Gouden klas van 2016: "Als ik alleen was en ik dacht aan medaille moest ik soms huilen"

"We reden voor de start naar het strand van Copacabana. Er waren daar geen nutsvoorzieningen en in een hutje op het strand hebben we met een handdoek rond ons onze koersbroek aangetrokken", herinnert Van Avermaet zich. "Daarna moesten we een toilet gaan zoeken want het is belangrijk om nog eens te ontluchten en fris aan de start te staan. Dat was even stressen want die vonden we niet en pas 5 minuten voor de start waren we klaar. Kevin (De Weert, red.) was al in paniek."

"Majka was doodop en Fuglsang is niet snel", vertelt Van Avermaet bij de beelden van de race. "Als ik dat nog uit handen zou gegeven hebben, zou ik daar heel mijn leven spijt van gehad hebben. Ik heb heel lang moeten wachten op die grote overwinning, 31 jaar. Dat was het resultaat van een hele carrière hard werken."

"Of het mijn leven heeft veranderd? Natuurlijk. Dat komt nog dagelijks terug. Je pakt je gouden fiets of je gouden helm, je ziet die bandjes op je trui, de olympische ringen staan hier op de grond in mijn straat, ... Ik word zo nog altijd afgeroepen op een startpodium. Dat maakt een olympische titel zo mooi."

"Ik ben nog niet terug in Rio geweest, maar ik wil wel nog eens naar daar gaan als de kinderen groter zijn. Daar hecht ik wel belang aan. Ik wil het aan de kinderen vertellen. We kunnen de lokale ronde nog eens rijden met een huurauto. Mijn vader is ook naar de Spelen in Moskou geweest, dus het is een beetje een familietraditie. Mijn dochters mogen doen wat ze willen, maar het zou wel heel leuk zijn als zij ook naar de Spelen zouden gaan op een dag."

Nafi Thiam pakte in Rio op haar 21e goud in de zevenkamp. "Een medaille was geen doel, niemand verwachtte dat ook van mij. Ik wilde me gewoon amuseren", blikt ze 4 jaar later terug. "Na het verspringen begon ik pas aan het podium te denken en na het speerwerpen besefte ik dat ik kon winnen. Voor een 800 meter heb ik normaal heel veel stress, maar in Rio was dat niet zo. Ik wist dat ik voluit zou gaan en dus geen spijt kon hebben. Ik was zekerder dan ik al ooit geweest was."

"Ik ben tot bij mijn trainer geklommen. Hij was de eerste met wie ik contact had. Daarna was er de ereronde, dan alle interviews en pas daarna heb ik mijn mama gezien. We waren allebei aan het huilen." Ook op het podium hield Thiam het niet droog. "Ik dacht aan alle moeilijke momenten. Enkele weken voor Rio was ik nog geblesseerd. Ik dacht ook aan alle jaren voorbereiding. Ik was doodmoe, blij, het was een mengeling van al die emoties."

"Na Rio was alles ongelooflijk. Ik dacht dat het niet echt was en dat ik zou ontwaken en beseffen dat ik gewoon 5e geworden was. Ik heb op een roze wolk geleefd. Als ik alleen in de zetel zat of in de auto, dacht ik er soms nog aan en

moest ik huilen. Gewoon alleen."

"Het stoort me soms wel dat het nu blijkbaar normaal is dat ik overal goud pak. Mensen zeggen dat het makkelijk is omdat ik zoveel talent heb. Maar ik train ook heel hard. Als het een keertje niet lukt, zeggen sommigen dat ik lui ben en niet werk. Dat is wel frustrerend."

"Plannen voor na mijn carrière? Ik wil een gezin stichten en gelukkig zijn. Heel normaal eigenlijk. Ik denk dat een kind krijgen nog mooier is dan een gouden medaille winnen."