De ene zomer is de andere niet voor de Yellow Tigers

• Waren de prestaties in 2013 en 2014 een juiste weergave? Neen
• Zijn de prestaties van 2017 een juiste weergave? Wellicht ook niet
• Tekortkomingen worden extra in de verf gezet na afscheid Frauke Dirickx
• Het is niet het moment voor dramatische koerswijzigingen

De Yellow Tigers schoten als een komeet naar de Europese top. Alles lukte, de Belgische vrouwen konden de tegenstanders nog verrassen omdat we onbekend waren. Als je de individuele statistieken van die jaren bekijkt, dan waren de Tigers toen niet altijd beter dan nu.

Zoals coach Gert Vande Broek ook al meerdere keren zei: "We leefden toen boven onze stand." Wie herinnert zich nog hoe de Belgen op het EK in 2013 op de rand van de uitschakeling stonden in de groepsfase maar uiteindelijk toch bibberend voorbij een toen niet hoog aangeschreven Frankrijk geraakten om later brons te behalen?

Geen WK-ticket bemachtigen was een stevige ontgoocheling, maar meerdere speelsters waren op het kwalificatietoernooi mentaal en fysiek niet op niveau. De uitschakeling in de groepsfase van het EK is zo mogelijk nog een grotere opdoffer, maar het zou fout zijn om daar al te grote conclusies aan vast te knopen.

De cruciale match tegen Tsjechië had ook een op 3-0-zege kunnen eindigen (set 2 kon alle kanten uit en de ruime voorsprong in set 3 mocht eigenlijk nooit uit handen gegeven worden).

En in zowat elke andere groep van dit EK waren de Yellow Tigers bijna zeker als derde geëindigd. Ook in de slotmatch tegen vice-olympisch kampioen Servië leek plots nog een mirakel (even) mogelijk. Als, ... dan was dit artikel nooit geschreven.

Maar toch dringen enkele vragen zich op. Waarom verliezen de Yellow Tigers drie keer op het EK ook al speelt hoofdaanvalster Lise Van Hecke haar beste toernooi in jaren? En waarom gaat de ploeg op cruciale momenten onderuit?

Het mag duidelijk zijn dat het verdwijnen van spelverdeelster Frauke Dirickx (een speelster van wereldniveau) nog altijd niet is opgevangen. Dit is niet alleen te wijten aan haar vervangsters (Ilka Van de Vyver en Jasmien Biebauw die niet dezelfde kwaliteiten hebben), maar aan het hele team.

Waar Frauke Dirickx vroeger met mindere recepties de aanvalsters toch nog ideaal kon bedienen is dat nu minder het geval. Andere tekortkomingen (een iets minder goede receptie, een iets minder aanvallend vermogen, …) worden nu extra in de verf gezet.

In elke sport wordt bij mindere prestaties richting coach gekeken, zo ook in het volleybal. Vorig jaar (na het missen van de Olympische Spelen) was er een vertrouwenscrisis binnen de groep.

Wilden de speelsters nog wel voort met de huidige technische staf? Dat werd uitgepraat en dit jaar bewees het team in de World Grand Prix dat men met z’n allen samen door het vuur wilde gaan.

Ik denk dat elke individuele speelster nu heel eerlijk voor de spiegel moet staan en zichzelf de vraag stellen: "Hoe goed speelde ik? Wat doe ik elke dag om mijn technische en fysieke niveau te verbeteren? Wil ik er nog 100% voor gaan?" Dit is niet het moment voor grote uitspraken of dramatische koerswijzigingen, maar wel het moment voor een eerlijke introspectie.

En moeten we ook niet gewoon toegeven dat de Yellow Tigers geen absolute Europese topploeg (niveau Rusland, Servië, Nederland, Italië) zijn, maar dat België eerder thuishoort in het rijtje Tsjechië, Bulgarije, Wit-Rusland, Kroatië, Duitsland, Polen? Soms winnen we daartegen, soms verliezen we. Dat maakt het verschil tussen plaats 5 en plaats 14 op een EK.