De Tour van Vandegoor: "Craddock en de respectloze fotograaf"

Crash van Craddock. Een bloedspoor van het linkeroog, kronkelend over de wang tot onder de kin. Als gestolde rode lava. Een afhangende schouder. Een wegrollende drinkbus in de bevoorrading doet hem uitwijken. Botsing met een toeschouwer. Plots verschijnt de Texaan aan de open auto  van de Tourdokter. Zij, want het is een vrouw, knielt op de passagierszetel en brengt Lawson de eerste zorgen toe.

En dan gebeurt het: een man, rechtsachteraan in de cabriolet, neemt zijn smartphone, plaatst hem rustig in horizontale richting met de knop aan de rechterkant, stelt scherp op het bebloede gelaat en drukt. Really? Deze jongen heeft weken toegewerkt naar zijn tweede Tourdeelname, komt al na 100 kilometer lullig maar vooral lelijk ten val en wil het liefst van al een liefdevolle knuffel en enkele bemoedigende woorden. Geen paparazzi.

Oké, je bent te gast in het grootste wielercircus ter wereld. Bij de Tourdokter. De kans dat je op tv komt is niet ondenkbeeldig. En daarover wil je ’s avonds lyrisch vertellen aan familie en vrienden. Begrijpelijk. Maar enig mededogen en compassie waren waardiger geweest. Veel achtbaarder.

Zoals Simon Clarke die z’n linkerschouder over het gehavende lijf van zijn ploegmaat legt en hem bemoedigende woorden toespreekt. Een duwtje tegen het achterwerk verlicht heel even het leed. We zijn halfweg koers, nog even Craddie. Dat had ie nodig.

Na afloop bijt Craddock keihard op zijn tong omdat hij tranen voelt opwellen. Hij wil niet wenen, dit is nog maar het begin van de Tour, neen, niet nu, this isn’t supposed to happen. Krop in de keel, het hoofd afwendend van de camera’s. Omstaanders zien tranen opwellen in het gehavende gelaat en stellen geen vragen meer. Nu even niet meer. Een moment van respect.

Ik hoop dat de foto onscherp was.