Kleine en grote verhalen uit Parijs, over een Boliviaanse volksheld en de maniakale Nadal

Tijdens Roland Garros is er leesvoer genoeg in de kranten en  de tennismagazines over de grote sterren van het circuit. Vaak niks spectaculairs, maar gisteren heb ik toch wel genoten van het interview in de Franse sportkrant l’Equipe met Rafael Nadal. Drie pagina’s over techniek, blessures, motivatie en een carrière die zich nu al 15 jaar op het hoogste niveau afspeelt.

Wat onthoud ik?

• Dat Nadal, volgende week 33 jaar, nog altijd probeert om beter te worden. "Trainen om te trainen heeft geen zin. Door beter te willen worden ga je met een scherper doel trainen, zo behoud je vlotter de motivatie."

• Over sociale media : "Ik ben daar niet mee opgegroeid. Ik kan perfect zonder. Als ik hier op de nieuwe court Phillipe Chatrier binnenkom heb ik, in tegenstelling tot de nieuwe generatie,  geen behoefte om daar meteen een foto voor instagram van te maken en die te delen met de wereld. Ik kijk rond en zeg bij mezelf dat het wel mooi is. Dat volstaat."

• Over zijn bijgeloof met zijn flesjes drank tijdens de wedstrijd: "Ik beschouw dat niet als bijgeloof, eerder als een routine. Het helpt me om geconcentreerd te blijven, om me door niets of niemand af te laten leiden."

• Over zijn voeding : "We besteden veel aandacht aan wat ik drink. We gaan altijd in hetzelfde handvol restaurants. In de loop van de jaren ben ik me bewuster geworden van het belang van voeding. Vroeger at ik frieten en Nutella op de kamer. Dat doe ik niet meer."

• Over de toekomst van de sport: "Er zijn een paar jongeren met veel potentieel. Ik kijk uit naar de manier waarop de machtsoverdracht zal gebeuren. Maar de sport kan verder zonder ons. Er zullen altijd 4 grandslamtoernooien zijn, 4 winnaars. We moeten ook traditie en vernieuwing goed combineren. De Laver Cup (Amerika vs. de rest van de wereld) brengt iets nieuws. Maar er moet gesproken worden over het samenbrengen van de Daviscup en de nieuwe ATP-Cup. Dat moet één competitie worden."

Drie pagina’s Nadal dus. Maar de kleine verhalen zijn vaak de leukste. Daarom nog, Hugo Dellien. Boliviaan en, behalve in Bolivia, geen letter waard in de kranten na zijn "historische" overwinning gisteren tegen de Indiër Gunneswaran. Dellien is de eerste Boliviaan in 35 jaar die een wedstrijd op een grandslamtoernooi kon winnen.

Dellien is 25 jaar. Als rijpe tiener was hij een beloftevolle speler. Maar na een paar jaar rondreizen miste hij zijn thuis. Daar vond hij niet de mogelijkheden om deftig te trainen. Een vriendin, weggaan met vrienden kwamen in de plaats en Dellien stopte met tennissen. Hij investeerde zijn beetje spaargeld in de ijszaak van zijn vader. Maar dat ging fout. De beslissing om na een sabbatperiode opnieuw te gaan tennissen kwam er toen Delllien geld uit de muur wou halen en hij onder nul stond.

Dellien verhuisde naar Mexico waar hij gratis kon logeren bij een coach. De voorbije twee jaar schuimde hij de kleine toernooien af. Met groeiend succes. Vorig jaar won hij als eerste Boliviaan een Challenger in Florida, waarna hij felicitaties kreeg van de Boliviaanse president Evo Morales. En nu staat de man uit Trinidad (zijn geboortestad) stevig in de top 100 en speelt hij in de 2e ronde van Roland Garros tegen Stefanos Tsitsipas. Klein, maar leuk verhaal. Niet?

Dirk Gerlo