik ben ervan overtuigd dat stabiliteit belangrijker is dan een emotionele reactie."

"Pas dan kan de kwaliteit in een groep groeien en volgen de prestaties. Al begrijp ik wel dat een bestuur op een moment moet wisselen als het niet goed genoeg is."

Bij de keuze om wel of niet te handelen, kiezen bestuurders vaak voor die eerste. Ook al ondersteunen de recente cijfers die beslissing in de meeste gevallen niet.  

Want geen regels zonder uitzonderingen, uiteraard.

Cercle Brugge was de afgelopen twee seizoenen hofleverancier van geslaagde coachwissels. 

Eerst verrichtte Dominik Thalhammer een klein wonder toen hij overnam van Yves Vanderhaeghe. De Oostenrijker pakte 32 op 54 in de resterende wedstrijden van de reguliere competitie, goed voor een rapport van 60%.

Ook loodste Thalhammer Cercle van de 17e naar de 10e plek, 7 plekken winst, dus. En hij miste zijn start allerminst met 9 op 9.

Toen zijn mooie liedje vorig seizoen ten einde kwam, zorgde Miron Muslic meteen weer voor de positieve noot.

Opnieuw een rapport van om en bij de 6 op 10 in de competitie. Nog straffer dan zijn voorganger en landgenoot: Cercle schoot als een pijl uit een boog van plek 17 naar 9.

"Een schokeffect? Dat kan werken, maar trainers weten dat je maanden zal moeten werken aan het team. Dus dat is niet genoeg", oordeelt Edward Still.

Neen, volgens Kilian Overmeire is er maar één gouden raad: "Je moet gewoon eerlijk zijn, want spelers hebben het snel door wanneer je dat niet bent. Zowel positief als negatief. Neem iedereen mee in je verhaal."

Een relaas van hard werken en hoop op cijfermatig succes.