Vanaf zaterdag kun je op Amazon Prime kijken naar een vijfdelige documentaire over het wonderjaar van Jumbo-Visma. Het is slechts een van de vele docu's waarin een reportageploeg een sportteam "als een vlieg op de muur" volgt. In de podcast Sporza Daily wordt het succes van dit soort reeksen verklaard, maar wordt ook onderzocht hoe authentiek ze zijn.
Het succes van sportdocumentaires
"Sunderland 'til I die" en "Formula 1: Drive to Survive" zetten een vijftal jaar geleden de (internationale) toon. Sindsdien schieten de sportdocumentaires die de fans een blik achter de schermen gunnen als paddenstoelen uit de grond. Over het tennis, het voetbal, de koers, ...
In die laatste categorie kun je vanaf morgen kijken naar "All-in: The Trilogy", waarbij een heel jaar Jumbo-Visma gevolgd wordt in de succesvolle jacht op winst in de drie grote rondes.
"Sport is emotie en drama en dat is fijn om in beeld te brengen", zegt Tijl Verstraeten, die meehielp aan The Wolfpack over de Quick-Step-ploeg.
"Maar tegenwoordig zijn sporters niet meer zo bereikbaar als vroeger. Er zit nu een heel leger communicatiemensen tussen om de sporter af te schermen. Terwijl je vroeger als journalist iemand kon opbellen en een dag later bij hem of haar thuis een koffie kon drinken."
"Het is een manier om je ploeg op een gecontroleerde manier in beeld te brengen", vult Gilles Simonet aan, die onder meer de docu Allez l'Union maakte.
Gerelateerd:
"Openheid creëert sympathie"
Maar hoe "gecontroleerd" is het beeld dat we zien? Hoe authentiek?
"Je moet laten zien hoe het er echt aan toegaat", zegt Jasper Saeijs, marketingmanager van Visma-Lease a Bike, het voormalige Jumbo-Visma.
"Dat kan enkel als je er als cameraploeg helemaal bovenop kunt zitten. Zo krijg je dus het gesprek tussen Van Aert en Vingegaard in de bus te zien, na de zege van Lafay in San Sebastian. Zo zie je hoe het er écht aan toegaat."
Als teams iets eruit willen laten, probeer je hen te overtuigen waarom het er toch in moet.
Toch betekent "all access" niet hetzelfde als "doe maar op", zo weet ook Tijl Verstraeten. "Documentairemakers die beweren dat ze 100% kunnen doen wat ze willen, zijn leugenaars."
"Zo wordt in de Jumbo-documentaire het gesprek in de Vuelta tussen Merijn Zeeman en de drie kopmannen (Kuss, Vingegaard en Roglic) ook niet in beeld gebracht. Dat is iets waar elke documentairemaker mee geconfronteerd wordt."
"De teams hebben vaak het laatste woord", zegt Simonet. "Maar je probeert toch zo onafhankelijk mogelijk te werken."
"Als zij zeggen: dit of dat moet eruit, dan probeer je hen te overtuigen waarom ze het er toch moeten inlaten."
"Want échte openheid creëert ook sympathie. Zeker in de wielersport, met zijn dopingverleden. Door ook de mindere momenten te tonen, laat je zien: wij hebben niets te verbergen."
