Gerlo over Italiaanse succes: ""Tutti Insieme" en de onderbroek van Panatta"

La Gazzetta dello Sport, dé Italiaanse sportkrant, ligt er nog lang niet wakker van. Op de voorpagina gisteren, de stunt van Milan met de penalty's tegen Rio Ave, dan aandacht voor de start van de Giro en pas een eind verderop tennis.

Het had ook wel eens anders gekund, gemogen, want wat er zich hier op Roland Garros afspeelt, is wel een primeur voor het Italiaanse tennis.

De mannen stonden namelijk met 9 spelers op de hoofdtabel en niet minder dan 5 stootten door naar de 3e ronde. Na een topperiode van de vrouwen met overwinningen in de Fed Cup, met grandslamtitels voor Francesca Schiavone en Flavia Penetta, met top 10-plaatsen voor die 2 en voor Sara Errani lijken de mannen op weg naar een complete "renaissance" van het mannentennis.

De eerste echte ster van het Italiaanse tennis was Nicola Pietrangeli. Die speelde 164 matchen voor Italië in de Davis Cup en vooral: hij bereikte 4 keer de finale op Roland Garros, hij pakte 2 keer de titel.

Na hem kwam Adriano Panatta. Romein, glamourboy en onwaarschijnlijk goed op gravel ook. Hij is de enige die erin geslaagd is om Björn Borg (de Zweed won 6 keer Roland Garros) 2 keer te verslaan in Parijs.

Panatta won de titel in 1976. Hij was behoorlijk bijgelovig. Zo droeg hij gedurende het hele toernooi dezelfde onderbroek en sokken, hij waste die zelf en hing die te drogen in zijn hotelkamer. 

Later dat jaar bezorgde Panatta, samen met Corrado Barrazutti en met Pietrangeli als kapitein, Italië een allereerste en tot nu toe enige overwinning in de Davis Cup. 

Na het duo Panetta, Barrazutti draaiden handenvol Italianen de voorbije tientallen jaren mee in de subtop. Camporese, Sanguinetti, Gaudenzi (nu de baas van de ATP), Furlan. Het zijn er maar een paar.

Fabio Fognini was de voorbije 10 jaar de vaandeldrager van het Italiaanse mannentennis. Fognini is beetje rebels, maar vooral  boeiend om naar te
kijken. Hij won 9 toernooien, 8 daarvan op gravel. Hij stond ook in de top 10.

Na een dubbele enkeloperatie en met zijn 33 jaar heeft hij zijn beste
jaren wellicht gehad. Maar de opvolging is dus verzekerd. Nu al in de top 10: Matteo Berrettini, vorig jaar halvefinalist op de US Open en 24 jaar.

De andere namen: Cecchinato, Travaglia, Sonego, Mager, Giustino, Seppi en de nog altijd maar 19-jarige Jannik Sinner. Die laatste is ongetwijfeld het grootste talent van allemaal. Hij staat al bij de laatste 16 hier.

Jannik was als jongere een toptalent in het skiën. Altijd maar op je eentje naar beneden glijden tussen rode en blauwe lijnen, zonder een tegenstander tegen te komen, vond hij maar niks. En het risico om bij een val meteen voor de rest van het jaar out zijn, vond hij te groot. Tennis dan maar. Met succes, vraag het maar aan David Goffin.

De Italiaanse coaches krijgen hier een boel vragen over het groeiende succes van hun spelers. Hun verhalen lopen gelijk. Er is het enorme groepsgevoel. Zien scoren, doet scoren. De tennissers peppen mekaar op, stuwen mekaar naar een hoger niveau. Maar er is meer.

Ricardo Piatti, de coach van Jannik Sinner, spreekt vol lof over het werk van de Italiaanse federatie: “Alleen Amerika organiseert meer challengertoernooien dan wij." De challengers zijn het internationale niveau onder de grote ATP-tour.

“De beloftevolle jongeren ontvangen wildcards, de andere spelers die rechtstreeks op de tabel staan, krijgen kansen in eigen land zonder veel energie en geld te verspillen aan reizen, dat is een enorm voordeel."

Simone Tartarini, de coach van Lorenzo Musetti, 18 jaar, winnaar van de Australian Open bij de junioren en tijdens de kwalificaties voor Roland Garros zijn eerste challenger gewonnen in Forli, vult aan: “De federatie wil niet zoals vroeger dat alles centraal gebeurt. Ze ondersteunen onze talenten die met hun coaches mogen werken en groeien in hun eigen club. Dat zorgt voor langdurige en prima relaties. En dat zie je tegenwoordig niet al te vaak in het tennis."

Het laatste woord is voor Piatti, een ex-coach van Novak Djokovic, trouwens: “We hebben nu 7 spelers in de top 100, zelfs 13 in de top 150. Dat is geweldig. Maar de spelers moeten niet denken dat ze er al zijn. Alleen Berrettini is nu top 10, de rest moet nog een enorme weg afleggen.“