Het ontroerende levensverhaal van EK-ster Sterling: "Om 5 uur 's ochtends poetste ik toiletten"

“Kan ik je vertrouwen? Kan ik je mijn verhaal vertellen en zal je ook écht luisteren? Als je bepaalde kranten leest, denk je misschien dat je mij al kent. Je meent dat je mijn verhaal snapt en waar ik om geef. Maar is dat echt zo?”

“Toen ik 2 jaar oud was, werd mijn vader vermoord. Dat heeft mijn hele leven bepaald. Niet lang daarna besloot mijn moeder om mij en mijn zusje achter te laten in Jamaica, zodat ze in Engeland een diploma kon halen en ons een beter leven geven.”

“Een aantal jaren leefden we met onze grootmoeder in Kingston. Ik herinner me hoe ik andere kinderen met hun moeder zag en jaloersheid voelde. Ik begreep niet volledig wat mijn moeder deed voor ons. Ik wist enkel dat ze weg was. Mijn grootmoeder was geweldig, maar iedereen heeft zijn moeder nodig op die leeftijd.”

“Ik realiseerde het me toen niet, maar mijn moeder knokte op haar eigen manier om ons leven beter te maken. Toen ik 5 jaar oud was, verhuisden we naar Londen om bij haar te zijn. Door het cultuurverschil was dat allerminst eenvoudig - en veel geld hadden we niet.”

“Mijn moeder werkte als kuisvrouw in sommige hotels om extra geld te verdienen zodat ze haar studies kon betalen. Ik zal nooit vergeten hoe ik om 5 uur ’s ochtends opstond en haar voor schooltijd hielp om toiletten te poetsen in een hotel in Stonebridge. Ik discussieerde erover met mijn zusje: “Nee nee, jij doet dit keer de toiletten, ik doe de beddenlakens.”"

“Het enige goede was dat mijn moeder ons liet kiezen wat we uit de snoepautomaat wilden nadat we klaar waren. Iedere keer ging ik meteen voor de Bounty.”

“Ik voel me een beetje slecht als ik terugkijk op mijn schooljaren - ik was een ondeugend jongetje in de lagere school. Ik kon niet stilzitten en staarde de hele tijd naar de klok, dromend over de speeltijd. Een beetje eten en dan meteen naar buiten. Rondlopen in de modder, waar ik deed alsof ik Ronaldinho was. Dat was het enige waar ik om gaf.”

“Ik werd weggestuurd op school, maar keerde een jaar later al terug. Mijn leven veranderde toen ik een man genaamd Clive Ellington ontmoette. Hij was de mentor voor kinderen zonder vader.”

“Op een dag vroeg hij me waar ik van hield. Mijn antwoord: voetbal. Hij antwoordde dat hij een lokaal ploegje had en vroeg me om eens mee te spelen.”

“Dat was het moment waarop mijn leven veranderde. Sinds die dag was het voetbal, voetbal, voetbal. Ik was volledig geobsedeerd. Toen ik 10 of 11 was, wilden sommige grote ploegen uit Londen me. Onder meer Arsenal, de grootste club van de stad. “Ik ga naar Arsenal!”, schreeuwde ik tegen mijn vriendjes.”

“Maar mijn moeder zei dat het geen goed idee vond. Ik zou er volgens haar in nummer zijn tussen wel 50 goeie spelers. Ik moest ergens naartoe waar ik me kon onderscheiden.”

“Ze overtuigde me om naar QPR te gaan en het was wellicht de beste keuze die ik ooit maakte. Ze lieten me daar op geen enkel moment vallen. Al was het niet makkelijk voor mijn familie, want mijn moeder liet me niet alleen naar training gaan. Omdat zij altijd moest werken, was het aan mijn zusje om me naar Heathrow te brengen.”

“Drie bussen. Van de 18 naar de 182 en dan de 140. Rode dubbeldekkers met stoelen van blauwe wol met een 80’s look. Ik heb er eeuwen op doorgebracht. We vertrokken om 15u15 en kwamen weer thuis om 23 uur. Elke dag. Mijn zusje bleef in de kantine wachten. Stel je voor dat je 17 jaar bent en je dat doet voor je kleine broertje. Ik heb haar geen enkele keer horen zeggen dat ze me niet wou brengen.”

“Toen besefte ik nog niet hoeveel ze opofferde. Zij en mijn moeder hebben me hier gebracht. Mijn hele familie heeft een immense rol gespeeld in mijn leven. Zonder hen zou je nooit van mij gehoord hebben.”

“En weet je wat er zot is?”

“Ik ben opgegroeid in de schaduw van mijn droom. Letterlijk. Ik heb het nieuwe Wembley-stadion opgetrokken zien worden vanuit mijn achtertuin. Op een dag wandelde ik naar buiten en zag ik die enorme boog in de lucht. Wanneer ik een doelpunt scoorde op het grasveldje nabij mijn huis, draaide ik me om om te vieren en zweefde de boog van Wembley letterlijk boven mijn hoofd.”

“Ik voelde: ik kan daar spelen, ik kan het doen.”

“Het kantelpunt kwam toen ik 15 was. Liverpool wilde me hebben, maar dat was op 3 uur van huis. Ik vergeet nooit dat ik mijn moeder moest vertellen dat ik weg wilde. Ik hou van mijn vrienden uit de buurt, maar op dat moment was er nog altijd veel criminaliteit. Ik voelde dat Liverpool een kans was om weg te geraken en me enkel op voetbal te focussen.”

“Mijn hele missie was om een goed contract te krijgen zodat mijn moeder en zus zich geen zorgen meer moesten maken. De dag dat ik mijn moeder een huis kocht, was mogelijk mijn meest gelukkige moment ooit.”

“Weet je… Bij bepaalde media heerst de perceptie dat ik van bling hou. Van diamanten waar ik mee stoef. Ik begrijp niet waar ze het vandaan halen. Zeker toen ik mijn moeder een huis kocht, was het onwaarschijnlijk wat sommige mensen schreven.”

“Als mensen willen schrijven over de badkamer van mijn moeders huis dan heb ik maar één ding te zeggen… 15 jaar geleden poetsten we toiletten in Stonebridge en haalden we ontbijt uit de snoepmachine. Als iemand het verdient om gelukkig te zijn, dan is het mijn moeder. Ze kwam naar dit land zonder iets en is nu directrice van een verzorgingstehuis.”

“En haar zoon speelt voor Engeland.”