Dirk Gerlo maakt 8 Spelen rond: "Van het zilver van Bredael in '92 tot het zilver van Timmers in Rio"

In 1988 had ik aan de Spelen op de redactie in Brussel meegewerkt. Barcelona waren mijn eerste Spelen ter plekke.

De openingsplechtigheid in het Olympisch Stadion op Montjuich. We hadden Sabine Appelmans een mobiele telefoon meegegeven voor tijdens de optocht van de atleten. Dat was toen echt wel nieuw!

Collega Carlos De Veene en ik konden zo vanaf onze commentaarpositie met Appelmans praten over haar ervaring op de piste. Ik denk dat we zo ongeveer de enige zender waren die tijdens de opening live kon praten met een atleet.

En dan was er het roeien, op het meer van Banyoles. Annelies Bredael roeide naar zilver. Alleen de Roemeense Lipa was te sterk. Ik herinner me niet alleen de schitterende race van Bredael, maar ook de lange tocht voor het interview over haar medaille.

Bredael was helemaal teruggeroeid naar het vertrekpunt 2 kilometer verderop. Ik dan maar met de loodzware Nagra-bandopnemer een spurtje getrokken om haar verhaal op te nemen.

Op de terugweg reed ik nog langs het olympisch dorp. Op het strand voor het dorp zag ik de massahysterie, want het Amerikaanse "dream team" met Michael Jordan en Magic Johnson kwam daar, met hun ghettoblasters, verpozen op weg naar de olympische titel.

Chaotische Olympische Spelen, de "Coca Cola Spelen", de Spelen van de "gelukkig" behoorlijk mislukte bomaanslag in het Centennial Olympic Park, waardoor er "maar" twee doden vielen.

En op de openingsdag was het al meteen raak met Frederik Deburghgraeve in het Georgia Tech Aquatic Centre. Ik herinner me de flits in het radionieuws van 17 u Belgische tijd met het wereldrecord live tijdens de reeksen.

En dan natuurlijk de finale met goud en het gesprek na de podiumceremonie. Nu moet je er niet aan denken, maar ik was toen toch meteen bij Frederik geraakt in een achterafkamertje. Daar was ook Hans Bijlemans, specialist feestvierder en man van de 100 meter vrije slag.

Hij was een hamburger gaan halen voor Frederik. Frederik wou eerst zijn Big Mac opeten. Ik heb dan maar even zijn medaille en bloemen vastgehouden en dan het interview gedaan. Onvergetelijk natuurlijk.

Net zoals in Atlanta blonken de judoka’s weer uit met Ann Simons en Gella Vandecaveye, er was op de piste het duo Etienne De Wilde/Matthew Gilmore en Filip Meirhaeghe op de mountainbike. Een beetje in de schaduw was er het brons van de tennissers Els Callens en Dominique Monami met de medaillematch ’s avonds onder het kunstlicht tegen het duo Baranbansjikova/Zvereva.

Het was spannend, ja, 6-4 in de derde set. Maar mij blijven toch ook en vooral de duizenden "Bogong moths", de motten, de nachtvlinders, bij die integraal deel uitmaakten van de scène. Collega David Naert, in het olympisch stadion, was ook in de ban van de motten.

En er was Jacques Rogge die, als perfecte coördinator van de Spelen in Sydney, het pad effende voor zijn verkiezing tot IOC-voorzitter één jaar later in Moskou.

Niet meteen Spelen die nog op mijn netvlies kleven. Dé ontgoocheling: niet één Belg die zich kon kwalificeren voor het zwemtoernooi. Ik zag er wel Kathleen Smet op een loodzware omloop net naast een medaille pakken op de triatlon.

Maar er was vooral Justine Henin. Henin was nog maar net hersteld van het cytomegalievirus, waardoor ze Wimbledon had gemist en zonder echte voorbereiding naar Athene was afgereisd. De eerste paar dagen was ze ook in Athene zonder haar coach Carlos Rodriguez. Ik herinner me een echt ontspannen Henin.

Henin speelde de match van het toernooi in de halve finale tegen de Russin Anastasia Myskina. In de derde set stond Henin 1-5 achter. Dan kwam de wederopstanding, Myskina was compleet stuurloos. Henin won nog met 8-6.

Achteraf zou Henin zeggen dat ze bij de 1-5 besefte dat ze geen zin had om te spelen voor brons! In de finale was ze veel te sterk voor Amélie Mauresmo. Het beeld van net na de finale: de uitzinnige vreugde van een andere gouden olympiër in de tribune, Gaston Roelants.

Dit waren de Spelen van de 25 wereldrecords in de magische "Water Cube", de Spelen van de technische doping met de Speedo-racesuits die van het zwemmen een andere sport hadden gemaakt.

Maar voor mij waren het toch ook de Spelen van de mooiste openingsplechtigheid ooit. In het "Vogelnest" bespeelden 2.008 drummers hun bronzen "Fou"-drums en declameerden de woorden van hun filosoof, wijsgeer Confusius:  "Is het niet fantastisch om vrienden van ver hiervandaan te ontvangen." Kippenvel, samen met de legendarische sprong van Tia Hellebaut natuurlijk.

De Spelen met onder andere tennis op de banen van het mij behoorlijk bekende Wimbledon. Het was heel raar om de "All England Club" plots met andere kleuren dan groen en paars te ontdekken. Niet echt geslaagd trouwens.

Ik miste ook de hitte, de vochtigheid van vorige Spelen en zag chauvinisme bij het publiek, zoals ik dat 12 jaar eerder in Sydney had gezien.

Maar dus wel vlekkeloos verlopen Spelen met voor België eindelijk nog eens een ploegsport, hockey zowel bij de vrouwen als de mannen. Vaststelling bij het opzoeken van de namen van toen: negen  spelers die er straks in Tokio weer bij zullen zijn, waren er toen al bij en pakten de vijfde plaats: Vanasch, Boon, Briels, Denayer, Gougnard, Charlier, Dohmen, Van Aubel en Boccard.

Spelen die niet echt leefden bij het publiek, Spelen in een land dat niet klaar was om te organiseren. Pas helemaal op het einde proefde ik een beetje sfeer in het Barra Olympic Park.

Het was voor België natuurlijk goed begonnen. Ik herinner me dat ik samen met Chris Picavet terugkwam van de eerste match van onze hockeyers en dat we aan de ingang van het perscentrum op onze telefoon Greg van Avermaet naar goud zagen spurten.

De herinnering aan het zilver van Pieter Timmers is natuurlijk zalig, de foto’s
van een snel in ruïne herschapen zwembad zijn dat een pak minder. De herinnering aan het zilver van de Red Lions tegen Argentinië is ook levendig,
de uitstap daarna naar de finale van het beachvolleybal op Copacabana is dat
ook. Brazilië versloeg in de regen Italië.

Maar meer dan die finale blijft het beeld kleven van tientallen prostituees, vaak erg jong nog, die in de onmiddellijke omgeving van het stadion om de klandizie van de toeschouwers smeekten. Intriest, pijnlijk. Rio, niet mijn Spelen.