Peter Vandenbempt: "Het is alarmfase rood voor coach Deila en Club Brugge"

De Hel brandt weer in Luik. Net als 2 weken geleden tegen Club Brugge (2-1) heeft het thuispubliek gisteren zeker zijn rol gespeeld in die remonte van Standard.

Die heropstanding is toch wel heel straf. Want bij de rust lagen de Rouches knock-out tegen het canvas.

Het vreemde was dat Standard best wel een goede eerste helft speelde, aan de bal dan toch. Het had 2 grote kansen, het initiatief en misschien ook een klein beetje overwicht.

Maar goed, Standard werd ook keer op keer vakkundig gecounterd door Anderlecht omdat er veel te veel ruimte werd weggegeven. Het was een bijzonder kwetsbaar Standard.

Het is de verdienste van de thuisploeg, die met de steun van het publiek en met groot geloof in de ommekeer uit de kleedkamer was gekomen. Standard werd ook wel geholpen door omstandigheden door een ineens zwak en onzeker Anderlecht.

Alle ballen vlogen erin, dat is ook de periode waarin Standard nu zit. Het contrast met die donkere maand augustus en die 1 op 12 kan niet groter zijn.

Toen werd er in Luik al volop en gretig stemming gemaakt tegen coach Carl Hoefkens, over zijn manier van werken, over zijn keuzes en over de trainingen die hij gaf.

Maar voor iedereen was het eigenlijk duidelijk dat er gewoon te weinig kwaliteit was in de spelersgroep. Die is er dan wel gekomen in de laatste uren van de transfermarkt met Alzate, die gisteren heel sterk speelde, Sowah en Djenepo.

Het is een ander elftal dat er nu staat. De top 6 is nu wel een gerechtvaardigde ambitie. Alleen moeten wel nog flink wat stappen gezet worden. Dat weet Carl Hoefkens ook wel.

Standard boekte nu 2 mooie overwinningen tegen Club Brugge en Anderlecht, maar dat hadden ook 2 nederlagen kunnen zijn.

Er is wel een basis voor verbetering, er is vertrouwen, er zit spirit, energie, leven en overtuiging in de ploeg en de band met de fans is er weer. Luik is inderdaad weer een hel voor de tegenstander. Dat is alvast een grote troef voor Standard.

Voor de ineenstuiking van Anderlecht in de 2e helft is geen sluitende uitleg. Behalve dan dat "dit soort dingen nu eenmaal gebeuren in het voetbal", zeggen ervaren mensen. Voetbal is een spel van mensen en is onvoorspelbaar.

Maar goed, 2 elementen zijn volgens mij wel duidelijk en hebben een onmiskenbare rol gespeeld.

1. Anderlecht mag zich echt wel benadeeld voelen door de wedstrijdleiding, vind ik. Die afgekeurde 0-3 voor zogezegd handspel, opgeteld bij het wel goedkeuren van de 1-2 van Alzate, lijkt me niet correct en vooral niet consequent en toch redelijk cruciaal voor het vervolg.

De niet-gefloten penaltyfout op Dolberg in de 2e helft, is wat mij betreft gewoon een blunder van de VAR. Maar oké, ik denk dat - en gelukkig maar - het Referee Department straks zal zeggen dat het toch allemaal juist was en dan kunnen we weer voort.

2. De attitude waarmee Anderlecht aan 2e helft begon: overtuigd dat niets hen nog kon gebeuren. Vertonghen had dat blijkbaar al bij de rust aangevoeld, want hij reageerde fel op Stroeykens en Dreyer, die al zaten te wuiven naar het publiek toen ze naar binnen gingen na de 1e helft.

Het is Anderlecht wel al vaker overkomen dat ze veel slapper beginnen aan de tweede helft. En in Luik hebben ze daar gisteren een prijs voor betaald.

Anderlecht zal zich natuurlijk wel voor het hoofd slaan. Zoals Anderlecht voor de rust, ondanks balbezit en initiatief voor Standard, toch controle had en de manier waarop het voetbalde, dat was gewoon héél goed.

Zo zuiver, zo snel, verticaal, Thorgan Hazard die alomtegenwoordig was, heel knap uitgespeelde aanvallen, een kans of 5 afgedwongen in 1 helft in Luik, een indrukwekkend spelletje balbezit net voor de rust en klinisch voor doel. Dat was van het allerbeste van Anderlecht.

Een gouden kans voor het klassement lag ook voor het grijpen. Dat maakt het vervolg natuurlijk des te pijnlijker. Want laten we niet vergeten dat er na die 3 Luikse goals nog een halfuur was om te reageren. En dat is er ook niet van gekomen.

Ineens was Anderlecht weer slordig en traag en vond het geen oplossing voor die andere wedstrijdsituatie. Ik denk dat het een dreun is die kan tellen voor Anderlecht.
Om Anderlecht nu echt een titelkandidaat te noemen, daar zou ik toch nog even mee wachten.

Bij Club Brugge staat coach Deila uiteraard onder druk. Dat kan ook moeilijk anders natuurlijk.

Deze kern is samen met wellicht die van KRC Genk de sterkste en de ruimste in de hoogste klasse.

Als je daarmee dan pas 7e staat met 16 punten uit 11 matchen, de slechtste competitiestart in 40 jaar, dan ben je bepaald slecht bezig. Ook als trainer, die daar toch verantwoordelijk voor is.

Tot voor kort werd er blijkbaar binnen de club toch nog altijd een beetje meewarig gedaan over de kritiek van buitenaf op de ploeg, op het spel en op het verdedigende compartiment.

Want zij wisten beter, gesterkt door de statistieken die blijkbaar allemaal zeer goed waren. Behalve dan de statistieken die echt belang hebben, namelijk doelpunten voor en tegen en punten. Want dat was gewoon slecht.

Je kan natuurlijk wel blijven zeggen dat je had kunnen en moeten winnen. En dat is waar. Ook in Kortrijk had dat zeker gekund. Maar als het elke keer niet gebeurt, dan is er toch een probleem.

Zoals ik het inschat is het geen gebrek aan goede wil, zelfs niet aan inzet. Maar er zit geen overtuiging en geen geloof in eigen kunnen in dat elftal.

Er zit ook geen lijn in het voetbal. Het lijkt erop alsof ze zeggen: "We geven de bal aan Nusa of aan Skov Olsen en we wachten op een actie." Het kabbelt een beetje voort.

Deila is natuurlijk toch gehaald, op basis van wat hij met Standard heeft gedaan, om die dooie boel van vorig seizoen te reanimeren. Om van eilandjes weer een hechte groep te maken.

Deila werd gehaald om met zijn enthousiasme en zijn manier van doen een stroomstoot door die kleedkamer en de club te jagen.

Dat leek ook wel te lukken in die maand augustus, zo rond die Europese kwalificatie tegen Osasuna. Maar daar is voorlopig nog heel weinig van te merken. Dit is toch een redelijk dood elftal.

Er is al veel gepraat en gewerkt de voorbije weken. Daarom is die nederlaag tegen Kortrijk, denk ik, een extra grote teleurstelling.

Het geluk van Deila is dat Club Brugge vorig jaar al 3 trainers heeft gehad, dat heeft uiteindelijk ook niet gewerkt. Dus, daar zou ik toch nog even mee wachten. Dat hebben ze daar bij Club Brugge ook wel geleerd.

Maar het is wel alarmfase rood, zowel voor Club Brugge als voor Deila.

Want de komende 2 weken kan Club Brugge nog heel lelijk vallen in de competitie tegen Antwerp, dat ook een beetje in een moeilijke periode zit, maar vooral tegen Union, donderdag Europees tegen Lugano en in de Beker op het Kiel tegen Beerschot, dat in 1B best wel goed bezig is.

Dringend herpakken, is de boodschap voor Club Brugge.

Peter Vandenbempt.