Harde getuigenis Louwije: "Ze zeiden dat mijn ouders me niet konden opvoeden"

Ook Bram Louwije, een Belg die in 2017 Nederlander werd, kampte met wantoestanden in zijn jonge turncarrière. Louwije ging naar de topsportschool in Gent, waar hij de grootste miserie meemaakte.

"Met manipulatie, machtsvertoon, vernederingen en pesterijen", opent Louwije. "Als je het ergens niet mee eens was, kon dat niet. Er was 1 wil, 1 weg. Daar werd alles voor gedaan, onafhankelijk je gevoelens. Het werd op een bepaalde manier zo erg dat ze mijn ouders verkeerd inlichtten met verhalen die niet klopten."

Louwije noemt ook een naam: "Het ging om 1 coach in het bijzonder, de toenmalige bondscoach, Dirk Van Meldert. Ik heb in mijn vijfjarige carrière in Gent veel coaches gehad, ook Russische, en die staan bekend om hun harde aanpak. Zij waren streng, maar ze hebben me nooit vernederd en gemanipuleerd."

"De meeste jongens die problemen ondervonden, stopten al op heel vroege leeftijd. Er werd een soort cultuur gecreëerd dat je niet naar buiten kon komen met je verhaal, dat je er bang voor was. Dan denk je dat je topsportcarrière voorbij is. En nu ben ik nog steeds bang, zeker omdat Dirk nog in dienst is bij de Nederlandse gymfederatie."

Louwije verhuisde naar Nederland en kwam terecht in een betere omgeving. "Hier wordt helemaal anders omgegaan met turners, de heren toch. Hoe het bij de dames zit, weet ik niet. Het is een wereld van verschil hoe hier met jonge talenten wordt omgegaan. Er wordt geluisterd naar de sporter."

Werd er dan nooit aan de alarmbel getrokken? "Mijn ouders hebben dat destijds wel gedaan. Maar daar werd niet heel serieus op gereageerd. Het is pas sinds de komst van Lode Grossen dat ik het gevoel heb dat ik gehoord werd. In 2013 kwam Lode en toen zaten we samen en heb ik gezegd wat er speelde. Een jaar later werd Dirk ontslagen."

De concrete voorbeelden die Louwije vertelt, komen aan. "Ik kan me nog een verhaal herinneren dat voor mij heel heftig was. Op training werd de iPod van Aagje gestolen en die werd in de kleedkamer onder mijn spullen gevonden. Ik heb altijd beweerd dat ik er niets mee te maken had, dat ik er niets van wist. Ik huilde er zelfs van."

"Toen werd ik als dief neergezet bij iedereen. Ouders van andere kinderen kwamen op wedstrijden tegen mijn ouders zeggen dat hun zoon een dief was. Ik werd verbannen van de trainingshal, elke keer gefouilleerd bij het binnengaan van het internaat, mijn tas en kamer werden doorzocht. En dan kwam een week of 2/3 later uit dat ik er niets mee te maken had. Een sorry kreeg ik nooit van Dirk."

"Daarnaast was ik ook supporter van Club Brugge. In Gent kregen we 3 vakantiedagen per jaar op zondag. Die gebruikte ik om naar Club Brugge te gaan. Elke keer als ik dat deed, kreeg ik te horen dat ik "voetbalvolk" was, het laagste van de sociale klasse, marginaal en dat ik mijn dagen zo niet mocht gebruiken. Ze zeiden dat mijn ouders me niet konden opvoeden."

"Ik herinner me nog dat Dirk met stomende oren de hal kwam binnengelopen toen ik iets over voetbal op mijn Facebook had gezet. Hij pakte me vast, gooide me op de grond en schreeuwde. Toen werd ik plots uit het team voor het jeugd EK gezet. "Ik beslis hier wat er kan gebeuren en jij zal luisteren", riep hij. Toen ik een contract tekende wat wel en niet mocht, kon ik weer in het team."

"Op dat EK won ik uiteindelijk zilver en kwam Dirk naar me toe. Hij zei: "Wat heb jij geluk gehad vandaag". Ik was toen 16 à 17 jaar en durfde nooit mijn angst uit te spreken. Ik breng het nu naar buiten omdat ik de vele verhalen herken die ik nu hoor, vooral bij vrouwelijke sporters. En ik denk dat er heel veel mannelijke turners zich er in herkennen."