Wilmots in Iran: "Perzische Leeuwen dulden geen Aziatisch land voor zich"

Voor alle duidelijkheid: Iran is geen tweederangsland. Iran is de laatste 5-6 jaar zelfs uitgegroeid tot een van de sterkste landen in Azië.

De Portugese bondscoach Carlos Queiroz heeft daar een groot aandeel in. Hij heeft er tussen 2011 en begin 2019 een strijdbaar geheel van gemaakt dat vooral uitgaat van een heel strakke discipline en organisatie.

Getuige daarvan: in de beslissende kwalificatieronde voor de voorbije twee WK's slikte Iran telkens maar 2 tegendoelpunten in respectievelijk 8 en 10 matchen.

Scoren doet Iran ook niet veel, om dezelfde reden (respectievelijk 8 keer in 8 matchen en 10 keer in 10 matchen).

De laatste twee WK-campagnes plaatste Iran zich als groepswinnaar voor het WK, telkens voor Zuid-Korea, de laatste keer zelfs met een riante voorsprong van 9 punten.

Waar het Iran nog wat aan ontbreekt, is zelfbewustzijn, zelfvertrouwen op de eindtoernooien.

Het is er dan ook wel erg hard ingehamerd door Queiroz: uitgaan van reactievoetbal, te weinig van de eigen (inmiddels zeker aanwezige) offensieve kwaliteiten. Dat is zelfs zo in de kwalificaties.

Die filosofie heeft Iran geen windeieren gelegd, want op de wereldranglijst moeten de Perzische Leeuwen geen enkel Aziatisch land voor zich dulden. Japan, Zuid-Korea, Australië (dat al geruime tijd aan de Aziatische kwalificaties deelneemt): ze staan allemaal lager gerangschikt dan Iran.

In 2006 was het nog "meedoen is belangrijker dan winnen". Iran werd in Duitsland laatste in een groep met Portugal, Mexico en Angola.

Nadat ze het WK van 2010 niet gehaald hadden, werd Queiroz binnengehaald. Hij haalde wat ervaren jongens terug die door zijn voorganger al waren afgeschreven. Hij hamerde op een ijzeren discipline.

In Brazilië was het nog puur verdedigen en op de zeldzame counter speculeren. Op die manier speelde Iran een draak van een wedstrijd tegen Nigeria, en maakte het Argentinië erg moeilijk. Lionel Messi kon pas in de 91e minuut het verschil maken. In de slotmatch was de tank leeg en verloor Iran van Bosnië.

Vier jaar later in Rusland zag je dat de ploeg al flink aan kwaliteit gewonnen had.

In de eerste match werd, weliswaar gevleid, gewonnen van Marokko. Vervolgens had Spanje alle moeite van de wereld om met 1-0 te winnen en speelde Iran gelijk tegen Portugal. Het scheelde niet veel of Iran was doorgestoten naar de 1/8e finales.

Vooral offensief loopt er wel wat talent. Heel wat spelers die in Europa voetballen of er ervaring hebben opgedaan: Azmoun (Zenit Sint-Petersburg), Jahanbaksh (Brighton), Ansarifard (Nottingham Forrest), Amiri (Trabzonspor) en Dejagah (ex-Hertha Berlijn).