Wat als je abrupt moet stoppen met profsport? Ervaringsdeskundige Niels Albert: "Nieuw perspectief nodig"
De ene dag nog een professionele topsporter, de volgende dag doelloos thuis in de zetel. Hoe ga je er als atleet mee om wanneer je abrupt moet stoppen met profsport? Ervaringsdeskundigen Niels Albert en Lindsey De Grande vertellen erover in onze podcast Sporza Daily.
Beluister de nieuwste aflevering van Sporza Daily:
"Houvast en dagelijkse routines zijn plots weg"
Het verdict was hard voor Jumbo-Visma-renner Nathan Van Hooydonck na zijn hartstilstand: onmiddellijk stoppen met wielrennen. Het overkwam ook tweevoudig wereldkampioen Niels Albert, die in 2014 op zijn 28e noodgedwongen moest stoppen door hartproblemen.
"Ik heb alle mogelijkheden bekeken om te blijven fietsen, maar het was een njet. En dat was ook terecht. Je gaat je leven niet riskeren voor de sport", vertelt Albert in Sporza Daily.
"Het was wel niet de meest fantastische periode in mijn leven", geeft hij toe. "Je houvast en je dagelijkse routines zijn plots weg. Het was een heel rare periode. Ik heb een halfjaar bij mijn neef in een magazijn gewerkt. Dat heeft me de tijd gegeven om na te denken over mijn toekomst."
Met een zakdoek in de zetel gaan zitten, lost toch niks meer op. En er zijn nog zoveel mooie dingen buiten de sport.
Albert vond uiteindelijk een nieuwe uitdaging in een fietsenwinkel, die hij eind 2014 opende. "Ik wilde opnieuw iets opbouwen in het leven. Een nieuwe uitlaatklep vinden, weliswaar op een ander niveau dan in de sport."
"Je krijgt natuurlijk geen adrenalinekick van een fiets te verkopen, maar een klant kunnen voorthelpen, geeft je ook wel een voldaan gevoel."
Niet bij de pakken blijven zitten, dat is de boodschap van Niels Albert. "Met een zakdoek in de zetel gaan zitten, lost toch niks meer op. Je hebt een nieuw perspectief nodig. Er zijn ook nog zoveel mooie dingen buiten de sport."
Lopen is altijd mijn natuurlijke medicijn geweest.
Voor atlete Lindsey De Grande was de sport zelf net de redding toen ze in 2011 te horen kreeg dat ze chronisch leukemie had. "Dat was natuurlijk een donderslag bij heldere hemel. Maar ik heb me meteen afgevraagd in welke mate ik toch nog aan (top)sport zou kunnen blijven doen", vertelt De Grande.
"Helaas bleek de reactie na het 1e pilletje al meteen vrij heftig. Ik ben blijven lopen, maar het was een flauw afkooksel van wat ik gewoon was. Ik ben wel de juiste begeleiding blijven zoeken en heb ook altijd gezorgd dat ze het medisch verantwoord was."
De Grande flirtte zelfs nog met een ticket voor de Olympische Spelen in Tokio. "Veel mensen verklaarden me zot, maar ik had altijd een stemmetje in mijn hoofd om niet op te geven. Ik ben blij dat ik ben blijven proberen, ook al was het niet de makkelijkste weg. Lopen is altijd mijn natuurlijke medicijn geweest."
