Dit is het parcours van de 109e Tour de France: van Kopenhagen tot Parijs

Zet uw wekker tijdig: de Tour de France wordt een dagje vroeger dan gebruikelijk op gang gevlagd.

Fietsstad Kopenhagen organiseert een jaar later dan gepland de Grand Départ (vorig jaar was er uitstel door de EK-matchen in de hoofdstad) en trekt op vrijdag 1 juli alle registers open.

We trappen af met een biljartvlakke en vrij bochtenrijke (18) tijdrit van 13,2 kilometer in het hart van de Deense hoofdstad. Voor het eerst sinds 2017 is een stadstijdrit nog eens de openingsdans van de Tour. 

Op dag 2 zullen er al heel wat eitjes in de koersbroeken zitten. Tussen Roskilde en Nyborg liggen slechts enkele hellingen, maar het traject langs de kustlijn is een overduidelijke uitnodiging tot een windslag.

De finish ligt ook nog eens na de 18 kilometer lange Grote Beltbrug, waar het helemaal kan tempeesten.

De Deense driedaagse wordt zondag afgesloten met een tocht die moet uitmonden in een eerste volwaardige massasprint (tenzij die er zaterdag al is geweest door een gebrek aan wind). 

Na de rustdag (het peloton reist zondagavond) op maandag 4 juli kampeert het peloton in Noord-Frankrijk voor het vervolg van de eerste week, die veel weg heeft van een opeenvolging aan klassiekers. 

De hellingen in Frans-Vlaanderen kunnen de vluchters en de punchers dinsdag inspireren en in Calais is het ook altijd winderig.

Op woensdag 6 juli volgt hoe dan ook een sleutelrit in deze Tour: de kasseirit wordt weer een droom of een nachtmerrie voor de deelnemers aan deze Ronde van Frankrijk.

Het gaat om een pakket van 19,4 kilometer kasseien. Die zijn verdeeld over 11 stroken, waarvan slechts een handvol abonnees van Parijs-Roubaix. 

Op 80 kilometer van de aankomst begint het stenenfestijn, de laatste strook treffen we op zo'n 5 kilometer van de witte lijn (die vlakbij het Bos van Wallers ligt).

Als het klassement stevig door elkaar geschud is, dan zal er donderdag 7 juli op Belgische bodem nagekaart worden. Binche is net als in de Tour van 2019 startplaats. 

Deze keer gaat het om de langste rit van deze Tour: 220 kilometer. Na 70 kilometer rijdt het peloton Frankrijk binnen, waar de finish op de citadel van Longwy op maat is van de punchers en de sprinters kansloos zijn.

De werkweek wordt in stijl afgesloten met de eerste bergrit: ASO is verlekkerd op La Super Planche des Belles Filles. 

Dylan Teuns won er in 2019, Tadej Pogacar stuntte er in 2020. De rit eindigt net als in 2019 weer op de verlengde versie met de smerige grinduitloper.

Het weekend begint met een uitje naar Zwitserland, waar de overgangsetappe finisht in Lausanne op een klimmetje voor de explosieve types.

We zetten zondag een punt achter de eerste week met een bergetappe met 2 cols van 1e categorie.

En de sprinters, horen we u luidop denken? Zij blijven nog even in de wachtkamer, want na de tweede rustdag pikken we de draad op met het klauterwerk. De 10e etappe voert richting de lange loper in Megève.

Het is klein bier in vergelijking met het koninklijke tweeluik op woensdag en donderdag. Het gaat om twee vrij korte, maar ultrazware etappes in de Alpen. Met telkens een sleutelrol voor de Galibier.

Woensdag zijn de Lacets de Montvernier (hoe telegeniek kan een col zijn?) en de Télégraphe de voorbode op de Galibier, het dak van deze Tour (2.642 meter). De expeditie eindigt op de top van de ruwe Col du Granon, een beest op 2.413 meter dat voor het laatst in 1986 getemd werd.

Op adem komen? Vergeet het, want de Fransen willen hun 14 juillet niet geruisloos laten passeren met 3 cols van buiten categorie. 

Die donderdag planten we de vlag op Alpe d'Huez, de Galibier (jawel, twee dagen op een rij) en de Croix de Fer rollen de rode loper uit richting de haarspeldbochten van de Alp. Deze dag behelst de meeste hoogtemeters: 4.750.

De 13e etappe van vrijdag 15 juli zou kunnen uitmonden in een sprinterskans, zaterdag is dat alleszins uitgesloten. Wie wordt afgevlagd in Mende, weet dat hij de Montée Jalabert richting het vliegveld moet overwinnen.

We ronden de tweede week af met een rit tussen Rodez en Carcassone, een welles-nietesspelletje tussen aanvallers en snelle mannen. 

Na de laatste rustdag in Carcassone staat met de Pyreneeën het laatste bergmassief voor de deur. 

De motor wordt opgewarmd in een overgangsrit naar Foix, het eerste examen volgt op woensdag 20 juli met een korte bergrit naar Peyragudes, een vervelende slotklim.

Een dag later - op onze nationale feestdag - wordt het geen sinecure voor de Belgen om zich te onderscheiden. 

Het gerecht is weer rijkelijk met de Aubisque als amuse voor de laatste col buiten categorie: Hautacam.

We zwaaien na die drietand het hooggebergte uit met een sprintersrit naar Cahors en op zaterdag 23 juli kan er nog een (kleine) aardverschuiving plaatsvinden in de tijdrit van 40,7 kilometer naar Rocamadour. 

Op zondag 24 juli kennen we de eindwinnaar na het avondcriterium in Parijs.