Flipkens zwaait het tennis (bijna) uit: "Vooral trots dat ik nooit heb opgegeven"

"Deze beslissing was eigenlijk al twee jaar geleden genomen", vertelt Kirsten Flipkens een dag na haar aankondiging op Instagram. "Ik wou in 2020 stoppen op Wimbledon, maar corona heeft roet in het eten gegooid. Daarom wilde ik vorig jaar stoppen, maar ik raakte geblesseerd. Het afscheid is dus wat uitgesteld, maar ik zat er al langer mee in mijn hoofd."

Het is geen toeval dat Flipkens afscheid wil nemen op Wimbledon. "Dat heb ik altijd gezegd. Ik wil afscheid nemen op het heilige gras. Ik heb daar de hoogtepunten uit mijn carrière beleefd, de juniorentitel in 2003 en de halve finale in 2013. In 2003 won ik meteen als underdog, zo is de liefde voor het gras ontstaan."

"Het is mijn favoriete toernooi. Niet alleen door het gras, maar ook door de sfeer die er hangt. Mijn ouders zijn er daar ook altijd bij. Op Wimbledon spelen is een uniek moment waar ik elk jaar naar uitkeek. Daar wil ik dus afscheid nemen. En of dat dan op court 14 is of op center court, dat maakt niet uit."

Waarom stopt Flipkens nu? "Het is niet alleen omdat ik me niet meer zou amuseren op de baan, maar er spelen ook fysieke en mentale factoren. Je moet een kat een kat noemen. Als je niet meer elke dag 4 of 5 uur werkt op en naast de baan, dan wordt het heel moeilijk. En daar kon ik me niet altijd mentaal voor opladen de laatste tijd. Ik denk dat dat op mijn leeftijd ook logisch is."

"Ik stel me geen doel voor die laatste Wimbledon. Ik wil gewoon nog een paar weken genieten. Zo speel ik volgende week ook in Rosmalen, ook een beetje een thuistoernooi want daar zijn altijd veel vrienden en familie."

"Het afscheid zal wel emotioneel zijn, maar dat is ook logisch. Tennis is het grootste deel van mijn leven geweest."

Hoe kijkt Kirsten Flipkens terug op haar carrière? "Elke carrière gaat met ups en downs. Bij de junioren was ik nummer 1 van de wereld, heb ik de US Open en Wimbledon gewonnen en was ik wereldkampioen. Ik begon dus op een wolk maar ik ben er door blessures snel afgedonderd."

"In mijn eerste profjaren kende ik de ene blessure na de andere. Dat is misschien wel de grootste teleurstelling van mijn carrière, dat mijn lichaam niet mee wou. Dat vergt heel veel van je. Altijd maar knokken om terug te keren. Het is dus een rollercoaster geweest, maar ik ben wel trots op mijn carrière. Ik zou er vooraf met twee handen en voeten voor getekend hebben."

"Ik ben niet speciaal trots op een specifieke sportieve prestatie, maar wel op het feit dat ik het nooit heb opgegeven. Zo was ik op mijn 26e de steun van de federatie kwijt, ik stond op plaats 260 en had bloedklonters. Dat was een donkere periode, maar ik heb hun ongelijk bewezen."

"Ik heb intussen ook al veel berichtjes gekregen van mensen die mij op, maar vooral ook naast, de baan een aangenaam persoon vonden. Ik heb altijd geprobeerd om tijd te maken voor de fans bijvoorbeeld. Het doet deugd om te horen dat dat zo is overgekomen."

"Wat de toekomst brengt, dat zien we wel. Misschien blijf ik dubbelen op de grote toernooien. Dat vergt fysiek en mentaal toch net iets minder. Ik wil alleszins geen 35 weken per jaar meer reizen. Ik wil wat meer thuis zijn en genieten. Ik denk dat ik wel in het tennis wil blijven, meer in welke rol dat zal zijn, is nog niet 100 procent duidelijk."