Van spionage tot slecht opgepompte ballen: de beruchtste fraudezaken in de sport

Hoe een platte bal plots een voordeel wordt.

In 2015 davert het American Football op zijn grondvesteren wanneer blijkt dat de New England Patriots bewust ballen niet volledig oppompten in de AFC play-offs. 

Dat zou gebeurd zijn op vraag van quarterback en superster Tom Brady. Ballen met minder druk zijn namelijk makkelijker te werpen en eveneens eenvoudiger te vangen. Normaal controleren scheidsrechters vooraf de druk in de ballen, maar nadien zouden twee materiaalmannen er lucht hebben uitgelaten.

Brady heeft zijn betrokkenheid altijd ontkend. Later worden de Patriots, die dat jaar de Super Bowl wonnen, schuldig bevonden. Ze krijgen een boete van 1 miljoen dollar opgelegd en ook Brady moet 4 dagen op het strafbankje plaatsnemen.

Big Brother in het baseball. In 2019 barst een schandaal los rond de Houston Astros, die camera's gebruiken om aanwijzingen van de tegenstanders te "stelen". De slagmannen van de Astros wisten op die manier wat voor soort worpen ze moesten verwachten - een snelle bal of een effectbal, bijvoorbeeld.

Met behulp van signalen, zoals een tikje tegen de vuilbak of een fluitsignaal, wordt de info subtiel doorgegeven.

De club krijgt een boete van vijf miljoen dollar.

Ook de Paralympische Spelen zijn niet vrij van bedrog. Het meest flagrante verhaal zien we in Sydney 2000. Het Spaanse basketbalteam voor spelers met een mentale beperking verovert daar een gouden medaille met een bijzonder donkere keerzijde.

Achteraf onthult een van die spelers, een onderzoeksjournalist, dat 10 van de 12 spelers eigenlijk helemaal geen mentale beperking heeft. Ze faalden met opzet voor IQ-testen en hielden zich soms bewust in tijdens wedstrijden om het verschil niet te laten opvallen.

Spanje wordt verplicht de gouden medailles in te leveren.

Een befaamde en recente zaak uit eigen land.

In januari krijgt toenmalig 1B-club Seraing af te rekenen met een coronaplaag. Net wanneer er cruciale wedstrijden tegen Standard en Lommel op het programma staan.

Seraing-manager Peter Kerremans beslist dan maar om 3 positieve stalen van A-kernspelers te verwisselen met die van enkele jongeren, die helemaal geen test hadden afgelegd.

Kerremans neemt alle schuld op zich: "Het was een stomme ingeving van mij en ik begrijp waarom ik ontslagen ben." Seraing krijgt geen straf, maar ontslaat wel Kerremans... die vorige week zijn oude functie weer opnam.

Niemand zou het merken, toch?

Op de Spelen van Los Angeles blesseert de Puerto Ricaanse Madeline de Jesus zich bij het verspringen, waardoor ze niet meer kan deelnemen aan de kwalificaties van de 4x400 meter. Ze besluit dan maar haar identieke tweelingzus Margaret in haar plaats te laten lopen. 

Puerto Rico stoot door naar de finale en lijkt weg te komen met de stille wissel. Alleen is er een journalist van de krant La Nación ter plekke die de twee zussen kan onderscheiden op basis van een schoonheidsvlek op de kaak.

Het bedrog komt uit en de Puerto Ricaanse vrouwen trekken zich terug.

Tegenwoordig is Madeline de Jesus turnleerkracht in... Brussel.

"De grootste valsspeler in de geschiedenis van de Spelen."

Met die weinig fraaie titel gaat de Rus Boris Onisjtsjenko nog steeds door het leven. In de jaren 70 is hij één van de beste vijfkampers ter wereld.

Maar in het schermen gebruikt Onisjtsjenko wel een ongezien "geheim wapen". Op de Spelen van Montreal heeft de Rus namelijk een knopje in zijn degen verborgen. Daarmee kan hij het elektronische toestel dat de score aangeeft, manipuleren.

Wanneer blijkt dat hij zijn tegenstander niet eens geraakt heeft, maar toch een treffer krijgt toegekend, komt het bedrog aan het licht.

Het sprookje was te mooi om waar te zijn.

Rosie Ruiz verbaast in 1980 iedereen door als nobele onbekende de Boston Marathon te winnen. En dat in de op twee na snelste tijd ooit.

Onmiddellijk wordt haar overwinning in twijfel getrokken. Niemand heeft haar gezien aan de controleposten. Andere lopers vinden dat ze opvallend weinig zweet bij haar finish en dat haar benen niet gespierd genoeg zijn.

Na de wedstrijd vertelt ze in een televisie-interview dat ze nog maar één andere marathon heeft gelopen. Acht dagen na de wedstrijd ontnemen de organisatoren haar overwinning, na het bestuderen van duizenden foto's en video's. Daarnaast verklaren twee studenten dat ze Ruiz vlak voor de eindmeet het parcours zagen oprennen, een journaliste herkende haar ook op de metro.

Ruiz houdt tot haar dood vol dat ze eerlijk gewonnen had en gaf haar medaille nooit terug.