Severeyns: "De Bosuil is altijd thuiskomen"

Cisse Severeyns speelt zaterdag een laatste keer op de terreinen van KVK Westmalle, de provincialer waar het voor hem allemaal begon en waar hij de voorbije twee seizoenen nog (samen met zijn zoon Dario) in het eerste elftal speelde.

Waarom blijft hij niet tot zijn 50e voetballen? "Ik heb altijd gezegd dat ik zou stoppen op mijn 30e", lacht Severyns (47), "maar ik ben 17 keer geopereerd, ik deed er gewoon een jaartje bij per operatie die ik onderging."

"Het is intussen genoeg geweest. Ik stoor me aan het feit dat het niet altijd meer lukt. Ik scoorde dit jaar maar negen keer. Vorig jaar nog 16 keer."

"De neus voor de goal is niet weg, maar voor doel geraken wordt moeilijker. Als ik tegen jonge spelers sta, blijf ik hen niet altijd meer voor."

Severeyns zegt Westmalle geen vaarwel. Volgend seizoen gaat hij bij de club aan de slag als coach.

Zijn grootste successen begon Cisse Severyns bij Antwerp. "Samen met Innsbruck beleefde ik hier mijn mooiste jaren", vertelt hij op de houten zitbanken van de Bosuil.

"Ik ben hier begonnen op mijn 14e bij de jeugd, op mijn 16e ben ik met de A-kern beginnen te trainen en op mijn 17e heb ik mijn eerste profcontract getekend."

"Ik ben topschutter geworden bij Antwerp, we hebben bijna de titel gewonnen (3e in 1987-1988, op 2 punten van kampioen Club Brugge, red.) en we hebben de finale van de Europabeker voor Bekerwinnaars gespeeld."

"Dat zijn de mooiste momenten die je als voetballer kan beleven. Op de Bosuil is het altijd thuiskomen: nu, vroeger, eender wanneer. Ik ben een Kempense Antwerpenaar."

"Mijn mooiste wedstrijd beleefde ik in het seizoen 1987-1988, toen we meestreden voor het kampioenschap. We speelden voor 40.000 toeschouwers tegen Anderlecht. Ik viel in, bereidde met een actie een doelpunt van Jan Poortvliet voor en scoorde daarna zelf ook nog. Ik was even van de wereld."

"Mijn eerste doelpunt werd trouwens nooit in de statistieken opgenomen. Ik was 16 en scoorde op de Bosuil. Maar door de mist werd de wedstrijd afgelast. Spijtig."

Heeft Severyns geen zin om plaats te nemen in de bestuurskamer van Antwerp? "Dat zou ik willen doen en ze hebben met het ook al een keer of vijf gevraagd, maar het valt moeilijk te combineren met mijn job", haalt hij aan.

"Ik ben aan de slag in de vastgoedsector en ben ook altijd blijven voetballen. Er moet wel iets veranderen. Het initiatief van de supporters vind ik heel leuk, in Engeland zie je dat meer."

Een van de hoogtepunten uit zijn carrière is uiteraard de Europacup II-finale in 1993 in het legendarische Wembley-stadion tegen Parma. "Wij gon nor Wem-be-ley!", zongen de supporters van stamnummer 1.

Antwerp komt vroeg op achterstand, maar Cisse kan snel gelijkmaken. Parma trekt aan het langste eind en wint met 3-1.

"Een wedstrijd die we altijd hadden moeten winnen", verrast Severeyns. "Niet omdat de tegenstander zwakker is, wel als je ons parcours bekijkt."

"Als je het relaas op weg naar de finale tegen Parma bekijkt, denk je dat je de finale ook zal winnen. We kwamen heel vaak terug uit een onmogelijke positie. Dan denk je dat het in de finale ook wel moet lukken."

"We staan 2-1 achter en Wim Kiekens kopt een bal, die hij altijd binnen kopt, net naast. Maar bij deze Wim, het is je vergeven. Geen probleem", lacht Severeyns.

"Het enige waar ik echt spijt van heb, is dat ik geen Wereldbeker heb meegemaakt", zegt Cisse Severyns, die zeven keer voor de nationale ploeg speelde.

"Ik zat in de voorselectie voor het WK in 1994, maar toen werd Weber Belg en viel ik af als spits. Net zoals Gert Verheyen afviel als middenvelder. Omdat Weber Belg werd, was ik er niet bij. Dat mis ik wel."

"Maar ik ben heel tevreden over carrière. Ik kon wel voetballen, maar was geen supertalent. Er waren betere voetballers, die nooit hebben bereikt wat ik heb bereikt."

Wilt u Severeyns nog één keer aan het werk zien? Afspraak zaterdagnamiddag op de terreinen van KVK Westmalle. Bekende Vlamingen, ex-eersteklassers en ex-Antwerp-spelers komen de Cisse uitwuiven op het terrein.

Een van de handelsmerken van Severeyns waren zijn stifters. "En nu doet er eentje mij na. De voorbije week zag ik een kleine in Barcelona die dat ook kan", lacht hij.