Vuelta 2017: klimmers wrijven zich in hun handen, topsprinters sturen hun kat

De Vuelta telt dit jaar negen aankomsten bergop. Netjes verdeeld over de drie weken. In combinatie met de Spaanse hitte zal dat de benen elke week warm houden.

Maar ook wanneer de finish niet op een berg ligt, kunnen de klimmers zich uitleven. Langer dan de derde etappe, de eerste op Spaanse bodem met aankomst in Andorra, moeten ze niet wachten. Dan krijgen ze onderweg drie bergen van 1e en 2e categorie voorgeschoteld. We zien het in de Tour niet gebeuren.

De eerste aankomst bergop wacht de renners in de vijfde rit. Een typisch "arendsnest", waarvan de renners er in de eerste week drie mogen verwachten: geen lange, maar bijzonder steile heuvels. Wat dacht u van stroken tot 25 procent op de Ermita Santa Lucia?

De laatste van dit drieluik is de Cumbre del Sol, waar Tom Dumoulin in 2015 uit een geslagen positie nog op en over Chris Froome ging (video).

Niet de hellingsgraad, maar het aantal kilometers bergop staat centraal in week twee. Het peloton rijdt de Sierra Nevada binnen met aankomsten bergop op de Alto Calar, La Pandera en de Alto Hoya de la Mora. Die laatste, in etappe 15, is met 58,8 kilometer bergop de koninginnenrit. De laatste 30 kilometer is het klimmen geblazen.

In de derde week verhuist het hele circus naar Noord-Spanje, want daar wacht de monsterlijke "Los Machucos". De lokale bevolking spreekt over een onmenselijke klim, met stroken tot 28 procent. In het wegdek zitten gleuven voor extra grip voor auto's die de zware tocht naar boven willen wagen, maar of de renners er blij mee zijn is maar de vraag.

De organisatie heeft nog een monster in petto op de voorlaatste dag. dan ligt de aankomst op de Angliru: 12,5 kilometer, een gemiddelde hellingsgraad van 9,8% en stroken tot 23,5%.

Een gevolg van zoveel klimkilometers is dat het met een vergrootglas zoeken wordt naar sprinters in de Vuelta. Degenkolb is op papier de snelste. Hij wordt uitgedaagd door sprinters die in een Tour-etappe op de derde of vierde lijn eindigen, zoals Modolo en Trentin. Of Cort Nielsen, die vorig jaar twee ritten won.

Dat pure sprinters als Kittel, Cavendish of Sagan er niet zijn, biedt kansen voor snelle Belgen als Van Genechten, Debusschere en Theuns.

In theorie zijn er vijf kansen voor de sprinters, maar in de tweede etappe mogen ze zich dan wel niet laten verrassen door de wind.

De vele beklimmingen hebben ook een keerzijde. Het deelnemersveld moet qua klassementsrenners niet onderdoen voor de Ronde van Frankrijk. Ongeveer 20 renners komen in aanmerking voor de top 10.

Waarom? Omdat de Vuelta in het najaar wordt gereden. Omdat het WK geen spek voor de bek van klimmers is. Omdat het parcours veel kansen op ritwinst biedt, zeker voor renners die een mindere Tour reden. En omdat er in de Vuelta traditiegetrouw niet van bij het begin snel gereden wordt. Er wordt vaak gewacht tot de beklimmingen om het gas helemaal in te trappen.

Topfavoriet is Chris Froome. Hij gaat voor de dubbel Tour en Vuelta. Dat is sinds Bernard Hinault in 1978 niet meer gelukt. Froomes ploeg oogt bijzonder sterk. Met Wout Poels op kop. Hij kan de Mikel Landa van de Vuelta worden: bergop sterker dan zijn kopman?

Het parcours lijkt perfect voor het explosieve profiel van Esteban Chaves. De Colombiaan was onzichtbaar in de Tour, mentaal verward door de dood van zijn persoonlijke verzorgster in Colombia.

Dan zijn er nog: Bardet, Aru, Bargil, Contador, Majka, de broertjes Yates, Zakarin, Pozzovivo, Meintjes, Van Garderen, Kruijswijk, Betancur, Soler,... Moeten er nog kopmannen zijn? Op 10 september kennen we de opvolger van Nairo Quintana.