In 1983 triomfeerde Yannick Noah op Roland Garros: "Frankrijk wacht al 40 jaar op opvolger"

Vorige week zaterdag op "Le court Philippe Chatrier" groot feest voor Yannick Noah. En ook in het finaleweekeind van Roland Garros, huldiging van de 63-jarige Fransman.

De reden: op 5 juni 1983, om vijf over half zes - 40 jaar geleden dus - versloeg Noah de Zweedse titelverdediger Mats Wilander en zorgde hij voor een collectief Frans delirium.

Noah maakte een einde aan een Franse droogte die had geduurd van meteen na de Tweede Wereldoorlog en Marcel Bernard, de laureaat in 1946.

Noah was in 1983 al een vijftal jaar prof en een gevestigde waarde op het circuit. Hij had al een tiental toernooien gewonnen, in Parijs al twee kwartfinales gespeeld en was in 1983 een schaduwfavoriet.

Wilander, die het jaar daarvoor als 17-jarige het toernooi had gewonnen, John McEnroe, Jimmy Connors, Ivan Lendl en Guillermo Vilas werden grotere kansen toegemeten.

Maar Noah was duidelijk in bloedvorm. Hij had in de aanloop al de graveltoernooien in Madrid en Hamburg gewonnen. En in Parijs ging Noah als een wervelwind van start. Tot en met de 1/8e finales verloor hij geen set tegen Anders Jarryd, Victor Pecci, Pat Dupré en John Alexander.

(lees voort onder de foto)

Kwam dan de kwartfinale tegen Ivan Lendl, toch wel een grote rivaal die hij in 1982 in een ontmoeting voor de Daviscup in 5 sets had verslagen, ook op Roland Garros.

De match was in de vooravond begonnen en nadat Noah de eerste twee sets gewonnen had, pakte Lendl de 3e set. Spanning, niet alleen op de baan, maar ook bij de Franse omroep TF1.

Die had de uitzendrechten voor het tennis, maar ook voor de vriendschappelijke voetbalinterland België-Frankrijk die om 20u zou beginnen.

Omdat heel Frankrijk dan al in de ban was van de prestaties van Noah besloot
TF1 zowaar om bij het tennis te blijven. Noah sloot rond 21 uur winnend af met 3-1 in de sets. Hij kreeg een staande ovatie, want door naar de halve finale.  Waarna TF1 de tweede helft van het voetbal uitzond.

(lees voort onder de foto)

De halve finale tegen Christophe Roger-Vasselin werd een non-match. Noah walste met 6-3, 6-0 en 6-0 over zijn uitgeputte landgenoot. En dus kwam de langverwachte droomfinale tegen Mats Wilander.

Wilander was de standvastige en meer verdedigende gravelspeler, die genoot van lange slagenwisselingen, passeerslagen en lobs vanop de achterlijn.

Noah was de aanvallende tegenstander. Ook gevormd op gravel, verraderlijke opslag, veel spin en slice, maar vooral de liefhebber van oprukken naar het net en afmaken met een volley, liefst na een niet te lange rally. Contrast in stijlen dus.

Noah won set 1 vlot met 6-2. Daarna werd het nog spannend met 7-5 en 7-6, maar na twee en een half uur was de titel voor hem. Noah op de knieën, de omhelzing met vader Zacharie en de complete overrompeling van "Le Court Central". Noah kreeg de beker overhandigd door de winnaar van 1946, Marcel Bernard.

(lees voort onder de foto)

Yannick Noah zorgde met zijn overwinning voor een enorme boost van het Franse tennis. Tussen 1983 en 1985 werden over het hele land 4.000 nieuwe clubs opgericht. Het ledenaantal groeide naar een onwaarschijnlijke één miljoen.

Noah had na zijn overwinning wel een tijdlang mentale problemen. Hij overwon die en bleef nog tot in 1991 tennissen, met wisselend succes. Hij won nog een handvol toernooien. In 1990 bereikte hij zelfs nog de halve finales op de Australian Open.

Daarna werd hij onder coach van de Franse ploeg, die met Leconte en Forget in Lyon de Daviscup won tegen Amerika, met toch Sampras en Agassi in de ploeg. Na afloop toonde Noah zijn muzikaal talent met de waanzinnige triomfocht/dans in het stadion op de tonen van zijn Saga Africa.

(lees voort onder de video)

In 2017 won Noah, in Rijsel en tegen België, nóg eens de Daviscup. Sinds die 5e juni wacht Frankrijk nu al 40 jaar op een nieuwe overwinning van een Franse man op Roland Garros.

En omdat het zo lang duurt, wordt Noah meer en meer een levende legende. Hij kijkt zelf met heel veel emotie terug op die 5e juni die zijn leven
helemaal overhoop heeft gehaald.

"Ik heb de jongste jaren wat afstand genomen van het tennis, ik volg het niet meer op de voet", zegt Noah.

"Ik verblijf vooral in Kameroen. Maar elke dag is er wel iemand die me herinnert aan wat er toen gebeurd is. Ik ben enorm vereerd dat ik word gehuldigd, dat mijn kinderen hier met me ook op film alles kunnen herbeleven."

"Ik zie gewoon dat het tennis danig veranderd is. Zoveel harder, krachtiger. De spelers van vandaag moeten omgaan met de druk van de sociale media ook. Dat kan echt toxisch zijn. Dat was bij ons anders."

"Als ik nog iets doe met tennis zal het geen coaching op de baan meer zijn, wel zorgen voor het mentaal welzijn van de spelers of speelsters. Wie me nog nodig heeft kan me altijd bellen."

Dirk Gerlo