"In Milaan-Sanremo krijg je opnieuw zin in het leven!"

Ik kijk er ieder jaar opnieuw enorm naar uit om naar Italië te trekken. Dat heeft met meerdere dingen te maken.

Ten eerste ga je echt naar de koers, in het buitenland. Dat is toch net iets anders dan naar Waregem of Kuurne.

De laatste jaren vliegen we naar Milaan, maar jarenlang hebben we de verplaatsing met de auto gedaan. Eerst de Vogezen voorbijrijden, dan via Bazel en het Vierwoudstedenmeer in Zwitserland richting de Gotthardtunnel.

Eens je uit die tunnel kwam, werd het landschap plots anders. Italië, de zon en de blauwe lucht lachten je toe. Je werd er instant vrolijk van.

Vrijdag, de dag voor de koers, doen collega Carl Berteele en ik onze ronde van de hotels. Dat wil zeggen dat we bij zoveel mogelijk renners en ploegen proberen langs te gaan voor een interviewtje. Bij de ene net voor de ochtendtraining, bij anderen bij terugkomst rond de middag of net na hun lunch.

De zenuwen staan dan, in tegenstelling tot zaterdagochtend, nog niet al te gespannen. In de namiddag wringen we ons dan door het drukke Milanese verkeer om het accreditatiecentrum te vinden. Geen sinecure.

Door de afstand van 300 kilometer begint Milaan-Sanremo al om 10 uur. Dat betekent voor renners en volgers vroeg opstaan en op tijd naar de start vertrekken in het centrum van Milaan.

De verkeersdrukte op een zaterdag is niet te vergelijken met een weekdag, dus dat valt mee. We interviewen de renners en proberen een kwartier voor de start in de auto te springen om voor het peloton Milaan uit te rijden.

Het aantal tramrails dat we daarbij moeten dwarsen of molenwiekende en hevig acterende carabinieri die we maar nipt kunnen ontwijken, valt niet te tellen. Tot nu toe is dat altijd zonder ongelukken kunnen gebeuren.

We mogen geen tijd verliezen, want in de namiddag begint de radio-uitzending. In de autorit naar Sanremo sturen we de interviews (zowel voor radio als tv) door via een mobiele internetverbinding. Om 12 en 13 uur stoppen we even aan een tankstation om het verslag in te lezen voor de radiojournaals.

Hebben we onderweg geen tijd verloren, dan rijden we snel over de Poggio, ook al kennen we die beroemde puist buiten Sanremo goed en verbazen we ons er iedere keer opnieuw over dat het dat maar is. Maar goed, na 290 kilometer...  

Ik zoek mijn commentaarhok, begroet de oude, grijze maar o zo vriendelijke technicus van de RAI, probeer nog snel de namen van de kopgroep te sprokkelen en begin met veel goesting aan de radio-uitzending. 

Het is een totaalpakket dat Milaan-Sanremo zo aantrekkelijk maakt. De reis naar Italië, zoals gezegd, de drukte in Milaan, het oorverdovend gejuich (in normale tijden) van de tifosi voor Nibali, de dolle autorit naar Sanremo met de dreigende deadline van de uitzending, maar ook de charme van de Ligurische kust.

De Povlakte is vlak en saai, maar eens voorbij de Passo del Turchino (nu niet meer in het parcours) verandert het decor volledig. Licht en lucht worden helder.

De tunnel van die Turchino staat voor mij letterlijk symbool voor het achterlaten van de donkere en sombere winter. Maar aan het einde van de tunnel is er licht en en zie je in de verte de schittering van de zon op de Middellandse Zee. Al die elementen doen je glimlachen en geven je als het ware opnieuw zin in het leven. 

Bij mijn eerste Sanremo was de aankomst op Lungomare, een grote parking langs de zee. Daar becommentarieerde ik onder meer de fenomenale kattensprong van Cavendish in 2009.

Toen de organisatie in 2015 terugkeerde naar de Via Roma, kreeg ik tranen in de ogen. Ook al is dat eigenlijk maar een doodgewone winkelstraat. Maar door de 7 overwinningen van Merckx en de jaarlijkse beschrijvingen van de (in werkelijkheid niet zo imponerende) fontein, kreeg die Via Roma een bijna mythische bijklank. Nu ik daar zelf mag zitten, kijk ik tijdens de uitzending wel een keer of tien naar buiten om dat decor in me op te nemen. 

Wanneer we 's avonds de heuvels inrijden op weg naar de autoweg, kijk ik altijd nog eens achterom. Daar beneden ligt Sanremo, met de ondergaande zon op de achtergrond. Een renner is de gelukkigste man ter wereld, de rest hoopt op beter in de wedstrijden die gaan volgen. En wij, wij hebben weer energie getankt voor een heel voorjaar. Met dank aan Milaan-Sanremo.