Deze week in de Tour: punchers, kasseien, Belgische start en La Super Planche des Belles Filles

De Tour de France is thuis en voor het eerste luik op Franse bodem kamperen de renners een dagje aan de Mer du Nord.

Startplaats Duinkerke en aankomstlocatie Calais liggen slechts een 40-tal kilometer van elkaar verwijderd, maar het peloton maakt een stevige lus door het binnenland van Frans-Vlaanderen.

Dat betekent dat er onderweg bergpunten uitgedeeld worden en op zo'n 30 kilometer van de aankomst zal de afslag richting de kustlijn de stressmeter nog wat in het rood jagen.

De wind aan de Opaalkust is uiteraard een factor om rekening mee te houden, maar na de Deense flop spreken we nu met twee woorden.

De Côte du Cap Blanc-Nez op 10 kilometer van de finish is hoe dan ook een scharniermoment in een geanimeerde finale.

De rassprinters zullen op die springplank naar adem happen en als de ketting strak genoeg ligt, dan zullen ritwinnaars Fabio Jakobsen en Dylan Groenewegen een bisnummer waarschijnlijk op hun buik moeten schrijven.

De hoge (wind)verwachtingen in Denemarken werden niet volledig ingelost, woensdag kan op papier geen sof worden.

Lille-Arenberg is de rit die elke wielerliefhebber doet likkebaarden en (vrijwel) elke klassementsman doet bibberen. 

Op 80 kilometer van de finish beukt het peloton de poort naar de hel open: zet u schrap voor een lading stenen van 19,4 kilometer over 11 stroken.

De abonnees van Parijs-Roubaix zullen zich overigens ook niet helemaal thuis voelen, want het merendeel van de secteurs is onbekend terrein.

De organisatie heeft in deze kasseitocht voor iets langere en technische stroken gekozen. 

We draaien de laatste zone af op 5 kilometer van de finish. De witte lijn ligt aan de poort van het Bos van Wallers.

De kasseirit zal stof tot nakaarten opleveren en de organisatie biedt 's anderendaags met de langste etappe van deze Tour voldoende tijd en ruimte.

Na een départ in 2019 ontvangt Binche de Tour al opnieuw. Ruim 60 kilometer na de start op het middaguur wisselt het circus België weer in voor Frankrijk.

Er liggen slechts 3 officiële hellingen op het traject, maar door de afstand en de glooiende wegen wordt het geen dag voor doetjes.

De Côte de Pulventeux op 5 kilometer van de finish is het ideale lanceerplatform voor de punchers richting de Citadel van Longwy. Op die Côte des Religieuses zijn de sprinters kansloos. 

Even op adem komen? Vergeet het. Komende vrijdag wordt gekleurd door de eerste aankomst bergop.

Na 2012, 2014, 2017, 2019 en 2020 is er nu dus 2022: La Planche des Belles Filles verleidt de parcoursbouwers de jongste jaren veelvuldig.

Let wel, we keren terug naar La Super Planche des Belles Filles. Die "Super" duidt op de smerige grindstrook vlak voor de finish met een piek tot 24 procent.

Dylan Teuns won er in 2019. Door de zachte aanloop zijn de kansen van de vluchters zeker niet gering, maar de klassementsmannen zullen hoe dan ook elkaar uitdagen.

De sprinters zitten al even in de wachtkamer en kunnen ook zaterdag niet op genade rekenen.

Het peloton maakt nog één uitstap: de finale speelt zich af op Zwitserse bodem. 

De finish ligt aan het Olympisch Stadion van Lausanne na een knik van 5 kilometer met pentes tot 12 procent.

Het doet de punchers watertanden, al zullen zij misschien speculeren op een ontsnapping en zullen ze de grillen van het peloton vermoedelijk niet willen afwachten om hun kansen gaaf te houden.

Daags voor de rustdag in Morzine moeten nog enkele stevige beklimmingen opgepeuzeld worden, al is dit slechts een lichte amuse voor de hoofdschotel in de Alpen van dinsdag tot en met donderdag.

De top van de laatste col ligt op 10 kilometer van de finish in Châtel. 

De klassementsmannen zullen elkaar wellicht sparen. 

Deze afsluiter - met een dubbel bezoek aan de UCI in Aigle - is een uitgestoken hand naar aanvallers met klimmersbenen.