"Ik dacht in het slot enkel "olympisch kampioen", maar het werd een medaille van chocola"

Dertien jaar na zijn vierde plaats op de ploegkoers in Peking (samen met Iljo Keisse), moet Kenny De Ketele weer tevreden zijn met die ondankbare vierde plaats.

"We kwamen er enorm dichtbij. Het was een heel hectische en gevaarlijke wedstrijd. Robbe kwam net niet ten val en we hebben een paar gaatjes moeten dichten", kijkt De Ketele terug op de race.

"Op het einde zat iedereen stikkapot, maar wij hadden nog redelijk wat in onze tank. Als je dan ziet hoe dichtbij je komt..."

"Vierde is mooi, het is een olympisch diploma, maar die vierde plaats had ik al. Daarvoor ben ik niet naar hier gekomen. Het is toch de ontgoocheling die overheerst."

Bij zijn olympisch debuut mocht Robbe Ghys heel lang meebikkelen om de medailles. "Ik voelde in het begin dat we heel snel zouden moeten rijden om punten te pakken. We hebben in die aanvangsfase ook onze job goed gedaan en meer punten gepakt dan we anders doen."

"Na de sprint halverwege de koers voelde ik dat het stil viel. Iedereen reed zodanig groot dat het moeilijk was om aan te zetten. Ik had al een paar keer aangegeven aan Kenny dat we moesten gaan, maar het moment kwam niet meteen."

"Toen het nog maar dertig ronden was, moesten we wel. Er zat veel in, maar we hadden een tikkeltje ongeluk dat een ploeg die niets meer te maken had met de medaillestrijd ons achtervolgt. Dat is koers!"

"We mogen onszelf zeker niets kwalijk nemen. We hebben gereden voor wat we waard zijn. Voor hetzelfde geld pakken we de Britten nog, want die zaten ook op hun tandvlees. We hebben gedaan we we moesten doen, alleen is het zuur dat het de vierde plaats geworden is."

Zenuwachtig, hectisch, bijwijlen zelfs gevaarlijk. De olympische ploegkoers was geen moment rustig.

"Ik ben een keer of tien van mijn sokken gereden vandaag. Het was erger dan een afvallingskoers", analyseert Ghys. "Ze kwamen van overal: onderdoor, tegen mijn wiel. Ik kom heel goed weg dat ik niet val."

De Ketele beaamt de hectiek: "Op den duur zijn we dat spel beginnen meespelen. Ik begon overal onderdoor te sturen, het kon me niet meer schelen. Eigenlijk moet je hier alles vergeten wat je altijd geleerd hebt en als de grootste amateur rijden. Zo maak je de grootste kans."

"Zo konden we ons een paar keer plaatsen voor de sprints. We hadden voldoende snelheid. Nadien hadden we wel wat recuperatie nodig, maar we konden prikken op de goede momenten en blijven vertrouwen op ons eindschot."

"Door onze goede verzetkeuze hebben we iets kunnen overhouden voor het einde. De Denen winnen wel en werden ongenaakbaar geacht, maar op het einde rijden we hen wel uit het wiel."

"Dat wil toch zeggen dat we alles juist hebben gedaan in de voorbereiding. We hebben dan wel geen Tour de France gereden. We zijn twee Vlaamse "boerkes" die bij een kleine Vlaamse ploeg alle kansen hebben gekregen. Dat hebben we meegenomen naar vandaag."

"De laatste twintig ronden dacht ik continu: "olympisch kampioen, olympisch kampioen, olympisch kampioen", maar uit eindelijk is het een medaille van chocolade geworden."

"We hebben wel superveel steun van thuis gekregen, dus ik wil iedereen daarvoor bedanken. Dat heeft deugd gedaan, maar uiteindelijk is het niets geworden. Sorry dat we niets mee naar huis nemen."