Van beste Giro-jongere tot heftruckchauffeur: "Ik mis het wielrennen niet"

In het hooggebergte reed er zich plots een jonge Belg in de kijker tijdens de Giro van 2009. Quick-Step-renner Kevin Seeldraeyers won toen de trui van beste jongere. Een nieuw Belgisch rondetalent leek geboren.

"Maar mijn prestatie in Parijs-Nice 2009 schat ik nog nog hoger in dan die in de Giro", zegt Kevin Seeldraeyers. "In 1 week Parijs-Nice had ik veel meer afgezien dan tijdens die 3 Giro-weken. Parijs-Nice was een nerveuzere wedstrijd en ik eindigde toen 7e."

Maar al op zijn 29e besloot Seeldraeyers om een punt achter zijn carrière te zetten. "Mentaal kon ik het niet meer aan om nog zoveel uren op een dag te rijden", zegt Seeldraeyers.

"Ik had veel stress. Na een wedstrijd dacht ik altijd dat ik het anders had moeten aanpakken. Met die gedachte ging ik ook slapen. Ieder jaar werd ik een beetje zieker en zieker."

"Op het einde van de rit bleek dat ik inspanningsastma had. Toen zag ik het niet meer zitten om voort te koersen. Als je 8 keer op een jaar ziek wordt met een verkoudheid, dan word je dat op den duur beu."

Tegenwoordig werkt Seeldraeyers in het distributiecentrum van de Volvo Groep. "Ik leer hier een heel nieuwe wereld kennen, de wereld van de gewone werkmens", zegt Seeldraeyers. 

"Vroeger moest ik altijd rekening houden met mijn trainingen en kon ik in het weekend niet naar een feestje gaan. Hier doe ik gewoon mijn werk. Als ik vrijdagavond naar huis ga, moet ik er gewoon voor zorgen dat ik maandag weer op mijn werk ben."

"De koers? Ik mis het niet en ik volg het totaal niet meer. Soms kijk ik wel eens naar de uitslagen van de Giro, maar niet iedere dag. De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix probeer ik wel te volgen. Wielrennen is voor mij een afgesloten hoofdstuk. Ik hoor ook niemand meer uit de wielerwereld."

"Ik heb geen spijt dat ik profrenner ben geweest," zegt Seeldraeyers. "Ik had altijd veel ambitie. Maar met mijn zelfvertrouwen had ik wat problemen."

"Vroeger trok ik naar een wedstrijd met de gedachte: “Hopelijk kan ik de rest volgen.” En op het einde van mijn carrière dacht ik niet meer aan volgen, maar wel: “Waar zullen ze me er nu afrijden?”

"Profrenner worden? Ik zou het zelf niet meer opnieuw doen. Tenzij ik vooraf zou weten dat ik geen inspanningsastma heb. Maar in de koers heb je tegenwoordig het gevoel dat je elke dag je leven riskeert, met al die valpartijen. Hier op mijn werk is het veel veiliger."