Wuyts deelt "Tour-Oscars" uit: wie wint beste film, beste bijrol, beste acteur?

Alaphilippe was met zekerheid de topacteur. Met voorsprong zelfs. Alaphilippe heeft de Tour gekleurd vanaf dag 3. Dan zou je zeggen dat hij wat gas gaat terugnemen, maar hij is “op zijn Alaphilippes” blijven doorgaan tot een dag voor het einde.

Ik heb de voorbije jaren zelden iemand gezien die er zo voor gevochten heeft. Ik ben er echt van onder de indruk gekomen. Hij is in de hiërarchie en in alles wat rond een vedette kan hangen nog mijlenver boven zichzelf uitgestegen in vergelijking met de voorbije jaren.

Dat wordt kampen met Spratt, die toch een goede 20 à 25 kilometer alleen voorop rijdt. Maar haar sprint op dat hellinkje op het einde, dat was indrukwekkend. De vonk die ik daarbij had, was: hier heb je de beste Marianne Vos weer van een jaar of 5 à 6 geleden. Marianne Vos van voor de "collapse". Die hoogtetraining, die stage en dan die Giro, dat heeft wonderen gedaan. Ik ga er rekening mee houden dat ze nu weer als topfavoriete van start gaat op het WK.

Voor ons Belgen was de val van Van Aert onwezenlijk, omdat je surft op een niveau waarvan je dacht dat hij dat niet aankon. Hij heeft zich in de Tour meteen neergezet bij de wereldtop. Hij is de grootste allrounder die er in het peloton zat. En dan wordt dat met een klap weggemaaid. Maar dat is vooral voor ons zo. Als je daar ondergedompeld bent in de Franse kranten, dan is dat Pinot. Maar ik blijf toch in de 1e plaats Belg: Van Aert dus.

Dat was niet geënsceneerd, dat was oprecht. Hij heeft er zich heel veel van voorgesteld. Per slot van rekening moest hij de Tour weer in zijn armen sluiten. Hij had al zoveel debacles achter de rug. Hij is er nu in totaal 4 keer uitgestapt, die 3 keer ervoor hadden hem eigenlijk al een tik gegeven van "het zal nooit meer goedkomen". Nu was hij bezig met een gooi te doen naar eindwinst. En dan blijkbaar een letsel dat al een paar dagen aan het sluimeren was dat dan plots in volle koers openspat en weg... Dan kan ik het wel begrijpen dat een gevoelsmens als Pinot er doorheen zakt.

Viviani zijn lip was goddelijk. Je kreeg dan die uitroep van plaatsvervangende vreugde bij Van Aert. Op de vertraagde weergave zie je die onwezenlijke blik van Viviani: hoe is dat nu mogelijk? Ik vergelijk het met wat hem overkwam na zijn verliesbeurt in Gent-Wevelgem. Dan zat hij op de grond te wenen. Ik kan dat wel hebben, ik kan daarmee leven en ik begrijp dat wel. Nu was het van: god, ik sta hier op het punt om een sprintersetappe te winnen waar niet één andere topsprinter bij kan, maar ik wel en dan komt Van Aert mij voorbij.

Die kwam echt hard aan. We hadden dat niet zien aankomen, ook al waren we op de hoogte van dreigend onweer. We waren volop in de inleving van de aanval van Bernal en dan komt plots dat bericht via onze regisseur: "We hebben hallucinante beelden van de afdaling". Dan zie je dat en de eerste reflex is: dat is verwaarloosbaar. Dan komt er nog een beeld en nóg een beeld en dan zeg je: dit kan niet, hier moet ingegrepen worden. Ik sta er nog altijd achter dat het zo gelopen is. Je kon daar een levend wezen niet doorsturen.

Ik denk dat ze het op het einde ook wel opvoerden als een komedie. Ze hadden wel eerder een paar keer een ontsnapping op het getouw gezet met z'n tweeën. Met het idee: er komt wel iets van. Dat was ook meestal het geval, meestal was Wellens de winnende partij daarin. Maar om nu achteraf te gaan zeggen dat dit voor de foto was, dat was een beetje overtrokken. Ze zullen heus wel een doel gehad hebben, ook was dat een beetje een ijdel doel, om toch nog dat bergklassement naar Wellens toe te trekken.

Ik vind dat eigenlijk straffer dan zijn wheelies op alle bergen of op alle aankomsten boven. Ik sta erachter dat hij dat doet, omdat het volk dat verwacht. Als hij het volk biedt wat het verwacht, dan is dat groot feest. Daarvoor blijft dat volk er ook staan, 20 à 25 minuten na de aankomst van de beteren. Zo'n boek signeren, dat heb ik nog nooit eerder geweten. Hij vernieuwt zichzelf en dat is de essentie. 

Kwiatkowski en zijn korte beurten, dat is eigenlijk meer dan een kortfilm. Dat is een drama. Ik vind dat in vergelijking met zijn rol de voorbije jaren dramatisch ver wegzakken. Deze jongen zei tot 2 jaar geleden nog: ik kom ooit terug naar de Tour als kopman en ik ga die dan winnen. Daar is hij ver weg van heen gedobberd. Ik vraag me af of hij dat nog kan omkeren. Moet hij zich dat nog aandoen? Want voor zijn imago is dat bijna onrechtvaardig. Dus ik zou hem de raad geven zich te concentreren op ééndagswedstrijden of op korte rittenkoersen. 

Ik ben er vandaag achter gekomen dat de winnaar van de bolletjestrui, Romain Bardet, maar 1 keer als eerste boven gekomen is. Hij heeft uiteindelijk 1 superdag gehad, in vergelijking met de dagen die zeer zwak waren, en daar heeft hij dan een volle buit mee vergaard waarmee hij toch de eindwinnaar is. Maar het vreemde van de hele geschiedenis is dat Frankrijk echt zit te hopen op een eindwinnaar en 2 mensen op het podium, maar uiteindelijk blij moet zijn met een man op het podium die ze al met zijn allen verguisd hadden.

Aan het eind van het verhaal is dat wat opgetrokken en overtrokken door een zeer zware beslissing van de jury. Ik denk dat het een akkefietje was, wat gedrum. De ene die de andere wat irriteerde, omdat ze daar allebei ook al dodelijk moe hun plaats zitten af te dwingen in functie van hun kopman. Dan komt dat ook nog eens vol in beeld, waardoor het ook al overtrokken wordt. De straf was uiteindelijk te zwaar. Heeft dat grote gevolgen gehad voor de ontknoping? Uiteindelijk niet, want ze hebben een winnaar, wat Rowe betreft, en ze hebben een podium, wat Kruijswijk betreft. Ook iets wat ik wil zeggen over Kruijswijk: heeft die 1 meter met z'n neus in de wind gereden? Ik denk het niet.

Dat Dennis de Tour verlaat, begrijp ik eigenlijk nog altijd niet. Ik denk dat Dennis een heel speciale jongen is met een onvatbaar karakter, want anders kan dat niet. Dat is de eerste les die je meekrijgt: zorg ervoor dat je sponsors nooit in een negatief daglicht worden gesteld. Het is ondertussen duidelijk dat hij met die fiets die hem onder zijn billen geschoven is niet overweg kan en dat die Merida niet het niveau haalt van zijn BMC van het jaar ervoor. Maar dan zomaar zeggen: ik ben weg, ik verdwijn. Uiteindelijk is daar maar 1 oplossing voor: zorgen dat hij verdwijnt bij die ploeg. Dit is niet meer leefbaar. Probeer hem op een deftige manier te verlappen. 

Wat De Gendt doet, is irreëel. Het is voor mij nog altijd een verheerlijking dat moment nog eens te beleven op een goeie anderhalve kilometer van de streep: dat gaat hier lukken. Ik had me er al bij neergelegd dat die 2, Pinot en Alaphilippe, eroverheen zouden walsen. Het parcours leende zich ertoe. Dan slaagt hij er toch nog in te gaan versnellen daar waar iedereen in elkaar stuikt. Dat is De Gendt.

De Gendt heeft dat onberekenbare in positieve zin in zich. Meestal is het zo dat hij aan het eind van het verhaal nog aan uitbreiding doet. Nu moest hij vechten tegen de inkrimping. Hij wint uiteindelijk met seconden. Het is wat mij betreft het mooiste moment van de Tour. 

Je kan niet naast Bernal. Je kan hem gaan afwegen met Van Aert, want dat gaat in buitenlandse geesten toch ook wel die richting uit. Je kan ook gaan afwegen met Kämna in wie ik ook nog veel muziek zie voor de komende jaren. Goede tijdrijder, lichtgewicht, klimt flashy. Maar je kan er niet naast: aan het eind van het verhaal wint een jongen van 22 de Ronde van Frankrijk. Dat is al 110 jaar onuitgegeven.

Degene die het parcours uitzet van deze Ronde van Frankrijk verdient die pluim. Omdat hij een parcours vol afwisseling neergeplant heeft en hij vooral heeft weten te vermijden dat het een aaneenschakeling werd van eindeloos trage, voorspelbare vlakke etappes met een sprint als gevolg. Je kon eigenlijk geen peil trekken op datgene wat kwam en zo moet het zijn.

Ik besef wel dat je dan ook mensen moet hebben die dat ook op een avontuurlijke manier invullen. Dan kom je bij een Alaphilippe, bij een De Gendt, bij een Van Aert. Op die manier krijg je dus een Tour die ik de voorbije 10 jaar niet meer beleefd heb, met ook dank aan Gouvenou. Al vind ik dat de laatste dagen in de Alpen te zwaar waren, met of zonder inkorting.