Dirk Gerlo met en over de onverslijtbare Kirsten Flipkens: "Ik sta er nog altijd"

Als ze het had gewild, dan stond Kirsten Flipkens vorige vrijdag bij de loting op de hoofdtabel van het enkelspel op Roland Garros. Nu doet ze, een beetje uit voorzorg voor wat nog komen gaat, alleen mee aan het dubbelspel.

Het blijft eigenlijk behoorlijk onderbelicht, maar sinds 2009 stond Kirsten Flipkens tot 2020 zo goed als ononderbroken in de top 100 van de wereld. Nu is ze weggezakt naar plaats 307, maar daar is een goede reden voor.

Na een coronajaar met maar weinig speelkansen blesseerde Flipkens zich in de ultieme voorbereiding op de Australian Open van vorig jaar zwaar aan haar linkerenkel.

Tijdens het toernooi van Abu Dhabi kwam Flipkens in haar 1/8e finale tegen Sofia Kenin achteruitlopend slecht neer en, zo bleek later, had ze een scheurtje in een ligament van haar linkerenkel. Het was het begin van een jaar vol miserie.

Flipkens probeerde nog even om iets van haar voorjaar te maken, maar de pijn bleef. Het gevolg: geen Roland Garros, geen Wimbledon, geen Olympische Spelen, geen US Open. Pas eind september maakte Flipkens haar comeback. Het halfjaar lappenmand betekende natuurlijk een vrije val in de rankings.

Omdat Flipkens een halfjaar out was kan ze ook een beroep doen op de ‘protected ranking’. Op basis van haar klassement van voor de blessure (86e) kan Flipkens gedurende een tiental toernooien gebruikmaken van dat klassement om rechtstreeks toegang te krijgen tot de hoofdtabel.

Dit jaar koos Flipkens voor de Australian Open, Dubai en Doha en de Amerikaanse dubbel Indian Wells en Miami. Het is een bewuste keuze zegt de ondertussen 36-jarige Flipkens: “Ik heb genoeg kleine toernooien gespeeld in mijn carrière, om daar  terug te beginnen, dat doe ik niet meer."

"Ik heb me voorgenomen om mijn ‘protected ranking’ te gebruiken voor de grote toernooien, de toernooien die ik graag speel. Ik denk dat ik nog het top 100-niveau heb om daar mee te doen.”

"Ik heb al een goed jaar gehad. Ik wou naar Australië zoals alle spelers, de dubbel in de woestijn en Amerika ook. Dat zijn toch de wedstrijden waar je je hele carrière voor getraind hebt."

"Mijn insteek is ook anders, ik wil genieten van elk toernooi waaraan ik deelneem en ik ben altijd wel met een goed gevoel van de baan gestapt. Op een goede dag kan ik het iedereen nog moeilijk maken.“

Maar geen enkeltoernooien dus op gravel - niet meteen de favoriete ondergrond van Flipkens. “Ik heb in het dubbelspel nog wel een behoorlijk klassement (75e nu) en dat was geen probleem."

"Maar ik weet wel dat de toppers graag met iemand spelen die ook hoog genoeg staat, daaraan moet ik nu werken, klimmen. Dat is echt wel een doel. Maar in het enkel kan ik me op gemalen baksteen veel minder amuseren. Ik denk ook een beetje aan mijn ‘mentaal welzijn’."

"Ik had na Miami ook corona, heb daar echt wel stevig van afgezien en wou dus zeker op training en in de wedstrijden nog niet meteen te veel in het rood gaan. Covid heeft  echt wel lang in de kleren gezeten. Ik ben nog geen 100 %, maar ik voel me elke dag wel beter en beter."

“Hier in Parijs was het plan om met mijn vaste Spaanse partner Sorribes Tormo te dubbelen, maar ze viel net voor het begin van het toernooi uit met een ribblessure. Gelukkig wou Leylah Fernandez graag met me spelen en kijk: we zitten vlot in de tweede ronde. Ik heb nog wel altijd de touch.”

Nu komt het favoriete deel van het seizoen eraan voor Flipkens, die maand op gras. Ter herinnering, Flipkens was twee keer finaliste in Rosmalen, ze speelde  halve in Mallorca en natuurlijk was er 2013 met de halve finale op Wimbledon en op het einde van het jaar de titel Sportvrouw van het Jaar.

“Ik kijk enorm uit naar komende anderhalve maand. Daarom ben ik ook zo voorzichtig  met mijn lichaam omgesprongen. Neem nu Rosmalen. Daar wil ik genieten en presteren, het maximum eruit halen. Elk grastoernooi staat met rood in mijn agenda.”

36 is ze dus. En dan wenkt toch het einde. Alhoewel, lacht Flipkens: “Voor mij een weet, voor jullie een raadsel. Ik speel het spelletje nog graag. Ik heb nu geen reden om te zeggen dat ik ga stoppen."

"Er liggen nog zoveel opportuniteiten. Bijvoorbeeld in het dubbelspel. Zolang de passie er is, zolang ik nog matchen kan spelen zoals hier op Roland Garros met Fernandez. Da’s genieten. Ik heb die ‘touch’ nog."

"Als ik een ‘showbal’ kan spelen voor het publiek, da’s genieten. Daar draait het om. Het moment dat ik voel dat ik tegen mijn goesting op de baan stap, dan weet ik hoe laat het is. Maar ik ben er nog …“

Dirk Gerlo