Egan Bernal, de mountainbiker die niet mocht koersen, wint de Tour

Egan Bernal gaf zijn eerste pedaalstoten op grote hoogte. Met zijn zware mountainbike verkende hij op 8-jarige leeftijd de bergen van zijn geboortstad Zipaquira, op 2.700 meter(!) hoogte. Klimmen zat al van kindsbeen af in zijn DNA.

Toch stond een wielertoekomst niet in de sterren geschreven voor de jonge Colombiaan. Het talent was er, maar het geld ontbrak. Ook vader German Bernal had jarenlang tevergeefs geprobeerd om een wielercarrière uit te bouwen, maar bleef teleurgesteld achter. Hij raadde zijn zoon daarom aan om zijn pijlen op iets anders te richten. 

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. "Ik wilde zo graag fietsen", vertelde Bernal aan Le Monde. "Op een bepaald moment zei ik: basta! Ik toon mijn vader wat ik kan. Op mijn twaalf jaar reed ik mijn vader uit het wiel op een col van 9 kilometer lang."

Pas na de tussenkomst van mecenas Pablo Mazuera werd vader Bernal helemaal over de streep getrokken. Bij een bezoekje aan het sportcentrum stuit Egan op een plaatselijke wielerwedstrijd, maar zijn vader heeft niet genoeg geld op zak om de inschrijving te betalen. Mazuera, een wielerliefhebber uit een welgestelde familie, springt bij om hem een startnummer op te spelden. En wie wint de wedstrijd? Egan Bernal.

Onder de vleugels van Mazuera, die een ploeg had samengesteld met jonge Colombiaanse talenten, legt Bernal zich helemaal toe op het mountainbiken. "Hij sprak heel weinig. Het was een introverte jongen", herinnert zijn toenmalige coach zich. "Maar hij was enorm gedisciplineerd. Hij offerde alles op voor zijn fiets."

Met succes. In de jeugdreeksen hoort Bernal bij de wereldtop in het mountainbiken. Op het WK voor junioren verovert hij in 2014 zilver en in 2015 brons. Maar een echte doorbraak lijkt moeilijk voor de pezige Colombiaan.

Bernal twijfelt om zijn fiets aan de kant te zetten en zijn energie in een opleiding als politiek journalist te steken. Mazuera wil zijn poulain echter niet opgeven. "Probeer het nog een jaar. Als je ziet dat het niet lukt, zal ik je opleiding aan de universiteit betalen", zegt zijn mentor.

Geruggensteund door Mazuera waagt Egan Bernal zich aan een oversteek van de Atlantische Oceaan. Zonder enige ervaring met wegwedstrijden gooit de 18-jarige Colombiaan meteen hoge ogen in het peloton. In Il Piccolo, een juniorenwedstrijd in Italië, gaat hij solo met de overwinning aan de haal.

Teammanager Gianni Savio had genoeg gezien. Hij biedt Bernal een vierjarig contract aan bij het procontinentale Androni. "Hij was een van de beste renners die ik op die leeftijd al had gezien", verklaart de Italiaan zijn keuze. Weinig verwonderlijk ook: Bernal had op 19-jarige leeftijd al een VO2max (het maximale zuurstofopnamevermogen, de belangrijkste graadmeter voor je conditie) van 88,8. Ter vergelijking: Chris Froome heeft een VO2max van 85.

In zijn eerste profjaar laat Bernal al van zich spreken met enkele ereplaatsen, in 2017 toont de Colombiaan zich een toekomstige rondewinnaar door de Tour de l'Avenir op zijn naam te schrijven. Zo verschijnt zijn naam op de radar van enkele grote teams, onder meer bij sir Dave Brailsford die op zoek was naar een "nieuwe Chris Froome". Voor amper 250.000 euro slaat Team Sky zijn slag.

Bernal hoorde nooit bij de grote Colombiaanse lichting als Nairo Quintana, Miguel Angel Lopez of Rigoberto Uran, maar in amper twee jaar tijd klimt hij op naar de top. Bij Team Sky vindt hij dan ook de ideale kopmannen om "in de schaduw" te groeien.

In zijn eerste Ronde van Frankrijk komen Bernals capaciteiten als klimmer van pas om kopmannen Geraint Thomas en Chris Froome over de zware cols te loodsen. Ondanks de zware inspanningen eindigt hij al op een verdienstelijke 15e plek in het klassement, op een zucht van de jongerentrui.

Ook voor de Tour van 2019 lijkt eenzelfde rol weggelegd voor de Colombiaan, tot Chris Froome in de verkenning van de Dauphiné-tijdrit zijn dijbeen, elleboog en enkele ribben breekt bij een zware val. Team Ineos schuift dan maar Egan Bernal, die indruk had gemaakt met eindwinst in de Ronde van Zwitserland, naar voor als extra kopman naast titelverdediger Geraint Thomas. De rest is geschiedenis.