Dauwens: "Twee à drie weken geleden begon de gedachte te spelen om te stoppen"

Het EK in 2014 en het WK in 2015 waren sportief de topjaren voor Axelle Dauwens. Daarna volgden de Olympische Spelen van 2016 in Rio. Op het allerhoogste atletiekpodium sneuvelde ze in de reeksen, maar de ogen van de wereld hadden Dauwens wel gezien. Daarna werd het steeds stiller rond haar carrière.

"Ik studeerde en trainde in Gent. Elke dag met dezelfde coach. Ik wilde na Rio weten hoe het anders kon. Mentaal had ik nood aan een buitenlandse ervaring en een andere aanpak", vertelt Dauwens aan Sporza. "Alleen is die verandering na de Spelen niet goed gelopen."

Dauwens verhuisde naar Denemarken om er met de bekende coach Mikkel Larsen te werken. "Ik kende een atlete die in Denemarken met hem trainde en een medaille had gewonnen. Ik wilde ook wel eens weten waar Larsen mij zou brengen. In het eerste jaar in Denemarken verteerde ik de overgang van een focus op de sprint naar meer langeafstandstraining niet goed. Dat was normaal na 8 jaar Gent."

"Het tweede jaar begon ik goed, maar nog voor de zomer kreeg ik een stressblessure. Dan weet je meteen dat je een streep moet trekken door het zomerseizoen. Het werd opnieuw een verloren seizoen zonder groot kampioenschap. Zo verloor ik ook mijn profcontract. Niet evident." In oktober keerde ze naar België terug.

Begin augustus van dit jaar nestelde zich een zaadje onder de hersenpan van Axelle Dauwens. Zou ze ooit nog haar hoogste niveau halen? Want voor minder moest het niet langer voor de ondertussen 28-jarige Dauwens. 

"Deze winter had ik nog het gevoel dat ik mijn beste niveau kon halen. Als ik het WK in Doha zou halen, dan zou ik verder doen. Twee of drie weken geleden dacht ik voor het eerst dat het WK moeilijk zou worden. Ik voelde dat tijden onder de 56 seconden er niet meer inzaten. Toen begon de gedachte om te stoppen te spelen."

"Als je niet aan grote kampioenschappen kan deelnemen, groei je wat uit je sport. Dat is ook de reden dat ik stoppen makkelijk kan aanvaarden. Ik had graag op een mooiere manier afscheid genomen. Neem Élodie Ouédraogo. Ook zij had op het einde van haar carrière veel blessureproblemen, maar ze kon nog naar de Spelen en afscheid nemen op de Memorial Van Damme."

Haar afscheid noemt Dauwens definitief. Ze kijkt er wel naar uit om in de toekomst recreatief te sporten. En misschien hoort u nog van haar in de media. "Ik heb vorig jaar deeltijds gewerkt voor een productiehuis in Antwerpen. Ik heb er meegewerkt aan een realityprogramma. Dat was heel fijn en ik zou graag in die sector voortdoen."

"Sporten ga ik missen, maar ik ga wel proberen nog veel te joggen voor het plezier. Een marathon lopen, daar kijk ik bijvoorbeeld wel naar uit."