Top en flop: wie waren de winnaars en de verliezers van de Vuelta?

Voor het derde jaar op een rij topt Primoz Roglic het podium van de Vuelta. De 31-jarige Sloveen heeft zijn eindzege ook dit jaar niet gestolen, nota bene na een zomer waarin de Tour een deceptie werd, Tokio een schot in de roos en de fysieke en mentale tank geen bodem leek te hebben.

Hij zette iedereen al op de openingsdag in Burgos op zijn plaats, deelde na zijn tijdritwinst rode geschenkjes uit aan Rein Taaramäe, Kenny Elissonde en Odd Christian Eiking, graaide en passant nog een ritzege mee in Valdepeñas de Jaen en verloor op geen enkel moment de controle over het stuur.

De alleskunner zette uiteindelijk iedereen schaakmat op Lagos de Covadonga en bewees ginds in Asturië dankzij het duet met Egan Bernal dat ook een lange en gewaagde aanval tot zijn uitgebreide repertoire behoort. Gisteren zette hij in de slottijdrit zijn suprematie nog eens in de verf met een 4e ritzege.

Bij Alpecin-Fenix was er dit jaar geen sprake van podiumvrees. De debutant op het hoogste niveau won bij zijn entree in de Giro, beleefde een openingsweek in de Tour om van te dromen en was ook in de Vuelta geen pelotonvulling.

Integendeel: Jasper Philipsen won twee ritten en leek rijp voor meer, tot fysieke klachten hem tot een opgave dwongen.

Maar prima prestaties van onder meer Jay Vine en Floris De Tier onderstrepen nog eens dat de ploeg van de broers Roodhooft ook in de breedte niet mag worden onderschat.

Wie een jaar geleden gezegd zou hebben dat Fabio Jakobsen (25) in de Vuelta van 2021 drie etappes zou winnen, zou meer dan waarschijnlijk door iedereen weggelachen zijn.

Maar vandaag - exact 13 maanden na zijn val in Polen - keert Jakobsen met 3 ritzeges en de groene puntentrui terug naar Nederland. 

De toekomst lacht Jakobsen toe, die met een winter zonder zorgen zijn status als sprintkeizer - die hij tot die noodlottige dag in Polen leek te zullen claimen - in 2022 met beide handen kan veroveren.

In de Tour was Intermarché-Wanty-Gobert misschien wel het kneusje, tot frustratie van ploegleider Hilaire Van der Schueren. Maar de grijze Tour werd volledig uitgewist door een zeer succesvolle Ronde van Spanje.

Op dag 3 schonk Rein Taaramäe de Belgische WorldTour-ploeg een glansrijke zege op de Picon Blanco met de rode trui als extraatje. Die verloor hij twee dagen later door pech, maar in de tweede week was Odd Christian Eiking zijn opvolger.

De Noor zong het een week uit tot de rit naar Lagos de Covadonga. De milde tweede week speelde in zijn kaart, maar de jongens van ploegleider Valerio Piva vielen geenszins door de mand.

Collectief maakten ze indruk in het gebergte, al was de opgave na een val van Louis Meintjes - op dat moment 10e in de stand - een smet op het succesparcours. Het is een totaalprestatie die nu om bevestiging vraagt.

In 2020 was elke wielerliefhebber gecharmeerd door de aanpak van Sunweb in de Tour, waar elke dag met open vizier aangevallen werd en waar Marc Hirschi en Soren Kragh Andersen de afwerkers met dienst waren.

Een jaar later leek het hele huis in elkaar gestort, want DSM trapte geen deuk in een pakje boter meer en kwam alleen nog in het nieuws met bedenkelijke verhalen over mopperende renners en interne strubbelingen.

Die laagconjunctuur werd beëindigd op Spaanse bodem. Tweevoudig ritwinnaar Michael Storer is een van de ontdekkingen van deze Vuelta, Romain Bardet deed ook al zijn duit in het zakje met ritwinst. DSM kleurde zowat elk offensief en werd ook nog eens beloond met de bergtrui.

Het rugnummer van Magnus Cort Nielsen verdient in elke ronde wel een fluokleurtje, maar in deze editie mag er ook nog een uitroepteken achter. De Deen is een van de kleurrijke figuren van deze Vuelta met liefst 3 ritzeges.

In de eerste week hield hij een aanstormende Primoz Roglic met stuntwerk af, in de tweede week was hij de snelste van het uitgedunde peloton en in de slotweek was hij de koelbloedigste van een beresterke kopgroep en greep hij zowaar nog net naast tijdritwinst in Santiago de Compostela.

Als Cort Nielsen die capaciteiten nu ook eens laat renderen in het eendagswerk, dan gaat de 28-jarige Deen nog mooie jaren tegemoet. Waarom niet al eens op 26 september een eerste test organiseren, als een van de hoekstenen van een ijzersterke Deense WK-selectie?

Ze zeulen al een tijdje een bedenkelijke reputatie met zich mee, de bonte bende van Movistar, maar wat er zaterdag gebeurd is in de staart van deze Vuelta, tart toch alle verbeelding.

Miguel Angel Lopez gaf de Vuelta van de "thuisploeg" donderdag met winst in de koninginnenrit toch wat kleur en met Enric Mas en Lopez himself op het podium - zo lagen de kaarten bij het aansnijden van het slotweekend toch - zou Movistar al bij al niet hebben kunnen mopperen.

Maar toen volgde dus de poppenkast in die dekselse zaterdagrit... Na veel vijven en zessen gaf Lopez er de brui aan, een gebrek aan dankbaarheid en respect voor zijn ploegmaats, sponsors en de organisatie.

Lopez zelf trok - weliswaar in een communiqué geregisseerd door zijn team - het boetekleed aan, maar zijn entourage laat verstaan dat Lopez in de steek gelaten werd door zijn ploegleiding. Hij zou namelijk een verbod van sportief directeur Eusebio Unzué hebben gekregen om te achtervolgen op de groep met Primoz Roglic en ploegmakker Enric Mas. 

De waarheid ligt wellicht ergens in het midden, maar het toont na eerder gekissebis met Nairo Quintana en Richard Carapaz nog maar eens aan dat Zuid-Amerikaanse (schaduw)kopmannen en Movistar niet altijd dezelfde taal spreken. Dit verhaal telt alleen maar verliezers, op de kijkers van de volgende Movistar-serie op Netflix na. 

Ineos Grenadiers is nog zo'n ploeg die deze winter eens mag bezinnen over wat de grote rondes in 2021 hebben opgeleverd.

De Giro was een hoogvlieger dankzij Egan Bernal, in de Tour kon Richard Carapaz met zijn 3e plaats het blazoen nog wat oppoetsen, maar in de Vuelta bleef Ineos Grenadiers toch weer ruimschoots onder de verwachtingen.

Adam Yates mocht een heel seizoen toeleven naar deze Vuelta, maar gaf op geen enkel moment de indruk dat hij de aas van de groep was. Egan Bernal gaf de slotweek toch wat kleur, maar werd dan weer onbedoeld mee het kind van de rekening na het schouwspel van zaterdag.

De kopmannen beschikten niet over de benen waar ze op gehoopt hadden, maar Ineos lijkt vooral de controle over het tactische schaakspel volledig kwijt. 

Het overlijden van ploegleider en strateeg Nicolas Portal in maart 2020 lijkt intern nog altijd niet opgelost. Tel er ook een uitgebluste Richard Carapaz en Tom Pidcock bij en er staat dan ook een rood cijfer op het rapport.

Bahrain-Victorious reed 3 weken rond in Spanje met een ijzersterk blok. Dat bewijst de overwinning in het ploegenklassement, de ritzege van Damiano Caruso, de 3e plaats van Jack Haig, de 5e plaats van Gino Mäder en de witte trui van de Zwitserse openbaring.

Zeker in de laatste bergritten was Bahrain-Victorious alomtegenwoordig, maar kopman Mikel Landa - of dat was hij toch op papier - is voor de zoveelste keer een illusie armer.

Na zijn harde smak in de Giro was het een race tegen de klok om fit te geraken voor de Vuelta, maar zijn eindzege in de Ronde van Burgos een week voor de Ronde van Spanje deed het beste vermoeden.

Het was ijdele hoop, want Landa was vanaf de eerste dag een schim van de smaakmaker die hij normaal hoort te zijn. Het enigma verdween als een dief in de nacht uit de Vuelta en kan op zijn 31e de stempel van eeuwige belofte maar niet van zich afschudden.

Het contrast met de Giro van vorig jaar kan niet groter zijn: in Italië was Arnaud Démare in oktober 2020 heer en meester met 4 sprintzeges, maar in deze Vuelta stond de 30-jarige Fransman steeds voor een gesloten deur.

Zijn makkers van Groupama-FDJ speelden nooit verstoppertje en benutten elke sprinterskans, maar de kopman liet het keer op keer afweten.

Op zijn 30e loert een vertrouwenscrisis om de hoek. Démare won dit jaar wel 8 koersen, maar allemaal van een lager niveau. Na zijn opgave in de Tour is ook de Vuelta een grote ronde om snel te vergeten.

Leeftijdsgenoot Michael Matthews mag ook al aanschuiven bij het bezinningsklasje. In een grote ronde behoort de Australiër in het gros van de etappes tot de kanshebbers, maar de steekvlam van weleer is nu nog maar een theelichtje.

Matthews, die bevrijd leek van Sunweb/DSM en naar zijn oude liefde BikeExchange terugkeerde, beperkte zich in de Tour de France al tot ereplaatsen en ook in de Vuelta kwam er geen uitschieter.

Zijn maats van BikeExchange hebben de voorbije weken nochtans meermaals hun stinkende best gedaan om de rode loper uit te rollen, maar 3e, 5e, 6e, 7e, 3e en 4e, dat is zowat het nieuwe normaal voor Matthews. 

Zijn laatste overwinning dateert al van 25 augustus 2020. Op 26 september blaast hij 31 kaarsjes uit. Zullen we op zijn verjaardag en tevens de dag van het WK toch maar een sterretje achter zijn naam plaatsen?

De organisatie van de Vuelta pakt vrijwel elk jaar uit met een ontdekking en dit jaar moest de Alto de Gamoniteiro de openbaring worden.

De loodzware col in Asturië werd aangekondigd als het broertje van de Angliru en moest afgelopen donderdag het orgelpunt worden van de koninginnenrit, maar die etappe baarde een muis.

Misschien moeten de parcoursbouwers concluderen dat er grenzen bestaan en dat meer hoogtemeters en duizelingwekkende cols een (ritten)koers soms meer kwaad dan goed doen. Laat de boeiende voorlaatste rit - een Luik-Bastenaken-Luik op Spaanse wegen - een goed voorbeeld zijn van hoe het wel moet of kan.