Atencion! 5 Vuelta-ritten om duimen en vingers bij af te likken

De Vuelta gaat van start met een individuele tijdrit van 8 kilometer in het centrum van Malaga. De dagen daarna gaat het vooral over vlakke en glooiende wegen door het zuiden van Spanje. 

Het is aan het einde van de eerste week dat er voor het eerst echt geklommen wordt. De renners testen een eerste keer hun klimmersbenen in de 9e rit met aankomst bergop in het skiresort La Covatilla.

Op deze klim van 24 kilometer liggen de steilste stroken in de 2e helft van de beklimming. Leuk extraatje kan de wind zijn, die vaak vrij spel heeft op La Covatilla. De grote kanonnen zullen daar sowieso vuurballen moeten afschieten.

Veel geeuw-ritten zijn er nooit in de Vuelta. In bijna iedere etappe liggen er

valkuilen, zelfs in de vlakke etappes.

De 12e rit voert naar Faro de Estaca de Bares in Galicië, het noordelijkste punt van Spanje. Als je het profiel bekijkt in het roadbook lijken de sprinters kans te maken. Maar in werkelijkheid zullen ze bedrogen uitkomen.

In de finale wachten 6 korte beklimmingen en heel smalle wegen, vaak niet breder dan een fietspad. Het peloton zal rillen van nervositeit.

De Vuelta heeft een nieuwe schat ontdekt die in de 14e rit tentoongesteld wordt. Op de slotklim Les Praeres de Nava moeten de renners 4 kilometer klimmen tegen een gemiddelde van 13 procent.

De eerste 2 kilometer stijgt het gemiddeld zelfs 16 procent. En als klap op de vuurpijl is het wegdek van die klim een slecht berijdbaar geitenpad. Het landschap is er wel indrukwekkend mooi. 

In totaal zijn er 8 aankomsten bergop, 2 daarvan al in de eerste week. En de Vuelta zou de Vuelta niet zijn als ze weer geen beestachtig steile slotbeklimmingen uit haar hoed tovert op erbarmelijke wegen.

In de 17e rit naar Balcón de Bizkaia in het Baskenland lopen de percentages op tot 24%. Ook hier ligt het wegdek er niet al te best bij: het asfalt gaat plots over in betonplaten. En die vertonen hier en daar al eens een barstje.

En wanneer de renners dan bijna in Madrid zijn, wacht er op de voorlaatste dag nog een moordende bergtocht door Andorra. In een etappe van 97 kilometer moeten de renners liefst 3.000 hoogtemeters overwinnen. Na 3 weken Vuelta kan je daar helemaal kapot gaan.

Als je dat zo hierboven leest, kom je uit bij pikant pittig. Al relativeert Sporza-commentator Michel Wuyts toch: "Het is milder geworden. De voorbije jaren kon je ervan op aan dat er een stuk of 8 stevige klimmen met percentages tot 23 procent zouden zijn."

"Ik denk dat dat bewust is, omdat ze in Spanje niet meer de types hebben die daarin uitblinken. Je kan van onder meer Valverde niet verwachten dat hij dat op zijn leeftijd blijft doen. Toch blijft het parcours nog altijd heel bijzonder."

"Ik sta erachter dat er een gezonde mix gevonden is. Er zijn nog altijd 8 aankomsten bergop, maar op beklimmingen waar meer snelheid gemaakt wordt. Daarop kan de pure klimmer beter het verschil maken. Want de krachtpatserij op geitenpaden leidt maar tot beperkte verschillen."

Lees de volledige voorbeschouwing van Michel Wuyts op de Vuelta hier.