Vandegoor: "De Vuelta-organisatie heeft een grens overschreden"

Deze Vuelta is spannender dan de voorbije Tour. Na meer dan twee weken worden leider Joaquim Rodriguez en eerste achtervolger Fabio Aru gescheiden door amper één seconde.

De Tour-organisatie heeft de laatste jaren alles geprobeerd om dat scenario te kunnen schrijven, tevergeefs.

In de Tour zien we al te vaak dat de superfavoriet toeslaat in de eerste berg- of tijdrit en zijn voorsprong verdedigt.

De Vuelta slaagt er wel in, maar ondanks het boeiende sportieve gegeven blijft de Tour veel grootser en populairder. Dat heeft te maken met de geschiedenis en de plaats op de kalender.

Beide factoren versterken elkaar, waardoor het voor de Giro en de Vuelta bijna onmogelijk is om even populair te worden.

De tenoren uit de voorbije Ronde van Frankrijk spelen niet echt mee in deze Vuelta. Nibali werd er natuurlijk snel uit gezet en Froome heeft opgegeven door een voetbreukje, maar ze gaven tot dat moment niet de indruk om mee te doen voor de eindzege.

Quintana en Valverde worstelen dan weer met zichzelf en je mag het mentale aspect niet onderschatten. In de Tour is de druk op de renners zo groot geworden.

Froome heeft heel laat beslist om naar de Vuelta te gaan, wat bewijst dat hij er niet voor stond te springen. En Nibali moest meerijden na een matige Tour.

De renners die in Spanje top zijn, zijn mentaal fris aan de start verschenen. Kijk maar naar Rodriguez: hij heeft twee ritten gewonnen in de Tour, maar heeft zich voor de rest koest gehouden. Aru heeft na de Giro 2,5 maanden gehad om de batterijen op te laden. En Dumoulin is nog hongerig na zijn vroege Tour-opgave.

Het mentale aspect lijkt dus een verklaring en in zekere zin is die vaststelling ook geruststellend. Als Froome, Quintana en Valverde iedereen naar huis gefietst zouden hebben, dan zouden we daar met z'n allen toch vragen bij gesteld hebben.

Dat Merckx en co destijds wel alle grote rondes reden? Vroeger reden de renners bijna allemaal hetzelfde programma, waardoor de onderlinge verhoudingen min of meer gelijk bleven.

Indurain en Armstrong hebben het tijdperk van de specialisatie ingeleid. Zij begonnen zich te focussen op de Tour, omdat die zo belangrijk was. Het grote geld viel te verdienen in amper drie weken.

Heel mooie koersen zoals de Ronde van Zwitserland en de Dauphiné werden gedevalueerd tot voorbereidingskoersen op de Tour, die vooral mentaal veeleisend geworden is.

Dat is nog geen volledige verklaring, maar we moeten ook kijken naar de evolutie van de Giro en de Vuelta: de organisatie wil daar altijd spectaculairdere en steilere cols opzoeken.

Kijk naar de slotklim gisteren: dat is een ongebreidelde drang naar sensatie van de organisatoren. Daar is een grens overschreden. De renners verfoeien zulke aankomsten. En dan zijn we met z'n allen verbaasd dat er iemand naast de pot plast. Het is een moeilijke spanningsboog.