Fabio Jakobsen: "Ben er nog niet aan toe om Groenewegen te ontmoeten"

Een slordige vier maanden na zijn zware val in de Ronde van Polen zit Fabio Jakobsen zo nu en dan weer op de fiets. "De volgorde is: eerst herstellen, dan weer een normaal mens worden en dan kijken of ik weer wielrenner kan zijn", vertelt Jakobsen.

"Ik ben nu zover dat ik om de dag twee uurtjes fiets. Rustig hoor, op koffierondjestempo. Ik heb nog geen sprintje getrokken. Maar ik heb wel weer een schema en ik ben mee geweest op trainingskamp met de ploeg."

"Ik geloof dat ik weer renner kan worden. Voorlopig is er in elk geval nog niets gevonden waardoor het níet kan. Het zat erin, dus ik hoop dat het er nog steeds in zit. Maar mijn lichaam heeft een enorme klap gehad en er is flink wat door elkaar gehusseld. Het kan zijn dat er iets is waardoor ik niet meer 100 procent haal, maar dat weet ik pas als ik het probeer."

"Stiekem hoop ik zelf dat ik erbij ben als er in maart gekoerst wordt, maar het is realistischer dat het augustus wordt. Hoe mooi zou het zijn als ik een jaar na de val weer in staat ben om écht mee te doen in de finale?”

Durft hij zich dan ook weer in een massasprint te mengen? "Ik denk het wel, maar dat weet ik pas als ik weer middenin een massasprint zit. Het is een voordeel dat ik me niks herinner van de crash zelf. Ik droom er niet over, ik ben niet bang om te vallen."

"Als ik wil terugkomen, moet ik durven om in een gat te duiken. Een sprinter die te veel remt, die wint niet.”

De dramatische val in Polen werd veroorzaakt door een onstuimige Dylan Groenewegen. Neemt Jakobsen zijn landgenoot iets kwalijk? "Ja, ergens wel. Ik ben niet zo verlicht dat ik zeg dat hij er niks aan kon doen. Hij wijkt duidelijk van zijn lijn af. Dat heeft iedereen wel gezien, denk ik."

"Hij heeft me een bericht gestuurd om te vragen hoe het met me ging. Daar heb ik op gereageerd. Niet lang geleden heeft hij me gevraagd of we een keer konden afspreken. Ik snap dat het ook op zijn ziel drukt, dat hij het ook achter zich moet laten. Maar ik ben er nog niet aan toe."

"Ik wil eerst iets meer weten hoe ik eraan toe ben, qua herstelproces. Hoe beter het met mij gaat, hoe beter het ook voor hem is. Hij heeft dit ook niet gewild. En hij krijgt een hoop stront over zich heen van anonieme mensen achter hun toetsenbordje – dat is belachelijk."

Wat als blijkt dat Fabio Jakobsen als renner toch niet meer de oude kan worden?  "Mijn huidige contract bij Deceuninck-Quick Step loopt tot eind 2021. Als ik voor die tijd niks presteer, dan kan het zomaar klaar zijn. Niemand wil een manke renner die niks meer durft. Ze gaan me geen salaris betalen omdat ze me zo zielig vinden", denkt Jakobsen.

"Er is een scenario waarbij ik eind volgend jaar geen wielrenner meer ben en de ploegendienst van de fabriek in kan. Daar is niks mis mee, maar het gaat wel om andere bedragen en een ander perspectief."

"Het gaat om mijn toekomst, die van Delore en misschien ook wel van onze kinderen. Daarom denk ik niet te licht over die aansprakelijkheidszaak. Het is een soort stok achter de deur voor als het tóch niet helemaal goed meer komt."

De juridische strijd zou wel eens lang kunnen aanslepen. "Maar dat wil niet zeggen dat je het niet moet doen. Ik hoef helemaal niet per se te procederen om het uiterste eruit te halen. Het gaat me heus niet alleen om geld, het gaat ook om verantwoordelijkheid."

"Er zijn ook andere oplossingen mogelijk. Hoe of wat, dat weet ik ook nog niet precies. Ik heb het heel erg naar mijn zin bij Deceuninck-Quick-Step en ik hoef er zeker niet weg. Maar misschien dat ze bij Jumbo-Visma wel zeggen: we bieden ’m een contract aan, ongeacht hoe en of hij terugkomt."

"Dat is ook een manier van verantwoordelijkheid pakken. En áls ik dan in een ploeg terechtkom met Dylan, kan ie mooi de sprint voor me aantrekken, hahaha.”