De terugkeer van de ploegentijdrit: een grote klep 's avonds of kijkt een renner dan in de spiegel?

Tussen 2012 en 2018 werd de WK-week telkens op gang gevlagd met een krachtmeting in de merkentruien.

Geen nationale teams, wel de klassieke ploegen die de wereldtitel ploegentijdrit wilden veroveren.

Na een gat van bijna 20 jaar werd de draad in 2012 opgepikt in Valkenburg, waar de ploegentijdrit destijds nog verplichte kost was voor alle teams.

Maar gaandeweg brokkelde het enthousiasme weer af toen enkele teams er met kop en schouders bovenuit staken en het kostenplaatje voor veel equipes zonder specialisten veel te hoog opliep.

In 2018 werd het WK dan ook begraven nadat Quick-Step Floors het jaarlijkse duel met BMC definitief in zijn voordeel had beslecht. 

Na Innsbruck werd er dus geen wereldtitel meer uitgedeeld, de Mixed Team Relay was plots het nieuwe kindje van de UCI.

In de rittenkoersen leek er evenwel geen vuiltje aan de lucht, al was de Giro na 2015 wel een opvallende trendsetter en had het geen plekje meer vrij in het etappeschema. 

Tirreno-Adriatico was echter verliefd op de Team Time Trial (TTT), ook de andere grote rondes haalden zelden tot nooit hun neus op voor een collectief teammomentje tegen de klok.

Jumbo-Visma was in de Tour van 2019 de snelste in Brussel op dag 2, Astana was dat jaar het sterkste blok op de openingsdag van de Vuelta.

Sindsdien gaapt de grote leegte.

2020 werd natuurlijk gekaapt door het coronavirus en alle grote rondes - voor de gelegenheid op een zakdoek in de zomer en in het najaar - moesten naar de tekentafel.

Oorspronkelijke plannen werden herbekeken, maar de ploegentijdrit riep toen al meer ergernis dan enthousiasme op. 

Na een nulbeurt in 2020 volgde ook een opsporingsbericht in 2021 en ook de Giro en de Tour van dit jaar hadden geen interesse in de TTT.

Meer nog, de ploegentijdrit werd ook in andere koersen zoals Tirreno-Adriatico botweg van tafel geveegd.

Wielerromantici zuchten eens diep bij de bindingsangst van de grote rondes met zo'n traditie. Telt schoonheid dan niet mee?

Een eenduidige verklaring werd of wordt nooit gegeven, maar het is duidelijk dat organisatoren niet echt tuk zijn op het werk tegen de klok.

Te saai en te eentonig voor de fans, luidt het, en dus ook nefast voor de kijkcijfers. 

Bovendien staat het wielrennen in deze tijden bol van spektakel van de eerste tot de laatste kilometer, een groot contrast met het geijkte scenario bij een ploegentijdrit. 

De onderlinge verschillen na zo'n ploegentijdrit liepen meestal ook hoog op, wat de spankracht voor het eindklassement niet ten goede kwam.

Maar in deze Vuelta wordt er dus weer aangeknoopt met het verleden. De Gran Salida in Utrecht wordt gekleurd door een ploegentijdrit van 23,3 kilometer.

"Misschien geraakt het nu wel weer ingeburgerd", vertelt Kurt Van de Wouwer, ploegleider bij Lotto-Soudal, over de rentree van de ploegentijdrit.

Quick Step-Alpha Vinyl oefende in juli op stage in Livigno, Lotto-Soudal trainde dinsdag op het afgesloten circuit van Zolder.

"Dat moet je doen om goed ingespeeld te geraken op elkaar. Al klopt het dat we er een haat-liefdeverhouding mee hebben."

"Dit onderdeel is mooi om naar te kijken, maar als renner is het net iets minder leuk."

"En ook voor een ploegleider is het stressvol, want op zo'n stratencircuit bestaat er altijd gevaar dat je in elkaar haakt."

Een stoomtrein van 8 gelijkgestemden en het gezoem van tijdritbolides: zijn er dan renners die niet likkebaarden?

"Ik doe het niet supergraag", geeft Thomas De Gendt grif toe. "Ik ben geen fan, want ik kan het niet goed. Al heeft het wel een waarde in de koers."

De Gendt is een hardrijder pur sang en heeft ook al vele tijdritten mee gekleurd. Waarom is deze Vuelta-opener dan veeleer een verplicht nummertje?

"In een individuele tijdrit kies je zelf hoe diep je gaat. Als je in een TTT een kopbeurt hebt gedaan, moet je nog net genoeg overhouden om daarna weer te kunnen inpikken."

"Als enkele ploegmaats hard doortrekken, heb je heel weinig recuperatiemomenten en dat ligt me net iets minder. Je moet vooral een egaal tempo rijden."

"De slechtste ploegentijdritten die ik heb gereden waren dagen waarop de helft dacht: ik geef er een snok aan. Dan word je 18e."

José De Cauwer bevestigt dat een ploegentijdrit een kabinetstukje is waarbij niet over één nacht ijs wordt gegaan. 

Zo wordt de volgorde van de 8 renners minutieus berekend met aandacht voor de aerodynamica van renner X en de pk's van renner Y.

"Wie goed is, moet het tempo een klein beetje optrekken en een iets langere beurt doen. Je moet je ploegmakkers vooral sparen", vertelde de ex-bondscoach in De Tribune.

En wees maar zeker dat er links en rechts een pamper opduikt. "Het is nooit zo stil bij de renners als voor en na de ploegentijdrit."

"Meestal heb je per ploeg 3 renners die supergoed waren. Dat zijn de mannen met de grote klep, zij die je 's avonds niet stil krijgt."

"2 renners waren redelijk en zijn dan redelijk kalm. Zij kunnen meelachen."

"Maar nog 2 of 3 renners waren helemaal niet goed. Je hoort hen de hele dag niet, 's avonds gaan ze een kwartier vroeger weg van de eettafel, kijken ze in de spiegel en zeggen ze: "Ik kan echt niets, hé.""