Wilde verhalen uit atletendorp in Rio? "We zijn geen meute konijnen, hoor"

Dirk Van Tichelt veroverde 4 jaar geleden op de Spelen in Rio een bronzen medaille. Die prachtprestatie kreeg in de media bijna evenveel aandacht als het blauwe oog waar hij de dag nadien mee kon pronken. In De Kleedkamer wou de judoka het verhaal van die "wilde" nacht nog een keer vertellen.

“Mijn ouders zaten dicht bij Copacabana en daar heb ik dan met mijn twee zussen en de rest van de familie op een terras gezeten. Ik heb een paar caipirinha’s gedronken, maar dat was allemaal niet te zot. Daar ben ik dan met mijn sparringpartner, Matthias Casse, vertrokken. Onderweg naar huis hadden we nog zin om de benen los te schudden, dus zijn we nog iets gaan zoeken om te dansen."

"Maar goed, het was al 3 uur 's nachts dus er was niet veel meer te doen. Matthias ging dan aan een dame vragen waar we een taxi konden vinden naar het olympische dorp. Hij raakte met haar aan de praat, dus ik ging al een taxi zoeken. Een paar minuten later sprong hij bij mij in de auto, maar plots besefte hij dat die vrouw zijn gsm gestolen had. Hij ging achter die vrouw aan en zag hoe zij een hotel binnenging. Blijkbaar had ze aan de security verteld dat wij haar wilden aanvallen en we mochten het hotel niet in."

"Matthias begon te duwen en te trekken en ik dacht meteen: "dit komt niet goed". Ik ben dan de verstandigste geweest en ben tussen dat gevecht gekomen. Plots sloeg de receptionist op mijn oog en zo is het gebeurd. Ik heb naar de politie gebeld en heb klacht ingediend."

En is het daar dan bij gebleven? "Twee dagen later is mijn gsm ook nog eens gepikt. Nog eens bij het uitgaan", geeft Van TIchelt nog toe.

Er gaan vaak de wildste verhalen rond over wat er gebeurt in een atletendorp op de Spelen. Kloppen die? Is het er bijvoorbeeld een eetfestijn? "Dat is afgelopen want McDonalds is geen sponsor meer", verklapt Pieter Timmers. "Het was in Rio ook al veel minder. Er was nog maar een restaurant dat sloot om 9 uur 's avonds en er stond altijd een wachtrij. Jammer, zo kon ik na mijn medaille dus geen hamburger eten."

"In Londen was dat wel nog zo. ’s Ochtends als iedereen thuis kwam van het feesten, kon je daar terecht." Dus er wordt stevig gefeest? D’hoore: "Je leeft maanden of weken als een pater of een non zonder een druppel alcohol. Als je na de wedstrijd een glas drinkt, stijgt het meteen naar je hoofd."

Het atletendorp zou ook een testosteronbom zijn. "Het IOC is daar precies heel trots op", bedenkt Timmers. "Ze vertellen dan dat ze 20.000 of meer condooms ter beschikking stellen. Maar waarom moeten ze dat communiceren? De wereld heeft er geen boodschap aan."

"We zijn geen meute konijnen, hoor. De geruchten zullen wel van ergens komen, maar je moet niet overdrijven. "Vertrouw je die wel in het buitenland? Hoe gaat dat tussen atleten onderling?", zo'n vragen worden er gesteld. Maar atleten zijn ook normale mensen die hun job doen."