De Gendt: "Als je wonderbenen hebt, dan valt alles op zijn plaats"

"We wisten niet hoeveel mannen er in de vlucht zouden meegaan en vier vond ik eigenlijk een beetje weinig. Maar je moet je schikken naar de situatie", doet De Gendt het verhaal van de vlucht. "Het was wel de bedoeling dat we zouden meezitten om die bergpunten weg te pakken voor Tim (Wellens, red.). Als het een grote groep geweest was, dan was Tim mee geweest."

"We hebben nooit veel voorsprong gehad, maar ik voelde wel op de klim dat er “poeier” op zat, dat ik kon geven. Op 70 kilometer van de finish hebben we echt doorgetrokken. De Marchi en ik schoten over en opeens hadden we weer 4 minuten en toen begonnen we erin te geloven. Het was toen zaak om bergop een heel goed tempo te rijden en bergaf zo snel te gaan als we konden. Soms was het flirten met de valpartij, maar dat is nodig als je wil winnen."

De winst was voor De Gendt een prachtige beloning voor een hele dag keihard werken. "Het is nooit stilgevallen. We hebben 200 kilometer à bloc gereden, het was een finale van 200 kilometer. Vandaag was een dag die op mijn lijf geschreven was. Niet te lange klimmen, niet te zwaar. Dan moet je erin geloven en als je hele goede wonderbenen hebt, dan valt alles op zijn plaats."

Op een dag na 3 jaar geleden won De Gendt de Tour-rit naar de Ventoux. Maar de ritzege die hij vandaag pakte, schat hij hoger in. "Ik vind deze overwinning mooier dan die op Chalet Reynard. De manier waarop, 200 kilometer vechten met 3 anderen en dan uiteindelijk winnen met 150 meter voorsprong. Dit staat voor mij hoger aangeschreven dan een bergrit."

Hoe beleefde De Gendt het krimpende tijdsverschil tussen hem en Alaphiliipe en Pinot? "Op bepaalde stukken kon ik ze zien afkomen. Ik was de motards in het oog aan het houden en ik zag opeens twee kleine mannekes op een fiets afkomen."

"Ik wist dat het Alaphilippe was. In een bocht kon ik zelf min of meer inschatten dat mijn voorsprong 30 seconden was. Dat was toen op 7 à 8 kilometer van de finish. Daarna heb ik nog een paar keer gekeken, maar ik zag ze niet komen."

"Die laatste hellende strook deed het meeste pijn, ik viel helemaal stil. Ik moest me bijna tot overgeven toe naar boven sleuren. Ik wist dat als ik met nog 10 seconden voorsprong boven kwam, dan zou ik het halen. Uiteindelijk was het ook zo."