"Enorme zucht van opluchting bij Anderlecht"

Met de luchtverplaatsing die de enorme zucht van opluchting teweegbracht bij Anderlecht, kun je makkelijk een flatgebouw omleggen. Zo groot was die. En nog eens dubbel omdat er eindelijk eens een penalty werd omgezet.

Het was hun eerste zege in een topwedstrijd sinds eind december. Ik vond het wel een matige topper. Anderlecht speelde zeker geen kampioenenvoetbal. Maar het speelde wel een volwassen wedstrijd.

Anderlecht speelde scherp en gedisciplineerd achterin, dat was niet altijd het geval in deze play-offs. Het was collectief sterk als een blok met een geweldig sterke Mbokani aan de bal.

Suarez wordt elke week beter, maar het einde van het seizoen komt voor hem net iets te snel. En met dank aan de uitstekende ploegspeler Gillet en zijn twee goals.

De enige wanklank was de boze Jovanovic (foto). Volgens mij geheel logisch gewisseld. Maar hij maakte toch weer misbaar en trapte tegen wat drinkbussen aan op de bank. Dat is de laatste tijd het enige moment waarop hij raak trapt.

Anderlecht herademt voor even, maar het blijft de enige ploeg die kampioen móét worden. Dat is nu eenmaal de realiteit van Anderlecht.

Sinds het leider werd, verloor Zulte Waregem twee keer naeen. En plots vielen er een paar maskers af.

De titelstress en de pandoering tegen Genk bliezen blijkbaar het verstandshuwelijk tussen Leye en Berrier op, toch twee sleutelspelers. De een gaf de ander zomaar een klap, al moet ik een klapje zeggen.

Iedereen dacht dat Zulte Waregem een hechte vriendengroep was zonder ego's. Maar in Waregem was al langer bekend dat die twee elkaar simpelweg niet kunnen uitstaan. Dat kan gebeuren.

Het gedrag van allebei was bepaald kinderachtig. Berrier, die nog een tikje gaf aan de bal die Leye klaargelegd had voor de penalty. Dat vind ik ongelooflijk. Dat zie ik mijn zoon van acht ook nog doen, als hij zijn zin niet krijgt. En Leye, die de ruzie op straat gooit.

In een communiqué hebben we gelezen dat alle plooien zijn gladgestreken. Het is te hopen voor Zulte Waregem dat ze zich als grote mensen nog twee weken kunnen gedragen.

Het incident leidde de aandacht wel af van een ander aspect, veel belangrijker misschien: dat Francky Dury zijn elftal defensief helemaal door elkaar schudde. Bossut in de goal, Verboom in de ploeg, Colpaert eruit.

Hij had er een uitleg voor en een bedoeling mee. Maar het is in elk geval mislukt. Zeker in het begin van de match was er desorganisatie. Het waren niet de beste keuzes van het seizoen bij Francky Dury. Ook tijdens de match schoof hij nog heel veel. Dus ook daar een beetje titelstress.

De beloning voor Zulte Waregem ligt nog altijd voor het grijpen. De streep is in zicht, maar je moet erover raken.

Zo is Club plots titelkandidaat. Dat is dé tussentijdse verrijzenis van deze play-offs. 9 op 9 kreeg in deze play-offs nog geen enkele ploeg voor elkaar. Wie had dat nog gedacht na die donkere avond tegen Zulte Waregem?

Goed was het niet tegen Lokeren. Voor de rust was het spel bijzonder nerveus en slordig. Het publiek begon al te morren. Maar er was collectiviteit en spirit in de ploeg. En de klasse van vooral Lestienne en Vazquez om het verschil te maken. Plus ook een beetje de helpende hand van de flaterende doelman Lazic.

De overwinning voor Club Brugge was wel verdiend. Er zijn voor Club heel veel verzachtende omstandigheden in te roepen met die ongebruikelijke lange lijst van afwezigen. De manier waarop doet er even niet toe.

Club heeft tegenover Anderlecht het grote voordeel dat de titel geen absolute must is. Toch geen must meer. Wel bij het begin van het seizoen. Club heeft geïnvesteerd om kampioen te worden en deed dat nog een keer bij de winterstop.

Het is al weer acht jaar geleden dat het nog eens kampioen was. Maar door alle gebeurtenissen dit jaar en gelet op van hoe ver Club terugkomt, zou plaats twee ook geen catastrofe zijn.