In het spoor van RvV-speaker: "Dood Galvez spookt soms nog door hoofd"

De wedstrijd van de Rode Duivels tegen Saudi-Arabië afgelopen dinsdag heeft Niko De Muyter niet gezien. Voetbal zegt de 44-jarige inwoner van Aspelare bij Ninove niks. Hij is doordrongen van wielrennen.

"Mijn ouders hadden een fietsenwinkel. Bij de lokale wedstrijden werd mijn vader telkens gevraagd om achteraan het peloton te rijden met zijn bestelwagen. Er bestond toen een reglement dat je minstens 18 jaar moest zijn om mee te mogen rijden in de koers. Mijn vader liet me dus altijd achter bij de speaker. Daar heb ik de smaak van de koers te pakken gekregen."

"Op mijn 14e kon de lokale speaker eens niet en mocht ik hem vervangen. Ik heb toen een wedstrijd voor nieuwelingen en junioren mogen becommentariëren. Toen is de bal beginnen te rollen en hij rolt nog steeds."

Zo'n 100 dagen per jaar is De Muyter te vinden op wielerwedstrijden, veldritten en elk jaar ook op de Gentse Zesdaagse. Daar maakte hij zijn naarste herinnering mee: de dodelijke valpartij van de Spaanse renner Isaac Galvez.

"Het gebeurde voor mijn neus en dat spookt af en toe nog wel eens door mijn hoofd. De ernst van de val was snel merkbaar. De paniek van de mensen die hem probeerden te helpen drong meteen door in de zaal. Als speaker probeer je heel sereen te blijven en geen extra paniek te zaaien. Op zulke momenten is een speaker ook belangrijk. Het is niet altijd alleen maar feest."

Speaker zijn is niet de job van Niko De Muyter. Wel een uit de hand gelopen passie. "De enige man die kan leven van zijn werk als speaker is de Fransman Daniel Mangeas, die jaren in de Tour de France werkte. Hij doet 200 koersdagen per jaar en de vergoedingen in het buitenland liggen veel hoger."

"In België zijn er vijf of zes speakers die grote wedstrijden aankunnen. Lokale speakers zijn er natuurlijk veel meer. Concurrentie speelt niet echt. We hebben een goede band en proberen elkaar ook te vervangen als iemand niet kan."

"Voor wedstrijden tijdens de week neem ik vakantie op het werk. Dat betekent dat ik bij het begin van het jaar mijn vakantiedagen goed moet tellen. De meeste wedstrijden zijn gelukkig in het weekend."

Na 31 seizoenen heeft De Muyter al veel gezien en meegemaakt, maar het WK veldrijden in Valkenburg dit jaar noemt hij zijn hoogtepunt.

"De UCI had me de kans gegeven om al een aantal Wereldbeker-manches in het buitenland te doen afgelopen seizoen, maar het WK was het absolute hoogtepunt. Van een wereldkampioenschap droomt iedereen. De sfeer en grootsheid waren uniek."