Dit is het parcours van week 2 in de Vuelta: tijdrit, sprinterskans(en) en klimweekend

Door alle turbulentie van de voorbije dagen lijkt het als het ware al een eeuwigheid geleden, maar de Vuelta begon in Utrecht met een ploegentijdrit en dinsdag mogen de tijdritfietsen nog eens uit de vrachtwagens gehaald worden.

De organisatie heeft in deze Vuelta voor één individuele tijdrit gekozen, een vrij lange beproeving (30,9 kilometer) en je moet met een vergrootglas speuren naar hoogteverschil.

Remco Evenepoel heeft het rood stevig in zijn bezit, maar droomt ook van een ritzege. 

Dat zou hij maar al te graag willen doen op dit terrein, een trainingsregio die hij door en door kent. Dit is dan ook de enige etappe die hij vooraf verkend heeft. Evenepoel gaat om 16.55 u van start.

De sprinters wisten dat ze na de passage in Nederland op hun kin zouden moeten kloppen, al viel er afgelopen vrijdag nog een vrij onverwachte kans uit de lucht. Die grepen ze evenwel niet met beide handen (vluchter Jesus Herrada won).

Vermoedelijk zullen de snelle mannen de kaas woensdag niet van hun brood laten eten. 

Sam Bennett is het groen kwijt aan Mads Pedersen en gaat voor een hattrick, Tim Merlier worstelt zich niet voor niets door de bergen en wil na ritwinst in de Giro en in de Tour ook zegevieren in de Vuelta.

Wat? Week 2 is al 2 dagen oud en we hebben nog geen aankomst bergop gehad? Daar brengt dag 3 uiteraard verandering in.

Het zal na de eerste week niet als een eerste schooldag aanvoelen, maar het wordt wel een nieuw examen voor Remco Evenepoel en wellicht nog net iets meer voor al zijn uitdagers/achtervolgers (als we geen rekening houden met een complete ommekeer dinsdag en woensdag).

Richting Estepona is het recept vrij duidelijk: de op één na langste etappe is een grote aftelklok naar de slotklim, de Penas Blancas. 

Het is een zeer lange col - net geen 20 kilometer - met een gemiddelde van 6,4 procent. De klim begint nagenoeg op het strand en het zwaartepunt ligt in het begin.

In principe hebben de sprinters woensdag hun hartje kunnen ophalen en ook de 13e etappe lijkt voor hen weggelegd, maar de kans op een massasprint met een voltallig peloton is minder vanzelfsprekend.

Het parcours telt namelijk veel meer golvende wegen en vooral in de finale gaat het stevig op en neer. Het is niet uitgesloten dat een sterke vluchtersgroep voor de prijzenpot strijdt.

Net zoals afgelopen weekend dropt de organisatie ook in dit weekend 2 aankomsten bergop.

Het zijn echter geen "klassieke" bergetappes met een veelvoud aan beklimmingen en een zware uitsmijter. De aanloop is lang, maar behoorlijk kindvriendelijk.

De tweede helft van deze klautertocht telt enkele opwarmers en we schuiven in enkele verdiepingen op richting de finish op Sierra de la Pandera (8,5 km aan 7 procent).

Dat is geen onbekende in de Vuelta-geschiedenis. De vorige winnaars: Roberto Heras (2002), Alejandro Valverde (2003), Andrej Kasjetsjkin (2006), Damiano Cunego (2009) en Rafal Majka (2017).

Als we dan toch een koninginnenrit moeten aanstippen, dan gaan we voor het slotakkoord van deze Vuelta-week.

Ook de 15e etappe is geen opeenstapeling van kanjers, maar de slotklim is een reus om u tegen te zeggen.

Voor veel renners is het geen onbekend terrein - de Sierra Nevada is vruchtbare trainingsgrond -, maar in wedstrijdverband is het wel een onbeschreven blad.

In amper 148 kilometer moeten er 4.000 hoogtemeters overbrugd worden en de slotklim is een moordenaar.

Uiteraard zijn de pentes naar het skidomein niet van de poes, maar vooral de hoogte is een factor die een cruciale rol zal vertolken.

De witte lijn ligt op 2.508 meter boven zeeniveau, meteen ook het dak van de Vuelta.