Femke Van den Driessche, 8 jaar na het motortje: "Ik heb alles een plaats gegeven en ben gelukkig nu"
Elke veldritliefhebber kijkt reikhalzend uit naar het WK veldrijden in Tabor. Dat was 8 jaar geleden ook het geval voor het WK in eigen land. Maar toen de UCI een motortje vond in de fiets van Femke Van den Driessche, kreeg de feeststemming een knauw. Luister naar een nieuwe aflevering van onze podcast Fichebak.
31 januari 2016, het WK veldrijden in Zolder. De wielerwereld staat even stil. Opschudding alom. Voor het eerst is er een geval van mechanische fraude ontdekt. In België, bij een Belgische renster.
Tijdens het WK bij de beloften wordt bij Femke Van den Driessche, 19 jaar en kandidaat-wereldkampioene, een motortje in een van haar fietsen gevonden.
Een dag later schreeuwt ze haar onschuld uit: "Het is een misverstand, die fiets is per ongeluk in de materiaalpost beland. Die is helemaal niet van mij. Die fiets is van een vriend die hem gebruikt om samen met mij te gaan trainen."
Eens de tranen opgedroogd zijn, schorst de UCI Van den Driessche voor 6 jaar. Ze verdwijnt uit de wielersport. Acht jaar later zoeken we haar opnieuw op voor Fichebak, een podcast van Sporza, maar over de zaak zelf wil ze niet praten.
"Alles gaat goed met mij. Ik ben een mama van twee jonge kindjes en werk nu in de zaak van mijn ouders. Ik heb die hele gebeurtenis een plaats gegeven. Je moet niet in het verleden blijven hangen."
Wie mijn favoriete renner is? Cancellara!
Femke, op dit moment 27, voelt zich goed en heeft de knop helemaal omgedraaid. "Uiteraard was dat heel moeilijk in het begin. Iedereen had een mening over mij. Dat was zwaar."
"Ook in de carnavalstoet hier was ik een thema. Maar dan hebben we met het gezin afgesproken dat we toch gewoon zouden gaan kijken naar de stoet. Of ik veel slechte reacties heb gehad? Nee, 2 mensen zijn naar mij toegekomen. Nochtans lopen daar tienduizenden mensen rond”, lacht Femke.
Het typeert de manier waarop Femke en haar familie met de feiten van 8 jaar geleden omgaan: "Wij zijn ook geen familie die zomaar blijft treuren. Dat helpt niet, je maakt je daar ook niet sympathiek mee. Zoals ze in Aalst zeggen: “Weir doeng voesj.”"
Rancune tegenover de wielersport heeft ze niet. Volgt ze de koers nog? "Minder. Maar ik vind het wel nog altijd een mooie sport. Wie mijn favoriete renner is? Cancellara." Als je die grapjes kunt maken, dan heb je alles duidelijk een plaats gegeven.
Nico: "De eerste jaren waren zwaar, ik werd bedreigd"
En dan is er uiteraard nog de kant van Nico, de zogezegde eigenaar van de fiets met het motortje. Zelf heeft hij nooit gesproken over de zaak, behalve dat ene zinnetje op zijn oprit. Toen riep hij naar de aanwezige pers: "Het was mijn fiets. Punt."
Nadien zocht hij de anonimiteit op, want spreken over de zaak wilde hij niet meer. "Die dag is mijn wereld een beetje ingestort, ja. Die beginperiode was erg lastig, mensen kwamen me bedreigen en ik kreeg de schuld van alles en iedereen."
"Dat was een hele zware periode, ik durfde soms niet buiten te komen. Naar de winkel gaan deed ik niet meer. Ik leefde alleen nog 's nachts, omdat ik bang was van de reacties van de mensen. Ik heb mij daar jaren slecht bij gevoeld, dat dat gebeurd is."
Is het nu dan beter? "Ik heb nu wel rust gevonden. Af en toe zie ik Femke nog wel eens, ja. Op dat vlak is er niets veranderd. We komen nog altijd overeen en dat is wel fijn."
Of Femke woedend was? Nee, ze weet ook dat dat een ongeluk was. En we zijn goeie vrienden. Zo snel is ze dus niet kwaad op mij.
Het hele verhaal heeft dus een grote impact gehad op de man. Een misverstand met grote gevolgen. Naar eigen zeggen had hij echt geen slechte bedoelingen. "Ik voelde me ook heel erg schuldig. Het was ook echt mijn fiets."
"Ik had die overgekocht van Femke. Zo had ik een goeie fiets om mee te gaan op training omdat ik voelde dat ik niet meer de conditie had om mee te kunnen. Daarom had ik online een mountainbike gekocht. Ik heb die dan ontmanteld en heb dat motortje ingebouwd in die fiets."
Nico blijft dus ook bij zijn versie van de feiten, ook al is het vanaf een afstand bekeken toch wel een erg merkwaardig verhaal. Of hij niet gewoon de schuld op zich wilde nemen om Femke te beschermen? "Nee, daar blijf ik bij."
"Na de verkenning van het WK-parcours is mijn fiets per ongeluk door de mecaniciens meegenomen naar de materiaalpost. Op die fiets stond ook nog de naam van Femke. Natuurlijk, want ik had die fiets van haar overgekocht."
"Het was één groot misverstand. Of Femke woedend was? Nee, ze weet ook dat dat een ongeluk was. En we zijn goeie vrienden. Zo snel is ze dus niet kwaad op mij."
"Ieder gelooft wat hij wil geloven"
De voorbije jaren is het stof gaan liggen en heeft ook Nico het een plek kunnen geven. Al is het verhaal nadien nog wel een tijdje blijven nazinderen. En volgt er nog een verrassende uitspraak.
"In de periode nadien zijn er nog veel renners aan de deur geweest." Met de vraag om hun fietsen ook uit te rusten met een motortje? Waren dat 5 renners, zijn dat er 20? "Meer."
De reactie van Nico was altijd dezelfde: nooit zou hij nog een motortje inbouwen in een fiets, daarvoor was er te veel gebeurd: "Had ik geweten dat het verhaal zo zou aflopen, had ik dat uiteraard nooit gedaan. Nooit."
Nico hoopt dat de mensen zoveel jaar na de feiten anders naar de zaak gaan kijken. Dat het brute pech was, geen fraude. Zowel Nico als Femke blijft bij hun verhaal.
"Het is jammer wat er gebeurd is. Maar voor eens en voor altijd: ik heb Femke echt niet proberen te redden. Echt niet." En als mensen dat niet geloven? "Ieder gelooft wat hij wil geloven, hé."
Beluister het volledige verhaal in de aflevering van Fichebak, bovenaan het artikel of door op de link hieronder te klikken op VRT MAX.
