Gerlo: "De mooiste twee eenhandige backhands van het circuit"

Uiteraard Federer-Wawrinka. Niet het drama, de onwaarschijnlijke intensiteit van die thriller tussen Wawrinka en Tsitsipas in de kwartfinale, maar toch een goede tweede. Gedurende iets meer dan 3,5 uur kregen we een hoogstaand duel tussen de mooiste twee eenhandige backhands van het circuit.

Federer was de man van de oplossingen, de tactiek. Toen hij het bij een 1-1 in de sets wat in kracht en snelheid moest afleggen tegen Wawrinka en zelfs een break moest toestaan, ging Federer het ritme breken. Hij probeerde de balwisselingen kort te houden, toverde met zijn slice backhand, met succesvolle dropshots en serve-and-volley, zelfs op zijn tweede opslag.

Federer kwam zowaar 60 keer naar het net. Op die manier zette hij Wawrinka zwaar onder druk om de perfecte passeerslag te produceren.

Vrijdag krijgen we dus Federer tegen Nadal aflevering 39, 14 jaar ook na hun eerste ontmoeting in Parijs.  Misschien een beetje verrassend: Nadal leidt in de onderlinge duels behoorlijk ruim met 23-15. In Parijs versloeg hij Federer 5 keer, waarvan 4 keer in de finale. Maar hun laatste ontmoeting is al van 2 jaar geleden.

Federer zal minstens het niveau moeten halen van tegen Wawrinka om een steeds beter wordende Nadal uit de finale te houden. Tegen Wawrinka morste hij met zijn breakkansen, dat zal hij tegen Nadal niet moeten doen. Wat er vrijdag ook gebeurt, met deze finale avant la lettre is het tennis de grote winnaar. 

Gisteren verliet met Gaël Monfils de laatste Fransman in het enkelspel het toernooi. Dat inspireerde de Franse historicus en sportfreak Thomas Snegaroff tot een tweet over de vergankelijkheid van succes in de sport.

Het doet me een beetje denken aan hoe België wellicht te weinig besefte wat een luxe het was om het duo Clijsters/Henin aan de wereldtop te hebben.

"In 1983 won een Fransman Roland Garros, een andere Fransman de Tour, een derde won de Gouden Bal en de Franse F1-rijders wonnen 8 van de 15 GP's in de Formule 1. En we stonden er niet eens bij stil." 

Wie had dit zien aankomen? Johanna Konta in de halve finales van Roland Garros en dat na een indrukwekkende prestatie in haar kwartfinale tegen de verliezende finaliste van vorig jaar, Sloane Stephens. In set 2 maar 1 punt op de eigen opslag verloren!

De vorige 4 edities van Roland Garros draaiden voor Konta uit op één grote desillusie. Ze geraakte nooit voorbij de 1e ronde. Vorig jaar haalde ze ook zwaar uit naar de Britse pers in Parijs omdat die haar te negatief beoordeelde.

In de zomer van 2017 bereikte Konta haar beste ranking ooit. Samen met coach Wim Fisette stootte ze door naar de halve finales op Wimbledon en stond ze op plaats 4 in de wereld.. Maar op het einde van het jaar stopte de samenwerking. Fisette wou vooral werken aan de technische tekortkomingen van Konta. Zij dacht dat ze alleen mentaal vooruitgang moest boeken. Einde verhaal.

2018 was een jaar van grote tennisarmoede. Konta zakte weg naar plaats 50, er waren periodes dat ze nauwelijks een match won. In het najaar ging ze samenwerken met Dimitri Zaviatoff, een nuchtere Franse coach die onder anderen de jonge Stan Wawrinka opleidde.

De progressie is groot, ziet ook Fisette, die nu weer samenwerkt met Victoria Azarenka. "Ik vermoed dat ze na haar slecht 2018 beseft heeft dat het anders moest. Ik denk dat haar huidige coach heel goed werkt met haar. Ze is veel stabieler vanaf de baseline, vooral met de forehand is ze fel verbeterd, ze neemt minder risico met haar return en ze heeft aan haar dropshots gewerkt. Een goed opslag heeft ze altijd al gehad", weet Fisette.

Halve finale voor Konta dus, tegen de 19-jarige linkshandige Tsjechische Marketa Vondrousova. De interviews met Johanna Konta zijn dit jaar alvast een pak

leuker dan vorig jaar in Parijs. Ze zette een paar onwetende journalisten op het verkeerde been toen ze een vraag kreeg over haar relatie met Bono... haar hond.