Ozonproces: advocaten dokter M. moeten lachspieren in toom houden

Dokter Chris M. was zelf aanwezig in de zaal van de correctionele rechtbank ik Leuven en nam plaats op de beklaagdenbank, net voor zijn twee advocaten, Toon Muysewinkel en Pascal Nelissen Grade. Buiten enkele journalisten was er niemand in de zaal.

Het Openbaar Ministerie nam als eerste het woord en bleef bij de eerdere strafvordering van 18 maanden celstraf. Het OM citeerde nadrukkelijk het verslag van de medische experts. Volgens hen zou het eventueel mogelijk zijn dat, bij het toepassen van een kleine ozontherapie (daarbij wordt het bloed in het  spierweefsel teruggebracht en niet in de bloedbaan), een bloedvaatje rondom de spieren wordt geraakt. En dat er dus op die manier toch sprake is van verrijkt bloed dat in de bloedbaan terechtkomt.

De advocaten van dokter M. moesten bij deze redenering van het OM zichtbaar fel op hun lippen bijten om de lachspieren in toom te houden. Daarop stelde een felle meester Muysewinkel dat de kleine therapie medisch perfect legaal is en dat ozon geen verboden stof is: "In dit dossier is er enkel sprake van een kleine ozontherapie. Met andere woorden: dokter M. is onschuldig, de vrijspraak moet volgen, de strafwet is hier niet overtreden."

Confrater Nelissen Grade vulde nadien aan: "Mocht dokter M. geen sporters in zijn kabinet hebben, zouden we hier niet zitten. Een gewone huisdokter zou het parket nooit vervolgen."

Chris M. werd gedagvaard wegens inbreuken op artikels van het antidopingdecreet van 2012, de opvolger van het decreet van 2007 over medisch en ethisch verantwoorde sportbeoefening.

De meningen zijn verdeeld en dat maakt deze zaak zo moeilijk, maar ook zo boeiend. Het WADA, Wereldantidopingagentschap, liet in 2009 al onderzoek uitvoeren naar ozontherapie. De conclusie luidde toen dat er geen
prestatiebevorderend effect kon worden vastgesteld.

In België is de Vereniging van Sport- en Keuringsartsen (SKA) zeer duidelijk: ozontherapie is doping omdat bloed verrijkt, gemanipuleerd en opnieuw ingebracht wordt. Zowel een kleine als grote therapie.

De zeer gewaardeerde en hoog ingeschatte Professor Van Eenoo (DoCoLab) zei eerder dat het aftappen en opnieuw inbrengen van bloed strikt genomen een bloedtransfusie is. Maar ook dat hij niet kon zeggen of ozontherapie ook doping is. Het zit volgens hem ergens in de grijze zone.

Dat is ook onze mening: dit ozondossier is een voorbeeld van overmedicalisering in de sport. Van sporters die denken dat ze bij die ene dokter beter af zijn dan bij een andere. Of hopen dat net die ene dokter iets beter kan dan een andere.

Moraal van het verhaal: iedereen zoekt de grijze zone op, zoekt naar producten en/of methoden die je als sporter beter of gezonder kunnen maken. Dat is nu eenmaal inherent aan het topsporter zijn. Als je op vlak van techniek, training en voeding superprofessioneel met je vak bezig bent, dan moeten wij er als buitenstaanders ook vanuit gaan dat dat zo op medisch vlak is.

Zoniet zou je bijna moeten besluiten dat topsporters niet goed met hun vak bezig zijn. De grenzen worden nu eenmaal opgezocht. En dan krijg je dit soort discussies over ozon.

Van alle sporters die eerder in deze zaak zijn genoemd, gaande van de veldrijders Meeusen, Wellens en Sweeck tot voetballer Geraerts of racecoureur Longin: niemand is gestraft of geschorst. Die zaken zijn zowel bij de federaties als de Vlaamse gemeenschap gepleit, altijd met de vrijspraak.

Chris M. is de enige die voor de correctionele rechter moest verschijnen.
Hij heeft altijd zijn onschuld volgehouden, zelfs in die mate dat hij een minnelijke schikking van het parket heeft verworpen.

Na afloop van de zitting schoot dokter M. als een pijl uit een boog uit de rechtszaal. Hij werd door zijn advocaten naar een gangpad geleid, uit de greep van de drie aanwezige journalisten. Ook de advocaten zelf wilden geen reactie geven om de uitspraak van de rechters niet te beïnvloeden.

Het vonnis wordt geveld op 15 januari 2019.

Christophe Vandegoor