Wuyts over Tour-parcours: "Veel ruimte voor ondernemers als Van Avermaet en Naesen"

• Zij die kicken op veel aankomsten bergop moeten een beroerd gevoel hebben
• Sterke Belgische aanvallers kunnen hun hartje ophalen
• ASO beperkt tijdritkilometers, omdat tijdritten minder kijkers lokken
• Meer een Tour voor Froome en Sky dan voor Quintana
• We hebben nood aan pittige elementen zoals Chaves

Toen ik het kaartje van het parcours voor het eerst onder de ogen geduwd kreeg, dacht ik dat het een flauw afkooksel was van de voorbije 2 à 3 edities. Ik dacht ook: zij die kicken op veel bergen, aankomsten boven en spektakel, moeten hier een beroerd gevoel aan overhouden.

Maar na een preciezere studie heb ik een ander beeld gekregen. Ik vind deze Tour interessant. Niet meteen razend interessant, want daarvoor zijn er te veel sprintersetappes met een voorspelbaar verloop. Maar deze Tour is interessant genoeg om er iets van te maken.

Er is ruimte gecreëerd voor ondernemers, voor types die wij nu hebben: Van Avermaet, De Gendt, Pauwels, maar ook Naesen en Wellens.

Het is zeker geen Tour die afschrikwekkend is, zoals dat de voorbije twee jaren het geval was. En om nu te zeggen dat deze Tour de orde helemaal zal omgooien, dat geloof ik niet.

Dat is voltooid verleden tijd. In het moderne wielrennen heb je zoveel waardeverhoudingen dat je alles niet met een nieuwe concept meteen kunt overboord gooien.

Chris Froome en Tom Dumoulin klagen over het gebrek aan tijdritkilometers. Ik volg hen helemaal. Wat ASO doet, is de Tour bouwen op basis van kijkdichtheden. Men merkt dat tijdrijden aan interesse inboet. Dat wil ASO in grote mate vermijden en daarom beperkt men de tijdritkilometers.

De tijdrit in Marseille is wel interessant. Slechts 23 kilometer, maar wel met de Notre-Dame-de-la-Garde. Dat is een akelig ding. Frank Vandenbroucke won er in 1994 zijn eerste tot de verbeelding sprekende rit in de Ronde van de Middellandse Zee.

Wat ik wel een goeie zet vind, is weggaan van de voorlaatste etappe te laten aankomen op een mythische berg. Dat hebben we nu zo'n beetje gehad. Aan het einde van de Tour heeft zo'n rit alleen maar misbakseltjes gebaard. Geef me dan maar een tijdrit. Dat mag zelfs in Parijs, zoals bij LeMond en Fignon in 1989.

Of Peter Sagan niet voor de eindzege moet gaan met het beperkte aantal aankomsten bergop? Die gedachte is ook door mijn hoofd geflitst, maar dan moet hij overwegen om tegen zijn natuur in te koersen en dan moet hij vermageren. Dat zal Sagan niet doen.

Er zijn 9 sprintersetappes en enkele ritten eindigen op een heuveltje. Dat lacht Sagan allemaal toe. En wie durft nu nog te zeggen dat hij geen massasprint kan winnen? Er zijn ook nog enkele ritten door het middengebergte waar Sagan met Van Avermaet zijn hart kan ophalen.

Het is overigens een Tour die voortbouwt op de logica van de voorbije jaren: Sky staat bovenaan en doe er maar iets aan. Ik denk dat dat nog altijd onbegonnen werk zal zijn.

Mijn conclusie? Dit is meer een Tour voor Froome dan voor Quintana. Quintana moet een beroerd gevoel hebben. Maar hier zit duidelijk ook een likje Nibali aan, met best steile hellingsgraden naar Tournormen. Daar houdt Nibali wel van, maar hoe is het met de groeipijnen van zijn nieuwe ploeg gesteld?

Ik denk ook aan Chaves. De ondernemende Chaves van in de Vuelta zou ik graag in de Tour willen zien, want we hebben toch wel nood aan bijkomende pittige elementen.

Maar aan het einde van het verhaal staat Team Sky bovenaan en dat blijft het grote probleem. Ik denk dat die ploeg nu al overweegt om een klimtalent uit de selectie te halen voor een allrounder: bouwen op Stannard, Rowe en Thomas en misschien op Kirijenka en Moscon.