"Het tijdperk-Mathieu van der Poel is aangebroken"

Ik heb me de hele avond afgevraagd wat we gezien hebben en wat er gebeurd is. Ik zag en hoorde reacties vol bewondering, het petje ging veelvuldig af.

Er is in die slotfase dan ook zoveel gebeurd dat de finale van deze Amstel Gold Race dan ook de geschiedenisboeken kan ingaan.

Ik probeer het nog even op een rijtje te zetten:

1- Van der Poel opent zelf de finale, maar doet dat net voor het opdraaien van een lange, brede weg. Daar was het zeer moeilijk om uit het zicht van het peloton te blijven.

Dat was niet zijn beste zet, maar goed: daarna probeert de concurrentie hem op de eerstvolgende hellingen dood te knijpen.

2- Ze vertikken het om de achtervolging te organiseren wanneer Alaphilippe en Fuglsang wegrijden. Ze doen er dus alles aan om Van der Poel niet in de spits van de koers te laten komen. 

3- Daarom begint Van der Poel finaal maar zelf te achtervolgen, in een poging om een goeie ereplaats te pakken, en in de laatste rechte lijn merkt hij dat Alaphilippe en Fuglsang gepokerd hebben.

4- Die laatste twee zeggen na de race dat ze foutieve - of op zijn minst weinig juiste informatie - over hun voorsprong gekregen hebben, maar Van der Poel ziet dat ze alsnog te pakken zijn en rijdt - tegen de regels van de kunst - zelf het laatste gat dicht en begint de sprint - nog eens tegen de regels van de kunst in - van veel te ver. Daarbij spurt hij alsof het een sprint is na een kilometer of 10: zo scherp, zo flitsend!

5- Van der Poel slaat iedereen met verstomming, zichzelf blijkbaar incluis, in een deelnemersveld dat het beste is van het hele seizoen. Ja: dit was letterlijk een deus-ex-machina, een totaal onverwachte plotontwikkeling.

Mathieu van der Poel is de man van het voorjaar. Zijn overwinningen in Dwars Door Vlaanderen, de Brabantse Pijl en nu deze Amstel spreken voor zich, net als zijn 4e plaatsen in de Ronde van Vlaanderen en Gent-Wevelgem.

Dat is op zich scorebordjournalistiek, maar wat telt en wat alle monden doet openvallen zijn zijn x-factor en uitmuntendheid op de fiets. Vallen en nog imponerend finishen in de Ronde, een koers als de Brabantse Pijl autoritair afmaken tegen sterke beren, de stunt van gisteren...

Dit is een andere manier van winnen dan Philippe Gilbert, Tom Boonen en Fabian Cancellara vroeger.

De manier waarop Van der Poel door het voorjaar gefietst is, met zoveel zwier en schwung, heeft in heel korte tijd voor een mentale tik bij de concurrentie gezorgd. Want die concurrentie heeft gezien wat Van der Poel nog allemaal kan wanneer het bij iedereen enorm pijn doet.

Van der Poel kan de heuvels opknallen, heeft een flitsende demarrage, toont lef en durf om te koersen en aan te vallen, én hij beschikt over het wapen van een goeie sprint.

Hij heerste al in het veld, behoort tot de top in het mountainbiken, rekent nu ook af met de top in het wegwielrennen en dat allemaal na een lang veldritseizoen. Volgens mij kan hij ook heel goed badmintonnen...

Op basis van de argumenten die we net aanhaalden, moeten we - weliswaar voorzichtig - zeggen dat er misschien wel een nieuw tijdperk aangebroken is.

Net zoals enkele jaren geleden het tijdperk van alleskunner Peter Sagan aangebroken was, is er nu dat van Mathieu van der Poel.

Hoe groot hij kan worden? Het is moeilijk om daar iets zinnigs op te antwoorden.

Maar zijn talent en klasse spreken boekdelen, met een DNA om jaloers op te zijn: een grootvader die 8x op het podium van de Tour de France stond en een vader die meerdere topklassiekers won.

Er is overigens een gelijkenis tussen Sagan en Van der Poel: ze vinden het wegwielrennen niet altijd even boeiend. Een hele dag in dat peloton zitten, neen, dan zijn veldrijden en mountainbiken een noodzakelijke afwisseling om dat vuur brandend te houden.

Maar dan moet je je de vraag stellen of al die takken combineerbaar blijven. Vroeg of laat zal deelname aan de Tour de France ook een thema worden.

Zijn leven zal na dit voorjaar in elk geval toch anders worden. Werd hij tot nu toe misschien gedoogd door het peloton in de zin van: jaja, we weten dat hij een goeie is, maar we moeten het eerst toch nog zien, dan is Van der Poel vanaf nu hét referentiepunt. 

En dan gaan ze koersen om hem te doen verliezen en gaan ze - net als bij Sagan, die daar gek van werd - altijd op zijn wiel rijden, jammer maar helaas. 

Maar, wat in zijn voordeel pleit, is zijn houding, zijn persoonlijkheid: veeleer gematigd, rustig, de beleefde buurjongen, onder het motto "Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg".

Maar opgelet: als je op je 24e wordt opgehemeld, je niks verkeerd kunt doen en lekker geld verdient, dan is dat niet makkelijk voor een jonge gast.

Maar ook hier een "maar": zijn entourage zal erop toezien dat alles loopt zoals het moet. Met vader Van der Poel op kop: een nuchter man met heel vaak de juiste analyses en de goeie benadering. Dat is een groot voordeel.