Marc Willems: "Beste EK van België in de atletiekgeschiedenis"

Willems: Dit was sowieso het beste EK atletiek in de geschiedenis van België, al zeker als je naar de medailleoogst kijkt. 6 medailles: we deden nooit beter. 

Ook opvallend: de meeste Belgen hebben goed gepresteerd, zelfs wie geen medaille of finale haalde. Ik herinner me kampioenschappen in  het verleden waar Belgen roemloos uit hun reeksen geknikkerd werden. Dat was nu anders.

Deze delegatie was niet alleen groot in kwantiteit, maar ook in kwaliteit: dat is een fijne vaststelling. 

Voor mij is de Europese titel van Koen Naert op de marathon het absolute hoogtepunt. De marathon is een mythische discipline, waar ik dan ook nog eens commentaar bij heb mogen geven.

Naert was getipt als medaillewinnaar, maar goud is nog een ander paar mouwen. En dan zie je dat goud in de wedstrijd plots een halfuur voor het einde aankomen: dat is zeer intens.

Je moet ook weten wat Naert er allemaal voor moet doen. Hij geniet nauwelijks financiële steun. Hij is moeten uitwijken naar een Brusselse club met steun van het Adeps (de Franstalige tegenhanger van Bloso, red).

Hij is getrouwd en heeft een klein zoontje, maar met de marathon is nauwelijks iets te verdienen. Tenzij je een topper bent, wat hij nu ineens geworden is.

Naert vertoeft lange periodes op stage in de Verenigde Staten. Die investeringen zijn immens. Je kunt 2 marathons per jaar lopen waar je wat geld kunt verdienen, voor de rest niks.  

En als hij thuis is, heft hij zijn zoontje niet op, uit angst voor blessures. Dat zijn maar enkele voorbeelden van wat je er moet voor over hebben.

Maar ik denk dat Koen Naert nu echt vertrokken is voor nog enkele jaren topprestaties in de marathon.

Hij zal alles op de Olympische Spelen 2020 in Tokio zetten. In Rio 2016 was hij 22e, in Tokio zie ik hem een stuk dichter eindigen, maar dan spreken we in termen van "eerste Europeaan".

Ik zal niet zeggen dat een medaille onmogelijk is, want niks is onmogelijk, maar je moet afrekenen met al die Afrikanen...

Ik heb van heel veel Belgen genoten: van het goud van Nafi Thiam, het goud van de Tornados, alle andere medailles en alle mooie Belgische prestaties.

Laten we hier vooral niet aan wennen. Sommigen zeggen tegenwoordig al dat Thiam het goud maar moet gaan ophalen, maar zo simpel is het allemaal niet.

Ook Thiam moet er hard voor zwoegen, dat hebben we op dit kampioenschap kunnen zien. Het blijft moeilijk om kampioen te worden, op eender welk toernooi.

Jonathan Sacoor, hoe die de Brit Matthew Hudson-Smith in de laatste rechte lijn naar huis liep: ook dat was indrukwekkend. Het gemak waarmee die kerel loopt en het hoofd dat er opstaat: ik denk dat we daar nog mooie dingen van gaan zien.

Sacoor wordt de wereldtop voorspeld. Als je naar de VS verhuist en daar anders moet trainen en collegekampioenschappen moet lopen, dan moet je wel opletten. Daar zijn nog al jongens onderuitgegaan. Ik hoop dat Sacoor goeie raad krijgt en dan is hij vertrokken voor jaren.

Verder onthoud ik: Camille Laus op de 400 meter, Isaac Kimeli, ondanks zijn diskwalificatie een goeie 5.000 meter, Elise Vanderelst op de 1.500 meter, hordeloper Michael Obasuyi die als junior twee keer zeer dicht bij zijn persoonlijk record liep... Dat moet je maar doen.

We hebben een generatie met talent. Plus: ze zijn niet content dat ze erbij zijn, ze willen ook écht presteren. En: de sfeer in de groep is naar verluidt zeer goed, ze trekken zich aan elkaar op.

We kunnen er ook niet rond dat de dopingcontroles strenger geworden zijn. Dat speelt ook een stukje mee in het feit dat de Belgen nu meer naar voren kunnen treden. 

Een aantal heel jonge atleten heeft iedereen verbaasd. Ik denk voor de vuistweg aan de 17-jarige Jakob Ingebrigtsen, die er eerst op de 1.500 meter iedereen afliep en de dag erna hetzelfde deed op de 5.000 meter. Dat was onwaarschijnlijk.

De 18-jarige Zweed Armand Duplantis in het polsstokspringen: dat was ook niet normaal. Bij zijn eerste poging over 6,05 meter: dat was van het sterkste dat ik ooit gezien heb. 

Ingebrigtsen en Duplantis kunnen internationale vedettes worden. Ik denk ook aan de 22-jarige Noor Karsten Warholm, die de 400 meter horden worden. Die jonge gasten zien er ook goed uit, ze hebben iets te vertellen, ze zijn emotioneel, ze peppen zich op... Dat is niet grijs-grijs, dat sprankelt en dat is leuk om naar te kijken.

Anderzijds blijven enkele gevestigde namen bevestigen: de Poolse Anita Wlodarczyk in het hamerslingeren, de Kroatische Perkovic in het discuswerpen, Thiam in de zevenkamp: het is niet allemaal nieuw. Er zijn er die de lijn al jaren doortrekken.

Ik zet daar vanuit Belgisch oogpunt ook de Borlées bij. Ze zijn door sommigen al vaak afgeschreven, maar toch te vroeg. Ik las dat ze nog willen meegaan tot na Tokio.

Ze werken keihard met een goeie coach. Jacques Borlée weet wat hij doet. Als je al sinds 2008 aan de top staat, dan heb je heel behoedzaam en verstandig getraind en heb je in 2 of 3 jaar niet alles opgeblazen. Voor veel jonge Belgen zijn de Borlées een inspiratie, ook met die estafetteploeg.

Dit is een godsgeschenk voor de Ivo Van Damme-Memorial. Al wordt het misschien wel een klein probleem om al die Belgen in wedstrijden te krijgen, want in het nieuwe systeem van de Diamond League moet je je kwalificeren voor finales.

Maar ze zullen hier en daar wel een extra wedstrijd organiseren, bijvoorbeeld eentje voor de Borlées en de 400 horden voor vrouwen met Hanne Claes.

De Memorial gaat alle medaillewinnaars van Berlijn en Glasgow huldigen. Jammer genoeg is Koen Naert dan met vakantie, ik weet niet of die zal speciaal zal terugkeren. Maar het wordt sowieso een mooi evenement.