Fraeye over C4 Gretarsson: "Status van trainer in België is helemaal onderuitgehaald"

Eric Van Meir, ook een kenner van het lagereklassevoetbal, gaf de harde cijfers deze week al aan: KSV Roeselare stelde vorige week woensdag maar liefst zijn 7e trainer aan in slechts 3 seizoenen. Het ontsloeg de IJslandse trainer Arnar Gretarsson en verving hem door een interim-trainer, de Fransman Christophe Gamel.

Los van de “interim-tag” een eigenaardige keuze aangezien geen ervaring met het dagdagelijkse hoofdtrainerschap en geen enkele connectie met het Belgische voetbal, laat staan de Proximus League.

De keuze om Gretarsson nu aan de kant te schuiven vind ik best verrassend, maar toont hoe in België de status van trainer helaas helemaal onderuit is gehaald. Er wordt aan trainers gewoonweg geen tijd of krediet gegeven om een voetbalvisie ook echt uit te werken.

Bij de aanstelling wordt altijd weer aangegeven dat club en trainer dezelfde visie hebben en de trainer perfect aan het profiel beantwoordt, in de praktijk moet er qua resultaten gewoon boven de maat gepresteerd worden.

Want de realiteit is wat ze is: KSV Roeselare kan in de Proximus League met haar huidige kern niets hoger ambiëren dan in eerste instantie de degradatiewedstrijden te vermijden. Nadien kan de ploeg maar best goed ingespeeld zijn om met positief vertrouwen de best-of-five af te werken om de degradatie naar de amateurreeks te vermijden.

Gretarsson liet zich in zijn 4 maanden trainerschap geen enkele keer negatief uit, ondanks de ondankbare omstandigheden waarin hij diende te werken. Dat is het soort loyaliteit waar je als trainer uiteindelijk nooit iets voor koopt en je jezelf achteraf voor het hoofd slaat.

Zo goed als de volledige voorbereiding was zinloos: soms met slechts 10 veldspelers trainen (de kern werd pas eind augustus volwaardig gevormd), maar toch beker- en competitiewedstrijden afwerken.

Je hoort in die voorbereiding niet alleen je voetbalvisie te implementeren,  maar ook cohesie binnen de staf te creëren en boven alles moet je van de spelers een hechte groep vormen.

Pas in september dus kon de staf écht aan de slag, echter zonder oefenwedstrijden waar tactisch gebouwd kan worden en waar elke kernspeler zijn speelminuten krijgt. Dat werken werd halfweg september nog eens extra bemoeilijkt, toen de club in een status van faillissement verzeild raakte en de ploeg in bijzonder onprettige omstandigheden de trainingen diende af te werken en daarbovenop een forfaitnederlaag kreeg aangesmeerd.

Bovendien dienden de (Braziliaanse) nieuwkomers zich het fysiek stevige voetbal en de 1B-stijl eigen te maken. Maar Gretarsson werkte in alle stilte keihard aan de uitbouw van de ploeg en leek Roeselare op de rails te zetten: een systeem met 3 verdedigers en met hoge pressing leverde overwinningen op tegen Lokeren, Leuven en Union en bracht hen zelfs weg van de laatste plek.

In Gretarssons laatste wedstrijd haalde Roeselare een verdiend punt uit bij Virton, waar het een 1-0-achterstand goedmaakte. Niets deed vermoeden dat een trainersontslag nodig was om er voor Roeselare tegen Lommel een positief vervolg aan te breien.

Los van het feit dat trainerswissels statistisch gezien alleen al vaak niet de oplossing zijn, verdienen trainers meer krediet en waardering.