Marc Willems over Volleyproms: "De héél kleine kantjes van een grote sport"

Gisterenavond vonden voor de 29e keer de Volleyproms plaats, het jaarlijkse feestje waarop verdienstelijke spelers, speelsters, coaches en scheidsrechters gevierd worden.

Van die 29 heb ik het overgrote deel meegemaakt. Altijd tof, spelers ruilen even hun volleybalplunje voor een deftig hemd of kostuum, speelsters showen hun ellenlange benen in een elegante cocktailjurk.

Bestuurders van Maaseik en Roeselare drinken samen lachend een pint hoewel ze twee dagen eerder nog neus aan neus stonden na een spannende finalewedstrijd. Kortom: de Proms doen verbroederen.

Gisterenavond was dat toch even wat anders. Reden: topclubs Maaseik en Roeselare bleven ostentatief afwezig. Niet alleen bestuurders boycotten de Proms, ook spelers en coaches (onder meer laureaten Hendrik Tuerlinckx en Emile Rousseaux) kregen het verbod om aanwezig te zijn.

Allemaal het gevolg van een hopeloos uit de hand gelopen conflict tussen de volleybalbond (die de Proms organiseert) en de volleyballiga (die de Liga A clubs vertegenwoordigt). Een conflict over speeldatums van de finalewedstrijden van de play-offs.

Voor wie het niet zo gevolgd heeft, geef ik hieronder een korte historische schets (ik zeg er even bij dat de versies nogal verschillen afhankelijk van de klok die men hoort luiden. Ik doe een poging tot synthese, mocht ik de bal ergens misslaan, dan hoor ik het wel).

In januari duikt er een probleem op met een kwalificatietoernooi van de nationale juniorenploeg (waarvoor spelers moeten vrijgemaakt worden en de wedstrijdkalender dus aangepast moet worden, hetgeen niet gebeurde).

In dezelfde periode vraagt de nieuwe bondscoach Vital Heynen om zijn voorbereiding met de Red Dragons op het belangrijke WK-kwalificatietornooi te kunnen starten op 8 mei.

Probleempje want de eventuele 5e finalewedstrijd van de Belgische competitie stond geprogrammeerd op 10 mei. Niks aan de hand, zo lijkt, men zal de kalender wel aanpassen.

In die periode was het ook allemaal peis en vree tussen Bond en Liga (dat werd met zo veel woorden gezegd op een persconferentie van de Liga op 4 januari). In gesprekken tussen de voorzitters van beide organen werd nadien ook beloofd dat de kalender zou worden aangepast.

Maar om de een of andere reden werd dit uiteindelijk niet gedaan. Daarop besliste de volleybalbond op 16 maart (als organisator van de competities) eigenhandig dat de finalewedstrijden op andere data zouden plaatsvinden en eindigen op 7 mei.

De Liga verzette zich tegen deze beslissing, wilde aanvankelijk naar het BAS gaan en stapte uiteindelijk naar de burgerlijke rechtbank om de beslissing van de bond aan te vechten.

Twee dagen geleden (26 april) kreeg de Liga van de rechter in kort geding ongelijk, zodat de data van de finalewedstrijden blijven zoals op 16 maart door de Bond beslist.

Tot zover de feiten. Dat de 5 finalewedstrijden nu op een tijdspanne van 9 dagen moeten worden afgewerkt is natuurlijk niet goed.

Fysiek erg belastend voor de spelers (hoewel op internationale tornooien ook vaak dagelijks gespeeld wordt), logistiek moeilijk organiseerbaar voor de clubs, voor supporters té veel op té korte tijd, voor sommigen misschien zelfs té veel volleybal op TV…

Allemaal waar, maar als volleyballiefhebber stel ik me wel de cruciale vraag: hoe kan het dat verantwoordelijke volwassen mensen niet tot een werkbare oplossing komen voor een (volgens mij) klein probleem dat al sinds januari op tafel ligt?

De oplossing was heel simpel: tijdens de play-offs (van 4 maart tot 25 april) werd meestal alleen in het weekend gespeeld.

Men had heel gemakkelijk (zoals de federatie overigens maanden geleden had voorgesteld) 1 midweekwedstrijd extra kunnen toevoegen, waardoor de finalewedstrijden vroeger hadden kunnen beginnen, wel mooi gespreid hadden kunnen worden én kunnen eindigen op 7 mei. Ik kan niet begrijpen waarom dit niet is gebeurd.

In het buitenland werden wél aanpassingen aan de kalender gedaan om de nationale ploeg ter wille te zijn. In Polen werd de finale zelfs in 2 wedstrijden afgewerkt, in Duitsland speelt men een ‘best of 3’.

Alleen in Italië duurt de finalefase langer, maar Italië moet midden mei geen kwalificaties spelen, omdat ze het WK volgend jaar zelf organiseren.

Dat er al jaren een spanningsveld is tussen topclubs en nationale ploeg is duidelijk. Zo is er ook een spanningsveld tussen de topclubs uit Liga A en de andere clubs.

En ik kan nog even doorgaan, de belangen van het professioneel volleybal komen ook niet altijd overeen met die van het amateurvolleybal.

Dit is al lang zo, zal nog lang zo blijven en is wellicht ook normaal. Maar kunnen we alstublieft constructief naar oplossingen blijven zoeken?

Ik wil geen stelling innemen (omdat ik nu eenmaal niet aanwezig ben op die vergaderingen) en ik zal geen ‘schuldigen’ aanwijzen. Ik weet ook wel dat er problemen zijn qua onderlinge communicatie tussen Bond en Liga, tussen Bond en clubs, tussen topclubs en andere clubs, tussen bepaalde personen, … Maar wat er nu gebeurt, is schadelijk voor het kleine wereldje van het topvolleybal.

Ik sprak gisteren op de Proms met héél veel mensen (aangezien ik hen niet gevraagd heb of ik hun standpunt hier publiekelijk kon neerschrijven, zal ik uit respect voor hen geen namen noemen).

Maar de teneur was unaniem: dit is jammer voor de laureaten, dit moest een feest zijn ondanks meningsverschillen, het volleybal komt op een negatieve manier in de media, deze boycot is degoutant, men gedraagt zich als kleuters “als ik niet mag winnen, kom ik niet naar jouw feestje”, …

Ik eindig met een oproep vanuit mijn volleybalhart: kunnen we deze bladzijde zo snel mogelijk omslaan, aan tafel gaan zitten, persoonlijke oorlogjes uit het verleden aan de kant schuiven en met z’n allen werken aan de toekomst van ons topvolleybal? Aan de toekomst van de clubs én de nationale ploegen.

Een groot volleyballiefhebber dankt u allen,

PS: Hendrik en Emile, bij deze (omdat het gisterenavond onmogelijk was) een dikke proficiat met jullie oververdiende prijs.