Dylan Teuns: "Mijn opa overleed vlak voor de Tour, deze was voor hem"

2 jaar na zijn zege op La Planche des Belles Filles mocht Dylan Teuns opnieuw zijn armen in de lucht gooien in de Tour. "Het was een moeilijk jaar tot nu toe. Ik kwam nooit dicht bij mijn doelen, nu kan ik eindelijk eens vieren."

"Tactisch was het geen gemakkelijke koers. Het was een nerveus begin, we moesten veel proberen om met een groep weg te geraken. Wout (Poels, zijn ploegmaat) mikte op de bolletjestrui en ging solo. Daardoor zat ik in een zetel en hoefde ik niet mee te werken."

"Op de voorlaatste klim was ik een beetje ongerust, omdat ze vanaf de voet heel snel gingen. Ik kon hen moeilijk volgen, maar keerde uiteindelijk toch nog terug. Als ik op de top een minuutje voorsprong heb, moet ik het kunnen halen, dacht ik."

Dat bleken zelfs maar 12 seconden te zijn, op een ontketende Pogacar dan nog. "Naar het schijnt, maar zelf wist ik dat niet. Door al dat geschreeuw langs de kant hoorde ik niets door de radio. Achteraf gezien misschien maar best dat ik dat allemaal niet gehoord heb."

Bij zijn zege op La Planche des Belles Filles vroeg Teuns zijn vriendin ten huwelijk, maar ook nu was het een extra emotionele zege. "Dit is een eerbetoon voor mijn opa, die vlak voor de Tour overleed. De laatste 10 kilometer waren erg emotioneel."

"Twee dagen voor ik naar de Tour moest vertrekken, was zijn begrafenis. Ik zat na de Dauphiné nog op stage toen ik het slechte nieuws hoorde. Zou ik naar huis komen of niet? Iedereen zei dat ik moest blijven. Nu weet ik waarom ik ben gebleven. Daarom ook dat gebaar naar de lucht aan de finish."

Toch plaatst Teuns deze zege niet boven die op La Planche. "Die eerste vind ik nog net iets mooier, omdat het op zo'n iconische manier was. Ik ben ook de enige die op de "Super Planche" (met een extra stukje onverhard) heeft gewonnen."