De Tour van Vandegoor: "De Tour is geen speeltuin, integendeel"

Er zijn vreemde dingen aan de gang in de Tour. Vorig jaar werd het al een beetje duidelijk, nu nog meer: het schisma tussen wij en zij. Wij, de WorldTour-ploegen, zij, de procontinentale (en dus lager gerangschikte) teams.

Wij houden ons met de ernstige zaken bezig, zoals het behalen van ritoverwinningen, strijden voor de gele trui en sprinten voor groene punten. Zij mogen zich bezighouden met het sprokkelen van publiciteit in op voorhand ten dode opgeschreven ontsnappingen.

Wanty-Groupe Gobert, Fortuneo, Cofidis en Direct Energie vallen aan en krijgen onmiddellijk een vrijgeleide van het peloton. Onmiddellijk is heel letterlijk te nemen, vanaf het neerhalen van de startvlag. En haalt een WorldTour-renner het toch in zijn hoofd om even voorop te rijden, zoals Laurens ten Dam gisteren, dan wordt hij stante pede tot de orde geroepen. In naam van het hogere belang Tom Dumoulin.

De hogere belangen prevaleren en daar is op zich niets mis mee. Met één renner minder per ploeg en in een ogenschijnlijk zuiverdere tijdsgeest, kun je geen tomeloze inzet en aanvalslust gedurende drie slopende weken verwachten. Dat zou onrealistisch en oneerlijk zijn.

Maar de Tour is geen speeltuin, integendeel. De Tour geldt nog altijd als de grootste koers ter wereld, waarin alles om geld draait. Een evenement met inzet dus. Als minder kapitaalkrachtige ploegen, met per definitie minder goede renners, veroordeeld worden tot het rapen van publiciteit in vruchteloze ontsnappingen, laat hen dan in hun eer.

Wat gebeurde er eigenlijk met Degand en Offredo in een eerdere etappe? Beide Wanty-renners waren als twee vriendjes die niemand wil kiezen voor de voetbalploeg op de speelplaats. Lampaert, Vermote, De Gendt, Gerrans en co wilden even later wel even met elkaar spelen.

Vorig jaar gooide Offredo boos zijn helm aan diggelen, omdat hij zich radeloos en nutteloos voelde na een vlucht die weer niet beantwoord werd. Een Franse radiocollega vertelde ons dat diezelfde Offredo vrijdagavond veel zin had om naar huis te gaan, gedegouteerd, na 100 kilometer moederziel alleen te hebben gefietst.

En net dan acht Marcus Burghardt het nodig om een ontsnapping te simuleren, zich ostentatief te laten inlopen en het peloton te salueren. Was het cynisch en wilde hij het gebrek aan aanvalslust bij de collega's benadrukken?

Misschien, maar zo kwam dat geintje bij ons niet over. Een Duitse tv-zender sprak van ein geile nummer, door Burghardt later geretweet. Wel, wel, wel, wat een vertoning! Urbanus zong het vroeger al: "De wereld is om zeep, er gebeuren rare dingen rondom mij."

Lees hier nog eens de eerste bijdrage van onze radiocommentator in de Tour.